Movie review: An Englishman in New York (2009)

μετά απο πολύ καιρό, μετέφερα ορισμένα άρθρα απο το παλιό μου μπλόγκ, εδώ πέρα, και είπα να γράψω κάτι φρέσκο.. Γενικά τον τελευταίο καιρό έχω διάθεση να γράψω, αλλά ποτέ δεν στρωνόμουνα, τώρα ήρθε η ώρα (του γιάννη βαλαώρα).

ήταν πεντέμιση το πρωί, αλλά δεν είχα ύπνο, και είπα να δω ταινία. Τον John Hurt, τον γνωρίζω χρόνια και τον εκτιμάω πολύ σαν ηθοποιό. Εχει παίξει σε πολλές αγαπημένες μου ταινίες, όπως:
The Naked Civil Servant (1975)
“I, Claudius” …. Caligula (5 episodes, 1976)
Midnight Express (1978)
Alien (1979)
The Elephant Man (1980)
Aria (1987) (όποιος έχει το dvd μου, να το επιστρέψει πάραυτα !)
Scandal (1989)
V for Vendetta (2005)
σύνολο καμμιά 150αριά και έχει δανείσει τη φωνή του πολλάκις…

Εγώ κάθησα να δω το An Englishman in New York (2009) που ενσαρκώνει τον Quentin Crisp
Η ιστορία είναι λίγο πολύ γνωστή, ο γιός μιας εύπορης αγγλικής οικογένειας, πατέρας δικηγόρος, μάνα πολιτικος, είναι ομοφυλόφιλος και εκδηλώνεται σοβαρά προκαλώντας την κοινωνια στην δεκαετία του ’30 (δύσκολοι καιροί για πούστηδες). Παρόλα αυτά ο Quentin Crisp καταφέρνει να γίνει ένα σύμβολο για την παγκόσμια ομοφυλοφιλική κοινότητα και να παραμείνει ως το 1999 που πέθανε (91 ετών). Η αφήγηση της ταινίας αρχίζει στην δεκαετία του ’70 που ο Quentin Crisp περνάει τον ατλαντικό, εγκαθίσταται στην Νέα Υόρκη και δίνει διαλέξεις.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’80, ο προσδιορισμός του AIDS σαν “fad” ((πρόσκαιρο) καπρίτσιο, λόξα, (μονο) μανία, (περαστική) μόδα, “τρέλα” (της εποχής)), την στιγμή που ένας ολόκληρος κόσμος είχε συνδέσει την νεα επιδημία με τους ομοφυλόφιλους, τον βγάζει απο την “πιάτσα” εισπράττοντας την καθολική κατακραυγή.
Ο Quentin Crisp πιστός στις αρχές του και σε μιά αφοπλιστική φλεγματική ειλικρίνεια, αρνείται να ανακαλέσει, έως τη στιγμή που η Penny Arcade (στην ταινία την υποδύεται η Cynthia _sex and the city_ Nixon) θα τον επαναφέρει στο προσκήνιο.
Ατάκες του και απόψεις του έχουν μείνει ιστορικές.

Νομίζω πως η ταινία διδάσκει “αξιοπρέπεια”. Ότι και να είναι κάποιος, είναι αποδεκτός αρκεί να διατηρεί ένα επίπεδο αξιοπρέπειας και ο Quentin Crisp είχε περίσσεια.