Lili

Disclaimer: Η παρακάτω αφήγηση είναι φανταστική

Όλοι γνωρίζετε φαντάζομαι το πολυδιαφημισμένο δαχτυλίδι. Ναι ναι, εκεινο απο λατεξ που εδειχνε η τηλεόραση, που ειναι φτιαγμενο να σου δινει απολαυση με το διακοπτη. Πατας κουμπι, και φτιαχνεσαι.
Το δαχτυλιδι αυτο δεν ειναι καινουργια εφευρεση, και φυσικα, το εχω δοκιμασει.

Μετα την περιπετεια μου με τις κινεζικες μπαλλες,(μάιος 2005), ειπα στον εαυτο μου οτι έπρεπε, επιβαλλοταν να το δοκιμασω.
Το σκεπτικο πισω απο το δαχτυλιδι ηταν σχετικα απλο.
Το φοραει εκεινος και αυτο πιεζει την κλειτοριδα σου και δονειται στελνωντας κυματα ευχαριστησης. Το δαχτυλι δε, ideally, σφιγγει το ανδρικο οργανο και παρατεινει την στυση.

Οταν ανοιξα το κουτι, ειχα την πρωτη μου απογοητευση. Ηταν μιας χρησης. Μολις θα τελειωνε η μπαταρια θα τελειωνε και η joy ride.

Ξαπλωσα και αφου καναμε ενα περασμα σε ολο μας το σωμα ,ετσι για να δουμε αν ολα ηταν στην θεση τους (στην ηλικια μου, το στηθος εχει την ταση να κρυβεται ολο και πιο πολυ κατω απο την μασχαλη), εκανα υπομονη να φορεθει το προφυλακτικο, και μετα το δαχτυλιδι.
Εχετε φορεσει ποτε μποτες μπουφαν κασκολ γαντια?
Ετσι μου φανηκε.
Τhe robodick.
δεν του ειπα τιποτα αλλα μου θυμιζε ενα απο τα muppets.

Μας πηρε λιγη ωρα να καταλαβουμε απο ποια μερια επρεπε να μπει η δονουμενη πλευρα, νοερα φανταστηκα την σταση και με αρκετη συγκεντρωση, καταληξαμε οτι επρεπε να μπει απο πανω.
Φυσικα, με ολα αυτα, η στυση δεν περιμενε, και αντε να γλυψεις τωρα. Περα οτι φοβηθηκα οτι θα εβγαινε και θα επρπε να ξαναρχισουμε απο την αρχη, φοβηθηκα μην το καταπιω γιατι ως γνωστον ειμαι παθιασμενη γκομενα and i get into the moment.

Τον κοιταξα με μισοκλειστα ματια και αρχισα να χαιδευω το στηθος μου, αλλα μου πηρε πολυ ωρα να το βρω και το υφος μου πρέπει να ηταν κουρασμενο γιατι ανησυχησε” εισαι καλα? το ματι σου εχει τικ?”.
Αναστεναξα. Παει η εποχη που μισοκλεινα τα ματια και μισανοιγα το στομα και τα παλλiκαρια σφαζονταν στα ποδια μου.
Θεωρησα οτι επρεπε να παρω πιο δραστικα μετρα.

Γυρισα την πλατη μου και τουρλωσα τον πισινο μου.
Σιγη.
Γυρισα το προσωπο μου.
Με κοιταζε.
Συγκεκριμενα Tο κοιταζε και ειχε μισοκλεισει τα ματια του ενω ηταν ετοιμος με το ενα χερι να πιασει κατι.
“τι ειναι;” ρωτησα πανικοβλητη
“τιποτα” ειπε ενω το πεταγε μακρυα.

Το μυαλο μου ετρεξε. Σιγουρα ηταν εκεινο το κακης ποιοτητας χαρτι που πηρα για λογους οικονομιας, διαλυεται με το παραμικρο και να τα αποτελεσματα. καλα να παθω που δεν σκουπιστηκα μετα το τοπικο πλυσιμο με πετσετα. Γιαυτο οι γυναικες ειναι νοικοκυρες, για κατι τετοια περιστατικα. Πρεπει να κανω οπωσδηποτε σιδερο. 3 πλυντηρια μαζευτηκανε. και να παω και στο σουπερ μαρκετ να παρω μεριτο. και λαδι, και αλατι. Αλλα δεν εχω πολλα λεφτα… ποτε θα πληρωθω;

Μεσα σε χρονο dt, ειχα ξεφυγει.
“τι σκεφτεσαι?” με ρωτησε
“εισαι στεγνη.”
Μεσα σε ολα δεν ειχα καταλαβει οτι με πασπατευε.
“Α, δεν ειναι τιποτα αγαπη μου, τυχαιο ειναι.” και τον τραβηξα πανω μου.

Απαραδεκτο εκ μερους μου. Μετα απο τοσα χρονια οπου εχω δει μεχρι και την κοκκινοσκουφιτσα στο μυαλο μου σε στιγμες μεγαλης βαρεμαρας, θα επρεπε να μην προδιδομαι τοσο ευκολα.

