Ήταν μεγάλη μορφή και είμαι πολύ μικρός για να μιλήσω για αυτόν. Πέρσυ, ήμουν στην Αλόννησο και κάποια στιγμη στην παραλία διακρίνω τον Στάθη Παναγιωτόπουλο. Πλησιάζω μέσα απο το νερό, καθόνταν με την παρέα του σε μιά σκιά. Αφου ανταλλάξαμε τα χαζά μας, μου λέει: “ο John Lord σταματάει εμφανίσεις, έχει καρκίνο, ευτυχώς το πρόλαβε νωρίς και δεν θα πάει σαν τον Dio”. Ούτε ένα χρόνο αργότερα, πήγε να συναντήσει τους αγαπημένους του στον ουρανό. Ήταν σεμνός, σοβαρός, Μουσικός με Μί κεφαλαίο. Αθόρυβος, συνεπής, εργατικός. Κρίμα.
Το Sarabande με συγκινούσε ανέκαθεν πάρα πολύ. Σχεδόν με έκανε να πετάω και η χαρά μου έφερνε δάκρυα. Όταν πριν λιγες μέρες, μπήκα για λίγο σπίτι και έμαθα πως πέθανε, το έβαλα να το ακούσω και τότε διαπίστωσα πως τον αγαπούσα περισσότερο από όσο νόμιζα. Δεν έχω κλάψει πιο πολύ σε άλλους θανάτους, ούτε καν στους δικούς μου. Ίσως επειδή η μουσική του που ένωνε το Μπαρόκ με το Ρόκ, την σύγχρονη εποχή με τον Μπάχ, σε έφερνε πιο κοντά στο θεό.
Αποφάσισα να οπτικοποιήσω ένα κομμάτι, κλασσικό ρόκ, αδικημένο, των Purple, όπου ο John Lord δείχνει την δεινότητα του και στο χάμμοντ και στο τσέμπαλο. Προσέξτε το σόλο, κάπου μετά το 2:20.. Ένας φίλος μουσικός, μου έλεγε πως πάλευε επί χρόνια να το βγάλει όταν ήταν μικρός. Και δεν τα κατάφερε. Προχτες το έβαλα στο μαγαζί που έπαιζα μουσική και ήρθε ένας άγγλος, μουσικολόγος, που καθόταν τυχαία εκει και με ρώτησε γεμάτος έκπληξη τι είναι..
…τρεις μουσικοί της ροκ με έχουν προσωπικά “συγκλονίσει” τόσο για την μουσική τους καλλιέργεια και τη συνθετική τους άποψη και δυνότητα, χωρίς να υπολείπεται βέβαια η τεχνική τους αρτιότητα στα όργανα. Με αλφαβητική σειρά, γιατί μόνο έτσι θα μπορούσα να τους τοποθετήσω, ο Ian Anderson, o John Lord και ο Frank Zappa. Εκτός από το Sarabande που αναφέρεις, νομίζω ότι το κονσέρτο για ροκ γκρουπ και ορχήστρα, είναι μια απο τις κορυφαίες στιγμές του John Lord. Και δεν το λέω εγώ, το λένε οι εκφράσεις των μουσικών της Royal Philarmonic που παίζουν μαζί με τους Deep Purple στη μνημειώδη συνάντηση τους υπό τον Malcom Arnold…
Κυριακή, γιορτή και σχόλη…
Σήμερα λοιπόν, έχοντας τη μέρα ελεύθερη, άκουσα μπόλικο John Lord και Deep Purple (έχω τα dvd που προαναφέρεις, οριτζινάλ), διάβασα ένα βιβλίο και εδώ και ώρες κάθομαι στο illustrator και σχεδιάζω το πως θα συμπληρώσω ένα τατουάζ που έχω στο μπράτσο μου.
Η φιγούρα που θέλω να προσθέσω είναι αυτή του Άντερσον, με το φλάουτο, στο ένα πόδι..
Θα έρθει να προστεθεί σε μιά φράση που είναι κανόνας μου εδώ και αρκετά χρόνια..
Εδώ που τα λέμε, συμφωνώντας μαζί σου, κάτι πρέπει να κάνω και για τον Φράνκ..
Μεγάλη μορφή και ο Frank. Ούτε μπορώ να φανταστώ σε πόσες εκπομπές μπορεί να χωρέσει…
…συγνώμη για το “δυνότητα”, βγάζει μάτι. Ο δαίμων του πληκτρολογίου γαρ!!! 🙂
”Μουσικός με Μί κεφαλαίο” που δυστυχώς τον έκρυβε η σκιά του Blackmore και ο χαρακτήρας του…