Παρακολούθησα σχεδόν όλη τη συναυλία μνήμης των Τεμπών στο Καλλιμάρμαρο, απο την αρχή, ώς το τέλος.. Συγκινητικό το κλίμα, συγκινητική η μουσική, συγκινητική η συμμετοχή του κόσμου. Βέβαια η επιλογή των τραγουδιώνε για την εποχή που ζούμε, συμφωνα με τη γνωμη μου, ήταν λίγο ναίφ, αλλά η πρόθεση και η συμμετοχή του κόσμου μέτρησε.
Θα σταθώ σε ένα τραγούδι που τραγούδησε η κ. Τσανακλίδου, από τα Πολιτικά Τραγούδια του Θάνου Μικρούτσικου, του 1975 (τότε που ήμανε και εγώ νέος). Να πω ότι αυτός ο δίσκος, περιέχει μελοποιημένα ποιήματα του Τούρκου αριστερού ποιητή Ναζίμ Χικμέτ (γεννημένου στη Σαλονίκη) και του Γερμανού αντικομφορμιστή κομμουνιστή Βολφ Μπίρμαν (θετού πατρός της Catharina “Nina” Hagen).
Ήταν η εποχή που ο Μικρούτσικος μελοποιούσε ποιητές, μεταφρασμένους από ποιητές. Ως γνωστόν ο “Μικρόκοσμος” είναι ποιήμα του Ναζιμ Χικμέτ, μεταφρασμένο απο το Γιάννη Ρίτσο και τραγουδισμένο απο την Μαρία Δημητριάδη. Μακαρίτες όλοι και ο Ναζίμ και ο Ρίτσος και η Δημητριάδη και ο Μικρούτσικος.
Σε μιά εποχή που κατακλυζόμαστε απο Δηθενάδες και Πουθενάδες, δεν φαινονται τόσο απόκοσμα, αλλόκοτα και μακρυνά αυτά τα τέσσερα μεγάλα ονόματα στους υποτιτλους ενός τραγουδιού; Χικμέτ, Ρίτσος, Δημητριάδη, Μικρούτσικος.
Ήμουν τυχερός που άρχισα να νοιώθω σε μια εποχή που γινόταν μεγάλα πράγματα απο μεγάλους ανθρώπους. Τότε, καθοδηγητές και ινστρούχτορες, μας δίδασκαν ότι ο άνθρωπος δεν δικαιούται να σιωπά. Δεν δικαιούται να κάνει ότι δεν βλέπει. Μας δίδασκαν ότι η ψυχή μας, οι σκέψεις μας, οι μεγάλοι σκοποί της ζωής μας, η κάθε δραστηριότητα μας, απαγορεύεται να μην συνδέεται με έννοιες όπως η ελευθερία, η αλληλεγγύη, η έγνοια και η αγάπη για τον συνάνθρωπο.
Έχω ακόμα μερικούς φίλους απο τότε, αλλά και νέους που σκέφτονται έτσι. Τους αποκαλώ χαιδευτικά και τρυφερά “τα κουμμούνια”. Και ας μην είμαστε πλέον κουμμούνια και ας γελάνε με μας, οι Δηθενάδες και οι Πουθενάδες… Εμείς τουλάχιστον σηκωνόμαστε απο το κρεβάτι μας στις 5 τα χαράματα, για να καταγράψουμε δυο σκέψεις, ακόμα και με τον κίνδυνο να χαρακτηριστούμε αφελείς..