Αρχισα να τον φιλαω.
Μπλοκαρα τα χρωστουμενα, τις ελλειψεις, το γαμημενο χαρτακι και συγκεντρωθηκα στο φιλι.
Η ανασα του αρχισε να αλλαζει, στο ακουσμα της ξαναβρηκα την διαθεση μου. Ανοιξα τα ποδια μου και μπηκε in position.
Και τωρα τι;
Α ναι, ο διακοπτης.
Εβαλα το χερι μου αλλα ειχε πεσει επανω μου.

Του ζητησα να ανασηκωθει και ο αγκωνας του μου πατησε τα μαλλια.
Μετα απο αρκετο κοπο γλυστρισα το χερι μου απο κατω (το δαχτυλιδι μου τον γρατζουνισε ελαφρα) και στην προσπαθεια μου να το βαλω μπρος, αρπαξα και μερικες τριχες. Και δικες του και δικες μου.
Αναστεναξα.
Πρπει να κανω μπραζιλιαν αλλα μετα οταν βγαινουν πεθαινω στην φαγουρα, δε λεει. ασε που κοπηκα 1-2 φορες και ματωσε ο τοπος, δε λεει, θα το κανω σαν την μουρη του robert Levy.
Βζζζζζ.
Μπινγκο. Αναψε.

Το προβλημα ηταν οτι δεν το ενιωθα καθολου. Ηταν στον αερα. Σηκωσα λιγο την λεκανη. Κατι ενιωθα τωρα. (thats all?) αλλα δεν μπορουσα να μεινω ετσι ολη την ωρα χωρις να κουνιεμαι με τον κωλο σφιγγμενο, φαινεται η κυτταριτιδα!
Προσπαθησε εκεινος να κουνηθει αλλα χτυπαγε στα κοκκαλα της λεκανης μου και δεν βολευε.
Εβαλα τα ποδια μου γυρω απο την μεση του και προσπαθησα να σφιχτω επανω του και να κανω κυκλικες κινησεις.

Ξερω οτι αυτο ειναι το συστηματακι που εχουν οι γκομενες που τελειωνουν χωρις να βαζουν χερι. εχουν την κλειτοριδα αρκετα ψηλα η προς τα εξω και κανωντας κυκλακια, καταφερνουν να ερεθιστουν και eventually, να τελειωσουν. Κατι πολυ ρομαντικο και ωραιο, να εισαι αγκαλια και να κανεις ερωτα αργα και βασανιστικα, αλλα εγω προσωπικα το καταφερα μονο μια φορα.
Συνηθως βαζω χερι.
Μια δυο φορες στο παρελθον επεσα σε σχολια του τυπου “καλα εγω δεν σου φτανω?” αλλα το απεδωσα στο νεαρο της ηλικιας.

Οποτε?
Οποτε το δαχτυλιδι δεν ηταν για γκομενες σαν και μενα, ηταν για τις αλλες, τις θερμες.
Εκανα μια δυο φιλοτιμες προσπαθειες να σφιχτω, να τριφτω, να αποδωσω, αλλα το μονο που καταφερα ηταν να βγει απο μεσα μου ,να αιχμαλωτιστει αερας και οταν ξαναμπηκε να ακουσουμε Πρρρρρρρφλιτ.

Ξερω οτι ολες τον εχουμε ακουσει αυτον τον ηχο.
Και οτι ολες, οταν συμβαινει, νιωθουμε λιγο αμηχανα.
Η αληθεια ειναι οτι εγω το ξεπερασα οταν λιγα χρονια πιο πριν, εβαλα τα γελια και απο το σφιξιμο βγηκε ο αερας αλλα με μορφη φουσκας.
Υπηρξε μονο για 2-3 δευτερολεπτα, αλλα την ειδαμε και οι δυο, no use of pretending.
Ημουν πλεον το κοριτσι με το μίνι που μασα τσιχλα, the bubble blower και αλλα χαριτωμενα.

Ta nick names περιοριστηκανε οταν εκεινος , ενα μηνα αργοτερα και ενω καναμε καρεκλατο, πανω στο παθος, και ενω προσπαθουσε να μου κοκκινησει τα κωλομερια, χτυπησε τον εαυτο του στο πιο ευαισθητο σημειο.
Now THAT was funny.

Πισω στο δαχτυλιδι τωρα, μετα απο καποιες φιλοτιμες προσπαθειες και των δυο, καταφεραμε να το βαλουμε in position και να κουνηθουμε λιγο, αλλα με φοβο μην χωριστουμε, μην μετακινηθει, και μην αρπαξει καμια τριχα.
Μας πηρε κανα πενταλεπτο μεχρι να καταλαβουμε οτι οχι μονο δεν μας εφτιαχνε αλλα δεν εφτιαχνε και τον αλλον.
Με γελια, ανασηκωθηκε, τραβηξε το προφυλακτικο, εβγαλε το δαχτυλιδι και με ανακουφιση και ευχαριστηση ξαπλωσε διπλα μου χωρις να μας χωριζει τιποτα.

