Είναι καλοκαίρι του 2016. Είχα τότε ένα μπάρ στην παραλία, είναι 21:30 περίπου, καθόμαστε έξω με κάτι παλιές μου συμμαθήτριες. Ξαφνικά αρχίζω και ζαλίζομαι. Εχω μια αδυναμία, αδυνατώ να εστιάσω κάπου, δεν μπορώ να σταθώ όρθιος.
Η Φωτεινή, με παίρνει και με πηγαινει σε ενα φαρμακείο να μου μετρήσουν την πίεση. Η πίεση κανονική.
Παίρνω τηλέφωνο τον αδελφό μου: -Μαλάκα, έλα, κάτι πάει ΠΟΛΥ στραβά..
Έρχεται, με παίρνει, πάμε στην Γενική Κλινική, με βλέπει παθολόγος, μου λέει πως τα συμπτώματα μοιάζουν με του εγκεφαλικού, δεν εχουν νευρολόγο, μου προτείνει να διανυκτερεύσω εκει. Αρνούμαι, υπογράφω και φεύγουμε. Με φέρνει σπίτι ο Κώστας, ανεβαίνω τοίχο-τοίχο γιατί δεν μπορώ να πάω ίσια και με σχεδόν κλειστά τα μάτια για να μην ζαλίζομαι. Την επομένη το πρωί, πάμε ξανά Γενική Κλινική, με βλέπει νευρολόγος, επιβεβαιώνει τα συμπτώματα, μου λέει πως ειναι 50-50 το εγκεφαλικό με κάτι άλλο, φεύγουμε. Ερχομαι σπίτι ξανα, να κάνω ένα ντουζάκι (πάντα καθαροί στα νοσοκομεία, σκεφτείτε τους νοσηλευτές), να μαζεψω πεντε πράγματα και να πάμε στα επείγοντα.
Στις 5 περίπου το απόγευμα, είμαστε στο Παπαγεωργίου. Στις 5:20 με έχει δει παθολόγος, 5:30 νευρολόγος, 5:40 Ωριλάς. Θάλαμος βραχείας νοσηλείας. Τέσσερα κρεβάτια, ηλικίες 50-75. Εισαγωγή στην Νευρολογική. Ακτινογραφίες. Αξονική. Πρεπει να μου κάνουν μαγνητική με σκιαγραφικό στην κεφάλα για να αποκλείσουν το εγκεφαλικό.
Δεν έχω ίχνος ισορροπίας, κατεβαίνω για τσιγάρο τοίχο-τοίχο, από τον 3ο στο ισόγειο, κάνω 15′-20′. Μετά από τέτοιο μαρτύριο, φυσικά δεν κάνω ένα τσιγάρο, αλλά ένα πακέτο τσιγάρα. Σκέφτομαι: ο Τσάπας ήταν για ειδικότητα στο Βερολίνο. Λες να γύρισε; Του στέλνω Βάιμπερ. Μου απαντά πάραυτα: -Εφημερεύω. -Που; του λέω.. -Παπαγεωργίου μου απαντά. -Κατέβα στην είσοδο, του λέω…
Την άλλη μέρα, το απογευματάκι, μαγνήτης. Κάτι έχει πει για μένα η Κία στον κύριο που κάνει τις μαγνητικές. -Εσύ εισαι ο Μιχαλόπουλος, με υποδέχεται.. Μπαίνω μέσα, χεσμένος.. Τελειώνει, βγαίνω. -Μάλλον τη γλύτωσες, μου λέει ο κύριος των μαγνητών. Δεν φαίνεται να εχει τιποτε στο κεφάλι σου, κανα δυο παλιά ισχαιμικά.. Το ένα μπορώ να το θυμηθώ. Ευτυχώς είχε ανοίξει η μύτη μου τότε και δεν είχε σκάσει το κεφάλι μου..
Με βλέπουν ξανα στην Νευρολογική, με στέλνουν στους Ωριλάδες. Η διάγνωση είναι σαφής: Οξεία φλεγμονή του αιθουσαίου νεύρου. Το καλωδιάκι που από τον έναν λαβύρινθο πάει στον εγκέφαλο, υπερθερμάνθηκε. Άλλη μια μέρα μέσα, για παρακολούθηση, μου δίνουν ασκήσεις (γιατί οι λαβύρινθοι επανα-προγραμματίζονται), και βγαίνω.
Μέρες νοσηλείας: 3
Κόστος νοσηλείας: 0€
Διάγνωση: Ανισόρροπος με χαρτί γιατρού.
Η επαναρρύθμιση κράτησε πάνω απο έναν μήνα. Δεν μπορούσα να περάσω το δρόμο, κοίταζα δεξια, αριστερά, ήθελα 30″ για να σταματησω να ταλαντεύομαι. Πήγαινα αναγκαστικά απο τα φανάρια. Οδηγούσα κανονικά, γιατί οδηγάς καθιστός. Με βοήθησαν πάρα πολύ οι ασκήσεις, αλλά και το μηχανάκι, που το πήρα δειλά-δειλά, αλλά μου έστρωσε την ισορροπία.
Α, ξέχασα το κυριότερο. Ανασφάλιστος.
Αυτή ήταν η δημόσια υγεία του 2016. Θα επανέλθω με τον ιατρικό μου φάκελλο, μια μια είχαμε γεγονότα και το 2017 και το 2018 🙂
