Η ζωή μας ήταν όντως σουγιαδιές σε βρώμικα αδιέξοδα..
Πριν λίγα χρόνια, “παίζοντας” τον μέντορα, δοκίμασα να εισάγω μιά σύντροφο του τότε, στην φιλοσοφία του Beat Generation. Βιβλία των Herbert Huncke, Allen Ginsberg, William S. Burroughs, Lucien Carr και φυσικά Jack Kerouac είχα αρχίσει να διαβάζω στα 15-16, με το “Ουρλιαχτό” και το “Στο δρόμο” να μπαίνουν στο εικονοστάσι. Μετά προέκυψε ο Μπουκόφσκι και χάλασε η συνταγή 🙂
Τότε λοιπον, πριν λίγα χρόνια, μια θεατρική ομάδα ανέβασε μια παράσταση, στην οποία συνδύαζε την ποίηση του Allen Ginsberg με τα ποιήματα της Κατερίνας Γώγου*. Η παράσταση ήταν εκπληκτική και η κοπέλλα έμεινε άφωνη, μακάρι να υπήρξε η αφορμή για περαιτέρω μελέτη των ανωτέρω..
Όταν τότε με είχε ρωτήσει αν τους έχω “μελετήσει” όλους αυτούς, χαμογέλασα και σκέφτηκα “που να σου εξηγώ..”
Τέρμα η εισαγωγή και τα ιστορικά στοιχεία και πάμε πίσω στα 17-18 μου.. Είχα και έχω μια αιώνια φίλη, την Κατερίνα, που πρόσφατα την βρήκα στο FB και είναι η αφορμή για αυτό το κείμενο. Ήταν μια λεπτοκαμωμένη κοπελλίτσα, κόρη δημοσίων υπαλλήλων, δυο-τρία χρόνια μικρότερη μου. Με την Κατερίνα μοιραζόμασταν τις ίδιες ανησυχίες. Της είχα δώσει ένα ανοιχτόχρωμο καφέ καμηλό παλτό του θειού μου και το φορούσε μόνιμα. Της έπεφτε λίγο μεγάλο και σε συνδυασμό με τα κίκερς μποτάκια και το κοντό αγορέ μαλλί, την έκανε να μοιάζει με καρτούν, κάτι σαν τον Τεν-τεν.
Το “τρία κλίκ αριστερά” της Γώγου ήταν μόνιμα σε μια από τις τσέπες του παλτό. Όταν είμασταν απογευματινοί πήγαινα το πρωί σπίτι της, καθομασταν στο μικρό κρύο δωμάτιο της, με θέα την απέναντι πολυκατοικία, πάντα σκοτεινό και στο πλαστικό πικάπ της βάζαμε και ακούγαμε τον δίσκο της Κατερίνας Γώγου σε μουσική του Κυριάκου Σφέτσα. Ονειρευόμασταν ανατροπές, αλητείες, μεθύσια, ναρκωτικά, πολιτικές επαναστάσεις.. Ο πολιτικός χώρος της ΕΚΟΝ Ρήγας Φερραίος είχε αρχίσει να μας στενεύει..
-Η ζωή μας είναι σουγιαδιές σε βρώμικα αδιέξοδα..
Το πιστεύαμε, χωρίς να ξέρουμε. Μετά το ’74 είχε αρχίσει να γιορτάζεται η επέτειος του Πολυτεχνείου, εμείς όμως δεν πηγαίναμε στην πορεία. Πηγαίναμε στην αντιπορεία. Και καλά αναρχικοί.. Μια φορά που είχαν χοντρύνει τα πράγματα και έκαναν ντού οι μπάτσοι στο Αχίλλειο (καφενείο της εποχής στην Νίκης, τίγκα στους αναρχικούς, μετεξελίχθηκε σε κυριλλέ καφετερία), πρέπει να τρέξαμε μέχρι το Διοικητήριο με τους ΜΑΤατζήδες από πίσω μας, για να αποφύγουμε την σύλληψη και προσαγωγή.
Δεν θα ξεχάσω ποτε, μια φορά, είμασταν στη Θεολογική και είχαμε μπλέξει σε φασαρίες. “Εμείς” πετούσαμε μολότωφ στους μπάτσους που κάθονταν απέναντι, στην Έκθεση. Στον γυρισμό με το 6άρι, το θρυλικό καμηλό παλτό μύριζε βενζίνη και όταν μπήκε ένας μπάτσος και κάθησε μπροστά μας, απο φόβο μην μας μυρίσει, ανοίξαμε το παράθυρο και βέβαια πουντιάσαμε Νοεμβριάτικα.
-Όταν κάποιο βράδυ θα σε ξυπνήσει απότομη η κραυγή σου
και τρέξεις στη μαμά σου να το πεις
Και κείνη τρομαγμένη μες στο ψυγείο κλείσει τη φωνή σου
μα θα `ναι αργά μεσάνυχτα και θα `χεις κουραστεί
Στο πλαστικό πικάπ έπαιζε πολύ συχνά και αυτος ο δίσκος του Σιδηρόπουλου. Νομίζω πως αυτο το τραγούδι πρέπει να τη στοίχειωσε την Κατερίνα, λεγόταν “στην Κ.”, παράδειγμα προς αποφυγή, “ίου” που λένε τώρα τα παιδιά. Και αυτόν τον είχαμε γνωρίσει τότε, σε περίεργα μουχλιασμένα σπίτια.. Τουλάχιστον αυτός κυκλοφορούσε ελεύθερα, τον Άσιμο τον κρύβανε πάντα.. Μην ξεχνάτε πως η χούντα έπεσε τυπικά το 1974, επί της ουσίας έπεσε μετά το 1981.. Έτσι περνούσαν τα κρύα πρωϊνά μας, με Γώγου, Σιδηρόπουλο, Άσιμο, Σαββόπουλο. Και τα βράδυα μας, στο Αχίλλειο, στο Ματζέστικ, στο Αιγαίο και αργότερα στη Σελήνη. Όταν δεν υπήρχαν χρήματα για αστικό, με τα πόδια απο το κέντρο στην Καλαμαριά και “ζήτα”.. 🙂
Την πρώτη τρύπα στο αυτί της την έκανε σε ένα μπιζουτάδικο της Καστριτσίου, εγώ με παραμάνα και σβύστρα στο Αχίλλειο. Και κρυμμένη απο τον πατέρα γιατί θάπεφτε ξύλο. Ατίθαση αυτή, λιγότερο εγω, κοπάνες, δήθεν διάβασμα για το σχολείο, “αναρχική λογοτεχνία”, βόλτες και αλητείες..
Προχτές που ανταλλάξαμε δυο κουβέντες, μου είπε “έχω ακόμα το μαγαζί που είχα, χωρις να ξερω για ποσο ακομα… σπασαν τα νευρα μου… μας διελυσαν. κουραστηκα”
-Θα έρθω να κλάψουμε πάνω στα γοφάρια, της απάντησα..
και θα πάω μια απο αυτές τις μέρες, να δω αυτον τον μικροκαμωμένο ογκόλιθο της νειότης μου στο μικρό της ψαράδικο.
και νομίζω πως δεν θα διαφωνήσει πως η ζωή μας ήταν οντως σουγιαδιές σε βρώμικα αδιέξοδα..
*Η Κατερινα Γώγου αν και λογοτεχνικα και χρονικά, έπεται της Beat Generation, παρόλα αυτά προσωπικά εγώ τη θεωρώ την Ελληνίδα εκπρόσωπο σε αυτό το λογοτεχνικό ρεύμα.
