..δεν μπόρεσα ούτε τούτη τη φορά..

Ανοίγω τέρμα τα πανιά, στο απογεματινό αεράκι,
βαδίζω σε μονοδρόμους, στο νού μου χαραγμένους,
τους παραδείσους ψάχνοντας που δεν θα ξαναφτιάξω,
έχοντας κόψει θαρρετά, λώρους του παρελθόντος,
κολύμπι στα βαθειά νερά της κάθε Αλησμόνας.

Καλή μου μοίρα, μην τηράς, εκεί ψηλά στημένη,
γυλιό με πέτρες ολόγιομο, του κάθε μου παρόντος,
ώμο να στρέψω δεν μπορώ, για πάντα να σε διώξω.
Στις στροφιλιές μαύρου βουνού, θέλω να περπατήσω,
να βρω το φώς, κάπου ψηλά, σαν φλεγομένη βάτος,
σαν Προμηθέας σύγχρονος να το ακατεβάσω,
μέσα σε τούτο να καώ, να σβήσω επιτέλους.

Ο Βασιληάς πέθανε, ζήτω ο Βασιληάς !!!
(αλήθεια κάνουν μνημόσυνα στους “βασιληάδες”; κρατάνε το υποτυπώδες πένθος των 40 ημερών;)

Πραγματικά θέλει μαγκιά. Και για να έχεις μαγκιά προς τα έξω, πρέπει να έχεις μαγκιά και προς τα μέσα. Να μην κρύβεσαι στις σκιές και στα πέπλα της λήθης (oblivion). Αν δεν μπορώ, το παραδέχομαι “προς χάριν” και φεύγω..

Πάλι μεγάλα λόγια κι υπερβολές. Στις 2 θάχουν όλα καθαρίσει. Πόσο αληθινός μπορεί να είναι ο Διονύσης;

Στρίβει σαν μελωδία με δύσκολα κλειδιά
με λόγια που δεν μπόρεσα ούτε τούτη τη φορά
Αουντουαντάρια αουνταριά προσπάθησα ξανά
μοιάζει τελείως ξένο μέσα στο χώρο αυτό
κάποτε θα ναι αχ πότε θα ναι στα χείλη ολονών
κι όσοι κρατούν φιλίες απ’ το εξηνταπέντε
δώδεκα πάρα πέντε έχω κάτι να τους πω
Αουντουαντάρια αουνταριά θα ανταμωθούν ξανά
σε μιαν άλλη ηλικία για να το θυμηθούν
κι όσα δηλώσαν και δεν τα δώσαν
όλα θα εκπληρωθούν…

θες να στο εξηγήσω στίχο-στίχο; πόντο-πόντο; Όσο πλησιάζει το “δώδεκα παρα πέντε” μου/σου/τους τοσο σκληραίνουν οι καρδιές και τα λόγια. Και Π και Τ και Ρ. Αφού είναι πάντα πρωταγωνιστής, ζήσε την Μεταμόρφωση του Κάφκα, βάδισε στα χνάρια του βιβλίου και του ΠΤΡ. Τον ξέρεις το δρόμο.. Μιά μέρα θα ξυπνήσεις από εφιαλτικά όνειρα, και θα νοιώσεις τον εαυτό σου να έχει μεταμορφωθεί σ’ ένα πελώριο έντομο.

Και τα λόγια δύσκολα και τα κλειδιά το ίδιο.. Και αυτή η προσπάθεια ανεπιτυχής. Τι άλλο να κάνω; Στέρεψα..
Ευτυχώς πλησιάζει το ορόσημο και φέρελπις μεσήλικας περιμένω την αλλαγή. Εκεί θα αποδοθεί το του Καίσαρος, τω Καίσαρι. Όχι πιά λογοκλοπές και λέξεις κολλημένες στο στόμα του άλλου. Όχι πια διακριτικές, μυστικές μεταφορές χρωμάτων, συναισθημάτων, μοναδικά ειπωθέντων πραγμάτων σε άλλους μπας και μας συμπαθήσουν.

Κρίμα.. πραγματικά κρίμα..
Σε σύντομες διακοπές θα διαβάσω ένα βιβλίο. Ένα βιβλίο μοναδικό. Τυπωμένο σε ένα αντίτυπο. Και μετά θα το ταχυδρομήσω. Να φύγει μακρυά.

ήταν κάποτε μια λέξη, που λεγόταν “Λυκαυγές”. Ανάβλυσε, ειπώθηκε, αγαπήθηκε. Και μετά ήρθε ο ήλιος.. Φώτισε σχεδόν τα πάντα, δημιουργώντας σκληρές σκιές, καίγοντας ευαίσθητες σάρκες. Και ύστερα η αξημέρωτη Νύχτα. Και το Λυκαυγές έμεινε στις γραφές.. ανάμνηση που σβήνει..