Το τσιγάρο σαν μονάδα χρόνου/πόνου

Από τότε που άρχισα να καπνίζω εφήυρα μιά νέα μονάδα χρόνου, το Τσιγάρο. Έκανα το πρώτο μου τσιγάρο, την πρώτη μέρα, στην πρώτη γυμνασίου. Από τότε δέθηκα με αυτό, όσο με τίποτε άλλο στον κόσμο. Αξία αδιαπραγμάτευτη, το έκοψα 2 φορές μόνο, μιά για έναν μήνα και μιά για ενάμισυ χρόνο. Ακόμα δεν ξέρω γιατί. Ίσως ένα πείσμα κατά του εαυτού μου, κατά της προσωπικής ηδονής και απόλαυσης.

Καπνιστές και οι δυό γονείς, η μάνα πιο φανατική, το έκοψε μόνον μετά από ένα σοβαρό εγκεφαλικό. Στα 15 περίπου, κάναμε μια συμφωνία. Εγώ δεν έπρεπε να καπνίζω μπροστά της, αυτή έπρεπε να μου παίρνει μια κούτα Άσσο σκέτο κάθε Δευτέρα. Σαν οικογενειακή συνήθεια ήταν, ούτε η μάνα κάπνιζε μπροστά στον παππού, ούτε εγώ μπροστά της. Αλλά έβρισκα μια ολοκαίνουρια κούτα κάθε Δευτέρα στο πρώτο συρτάρι μου.

Στο σχολείο, περίμενα πως και πως το διάλειμμα για να πάω στα αποδυτήρια για τσιγάρο. 5 τσιγάρα στα διαλείμματα, ένα πριν, και 2-3 μετά.. Το ίδιο και στα διαλείμματα του φροντιστηρίου και των αγγλικών. Χρόνος και τσιγάρο ταυτίστηκαν.. 45 λεπτά μάθημα, ένα τσιγάρο..

Στην εφηβεία, κάτι λίγο η τρέλλα, κάτι λίγο το άγχος, η αυπνία κατέληγε στο να ανοίξω το παράθυρο της μονοκατοικίας, να καθήσω στο περβάζι και να καπνίζω. Μέσα στη νύχτα μουρχόνταν η εικόνα με τις στέγες του Λονδίνου από την Μαίρη Πόππινς, πόσο ωραία θάταν να καπνίζεις εκεί πάνω, παρόλα αυτά προσαρμοζόμουν στην θέα των υπόλοιπων μονοκατοικιών.

Στον γυρισμό απο το σχολείο ή το φροντιστήριο υπήρχε χρόνος για ένα τσιγάρο, κρυμμένο στη χούφτα για να μην φαίνεται η κάφτρα και κοφτές γρήγορες τζούρες. Από την επιθυμία να το καπνίσω γρήγορα η κάφτρα έφτανε να γίνεται 1-1,5 εκατοστό και να μου καίει το χέρι. Το έσβηνα 2 τετράγωνα πριν το σπίτι..

Στους πρώτους έρωτες, στα πρώτα ραντεβουδάκια σε καφετέριες, μαζι με τον φραπέ πάντα και το τσιγάρο. Φιλιά και χάδια, διάλειμμα για τσιγάρο, ξανά πάλι.. Κάποια στιγμή ήρθε και ο μύθος του “ένα τσιγάρο μετά”.. και παρέμεινε..

Πρώτοι χωρισμοί, πόνος φοβερός, με το “κλεμμένο” αυτοκίνητο του μπαμπά κάτω απο το παράθυρο της να μετράω το χρόνο με απανωτά τσιγάρα και ραδιόφωνο στα μεσαία. Στο γυρισμό, στάση στο παρκάκι που πηγαίναμε, όνειρα, ευχές, τσιγάρα για να περάσει ο χρόνος και ο πόνος.

Διπλό κρεβάτι, αυπνία, μονος παρότι δεν ήμουν μόνος, να βλέπω έξω απο το παράθυρο και να μετράω την μοναξιά μου με τσιγάρα. Καυγάδες, τηλέφωνα που κλείνουν απότομα, τσιγάρο περιμένοντας να κάνει ο άλλος το πρώτο βήμα.
Πόσες νύχτες άγρυπνος, με το βλέμμα στην πλαστική κουρτίνα, περιμένοντας μια κουβέντα, περιμένοντας μιαν ανταπόκριση στην αγωνία μου.. Τα τσιγάρα στο κομοδίνο, πιστός φίλος, καρδιακός, γλυκό χάδι στα χείλη, άναμμα προσεκτικά μην ξυπνήσει κανείς, η ηδονή της πρώτης ρουφηξιάς..

Αργότερα, μπροστά στον υπολογιστή, τσιγάρο κάθε 15-20 λεπτά, τώρα πιά που στο γραφείο δεν καπνίζουμε προγραμματισμένο διάλειμμα για τσιγάρο κάθε μία ώρα.

Το κομμάτι αυτό το γράφω στην αυλή ενός παραδοσιακού σπιτιού στον Άη-Γιώργη Νηλείας στο Πήλιο. Τους έδιωξα όλους για μπάνιο, κάθισα στον υπολογιστή, νοιώθω το αεράκι να με δροσίζει, κάνω ένα τσιγάρο κάθε 2-3 παραγράφους..

Αν με ρωτήσετε πόσο κρατάει ένα τσιγάρο, δεν μπορώ να σας απαντήσω. Το δικό μου τσιγάρο κρατάει για πάντα, ήταν και είναι ο φίλος μου, στα εύκολα και στα δύσκολα. Μου μέτρησε χρόνους, πόνους και αν κάποιος με αποκαλέσει εξαρτημένο, τότε θάχει δίκιο. Επιλογή μου όμως.. Δείτε φωτογραφίες του Πικάσσο. Σχεδόν πάντα έχει ένα τσιγάρο στα χείλη. Μεγαλούργησε και πέθανε μετά στα 92 του. Μπορείτε να φανταστείτε τον Ελύτη στη γνωστή φωτογραφία χωρίς τσιγάρο;

Ακόμα και ο Στήβεν Κίνγκ, έχει ένα τσιγάρο δίπλα στη γραφομηχανή του και όταν τελειώσει το βιβλίο του το ανάβει. Μυθική καπνίστρια και η Μάρθα της καρδιάς μας, η Άργκεριχ (φωτο).
Δεν ξέρω τι με στεναχωρει περισσότερο, ο χρόνος, ο πόνος ή το τσιγάρο. Χωρίς το τελευταίο όμως, τα πράγματα θάταν πολύ δύσκολα για μένα..

Τελείωσε και αυτό, τώρα θα κλείσω τον υπολογιστή και θα πάω να ξαπλώσω, βλέποντας απο το παράθυρο μου τον Παγασητικό, ακούγοντας τη φύση, με το σταχτοδοχείο και τα τσιγάρα μου δίπλα, συντροφιά στο διπλό κρεβάτι…