Δυο λεπτα μετα, τεντωθηκε να πιασει το κουτι με τα προφυλακτικα για να ανακαλυψουμε οτι δεν ειχαμε αλλα.
Μα ποιος πουστης μας μουντζωσε βραδιατικα?
Η ωρα ηταν 3 το πρωι και το κοντινοτερο περιπτερο 5 τετραγωνα μακρια.
Και αρχιζα να νυσταζω.
Μεγαλη γυναικα ειμαι, δεν αντεχω πια οπως αλλοτε.
Πηρα το δαχτυλιδι και του το φορεσα, ανοιγοντας τον διακοπτη.
“σε βοηθαει καθολου?”
“μπα.”
Φτου σου σκατοπραγμα, αχρηστο εισαι.

Σηκωθηκα και αρχισα να ντυνομαι.
Το παιξαμε πετρα ψαλιδι χαρτι και ο κληρος επεσε σε μενα.
Βγηκα μες την νυχτα, σπαζμενη που δεν πηγε εκεινος-και αν μου επιτεθει καποιος?’, και μουμουριζοντας εφτασα στο περιπτερο, το οποιο ηταν κλειστο, φυσικα.
Περπατησα αλλα 3 τετραγωνα και βρηκα το επομενο.
“Γεια σας, προφυλακτικα παρακαλω”
Ο περιπτερας ανεκφραστος μου απαντησε.
” Τοσα”
“Γιατι τοσα;”
“Γιατι εχουν το δαχτυλιδι.”
“Δεν το θελω το δαχτυλιδι, θελω τα απλα”
“δεν εχω τα απλα, εχω αυτα με το δαχτυλιδι.”
Kαι ξαφνικα καταλαβα οτι και να ειχε τα απλα, δεν θα μου ταδινε.
Τοχε δοκιμασει και ηξερε οτι θα του εμενε απουλητο, οποτε η μονη του ελπιδα ηταν κατι ανιδεοι η αρκετα απελπισμενοι μεσα στη νυχτα για να το “σπρωξει.”

Αναστεναξα.
“φερτο”
Μεχρι να γυρισω σπιτι, καθε ερωτικη διαθεση ειχε χαθει.
Ξαπλωσα διπλα του και με πηρε αγκαλια.
“Σπαστηκες?” με ρωτησε
“Ε ηταν λιγο διαφορετικα σημερα”
Με κοιταξε στα ματια, εβαλε το δαχτυλιδι στην γλωσσα του, χαμογελασε πονηρα και χωθηκε κατω απο την κουβερτα.
Hallelouia!
Φορεσα και γω το δικο μου και γελωντας επιασα δουλεια.

3 ωρες μετα ειμασταν στο πρωτων βοηθειων για πρησμενες και ερεθισμενες γλωσσες.

“παρακαλώ τι θα θελατε?”
“Πητηκε i γχοχα χας”
“Θα πατε στον δευτερο στον αλλεργιολογο”
“αχι αχι, εν ειναι αεγια”
“δεν σας καταλαβαινω.”

Βγαλαμε τα δαχτυλιδια απο τις τσεπες μας και με οσο πιο διακριτικη παντομιμα γινεται, της εξηγησαμε τι εγινε.
Στην λιγη ωρα που ειμασταν στην αιθουσα αναμονης, περασε ολο το προσωπικο του νοσοκομειου.
Ακουγαμε πνιχτα γελια.
Καλα, δεν τους ετυχε ποτε κανα περιστατικο με μπουκαλι, ηλεκτρικη σκουπα, σκυλο η και ανθρωπους σφηνωμενους μεταξυ τους; Εμεις ειμασταν το highlight των μαλακιων?
Κοιταχτηκαμε.
Το πρήξιμο αρχισε να κατεβαίνει ετσι κι αλλιώς.
Πήραμε χεράκι χεράκι τον δρομο του γυρισμού.

Γυρισαμε σπιτι, γδυθηκαμε και πεσαμε στο κρεβατι.
Μου χαιδευε το προσωπο και γω το δικο του, και ετσι οπως ειμασταν σφιχταγκαλιασμενοι, προσπαθησαμε να φιληθουμε.
Λιγο δυσκολο με την γλωσσα να εξεχει σαν στα μποξερ.

“χαχαχαω” μου ειπε
“και χω” του απαντησα.

Σε πεντε λεπτα ηταν παλι αναμεσα στα ποδια μου, χωρις το δαχτυλιδι αυτην την φορα.
Μονο εκεινος, και η υπεροχα μεγαλη γλωσσα του.
Και κομματακια χαρτι. (ειχα ξαναπλυθει και δεν ειχα πετσετα, still)
Δεν τον ενοιαζε, δεν με ενοιαζε.
Ηταν η αγαπη του that fueled the desire.

Εκεινη την μερα καταλαβα πολλα για μας. Για μενα.
Ποσο πολυ αγαπη υπηρχε σ αυτο το δωματιο, χωρις επικριση, χωρις αποσταση.
Το δαχτυλιδι εχει κρατηθει σε ενα κουτακι, και συχνα πυκνα το ανοιγω και το βαζω μπρος.
Ειναι μια υπενθυμιση του τι ειμαστε, και το τι πραγματικα δεν χρειαζομαστε.