Μένδικαλ – Μέρος 2ο

Καλοκαίρι του 2017.. Το μαγαζί πάει από το χειρότερο στο χειροτερότερο. Οι προσπάθειες του Θανάση και των παιδιών δεν φτάνουν. Πάω να δω τα ζάχαρα μου στο Ιπποκράτειο, μου μετράν την πίεση όχι μόνον στο χέρι, αλλά και στα τέσσερα άκρα και το αποτέλεσμα ανησυχητικό. 15, 15, 15, 9. Ο αδελφός του Βασίλη, ο άρχων των ζακχαρούχων φυσιογνωμιών μου λέει πως πρέπει να πάω να με δουν, κάτι πάει στραβά με το αριστερό ποδάρι.

Η αλήθεια είναι πως απο την αρχή του χρόνου, είχε μειωθεί η εμβέλεια μου. 250-300 μέτρα και πολύ λέω. Μετά έπρεπε να σταματήσω, γιατί η αριστερή γάμπα πάγωνε, πέτρωνε και κούτσαινα σοβαρά. Διαλλείπουσα χωλότητα μου είχε πει κάποιος. Ε, αυτό.. Ξοδεύω 1,5 ολόκληρο ευρώ, για να κλεισω ραντεβού για υπέρηχο. Ο νεαρός ειδικευόμενος, με άγρια χαρά ανακαλύπτει πως έχει ξεκολλήσει ένα κομμάτι αθηρωματικής πλάκας από την μηριαία στο ύψος του προσαγωγού και έχει στουμπώσει την αρτηρία στο μέσο του μηρού. Η χαρά του είναι τόσο μεγάλη, που αφού φώναξε τον διευθυντη της κλινικής να του επιβεβαιώσει τη διάγνωση, άρχισε να φωνάζει διάφορα νεαρούδια θηλυκά γιατρουδάκια. Απολογήθηκα που δεν είχα κάνει μποτέ και ήμανε με την τριχάρα και δέχθηκα στωϊκά τη μοίρα μου. Έμεινα πάνω απο 3 ωρες στη βιτρίνα να χαζεύουν το αριστερό μου @ και το μπουτάκχι μου, ενώ με πίεζαν με το γκαυλιτσέκι του υπέρηχου. Ευτυχώς είχαν βάλει λιπαντικό και γλυστρούσε. Το κορμί μου στη διάθεση της επιστήμης.

Το επόμενο βήμα ήταν να γίνει η μαγνητική. Οταν πήρα το παραπεμπτικό, που έλεγε 600€, με συμμετοχή ασθενούς 105€, φαρμακώθηκα. Εκεί ήρθε ο πανδαμάτωρ ιατρικός μου σύμβουλος (δεν θελει να τον λεω γιατρό), Βασίλης, λέγοντας μου πως πρεπει να πληρώσω μόνον αν δεν το κάνω σε δημόσιο νοσοκομείο. Επειδή δεν είμεθα μαλάκαι, έκλεισα ραντεβού πάραυτα για να κάνω την μαγνητική στο Παπαγεωργίου (αυτό ξέρω, αυτό εμπιστεύομαι).

Τα αποτελέσματα τα βλέπετε στην φωτογραφία. Εντελώς φραγμένη η αριστερή μηριαία, αν ήμουν λέει, 25 χρονών, θα μου το είχαν κόψει, γιατί δεν θα είχε δημιουργηθεί παράπλευρη κυκλοφορία. Η εγχείρηση μονόδρομος.. Αμ, δέ! Μέχρι σήμερα, δεν το έχω κάνει. 250, 250. Σταματάω, βλέπω καμμιά βιτρίνα, χαζεύω τον κόσμο και δεν πολυκυκλοφορώ με τα πόδια.

Η ιδέα του να ξεφύγει κανένα γρόμπαλο του θρόμβου και να τριγυρνάει μέσα μου, με τρομάζει.. Έχω εμπιστοσύνη στους γιατρούς, αλλά η ιδέα της ολικής νάρκωσης και της επέμβασης με τρομάζει απίστευτα. Οπότε δέχομαι τον χαρακτηρισμό του “χέστη”, αδιαμαρτύρητα..

Στο επόμενο επεισόδιο, έχουμε το καλοκαίρι του 2018 και το ταξείδι στην αντίπερα όχθη…