Ένας μύθος που με έχει στοιχειώσει. Μια ζωή ολόκληρη. Εγώ να μετράω το χρόνο τα βράδυα και το ταίρι μου να κοιμάται δίπλα μου. Ιδίως στο σπίτι της Καλαμαριάς, εκείνη την κουρτίνα της κρεβατοκάμαρας την είχα μάθει απέξω..Ο μύθος γνωστός, ο Ανήλιαγος καταραμένος, τη μέρα να μεταμορφώνεται σε λύκο και η αγαπημένη του Αφέγγαρη, να μεταμορφώνεται σε γεράκι τη νύχτα.
Όταν είδα την ταινία Ladyhawke, κάπου στο 1985, μίλησε στην καρδιά μου. Και ο Rutger Hauer που τον ήξερα ήδη από το Turkish delight και το Bladerunner έγινε ο άνθρωπος μου. Καταδικασμένος να μην μπορεί να συναντήσει τον έρωτα του, την Michelle Pfeiffer εξ αιτίας ενός παπά, που τους καταράστηκε επειδή ποθούσε την Michelle και δεν του δόθηκε.
Βέβαια το δικό μου το θέμα ήταν διαφορετικό. Ούτε παπάδες, ούτε κατάρες. Απλά μου αρέσει η νύχτα και τα έχω κανονίσει έτσι, μέρος της δουλειάς μου να το κάνω στη διάρκεια της. Όταν είσαι όμως με κάποιον που ξυπνάει πρωί, αυτό είναι ένα θέμα.. Σαν κατάρα, αλλά όχι ακριβώς..
Ευτυχώς τα τελευταία χρόνια, ζω μόνος, οπότε σπάνια θα εχω να αντιμετωπίσω κάτι τέτοιο, αλλά ο βασιλιάς Ανήλιαγος εξακολουθεί να ζεί μέσα μου.. και ο Rutger Hauer.. (φαντάσου να τον λατρεύεις και να μην λες το ρό)..
