Καθόμουν και έγραφα, έγραφα, έγραφα.
Οι σκέψεις μου χτυπούσαν στο πλητρολόγιο,
ραγδαία, σαν χοντρή καλοκαιρινή βροχή.
Γύρισα και κοίταξα δεξιά,
είδα το πράσινο φεγγάρι, πόσο όμορφο έδειχνε.
Συνέχισα, κάτω απο το βλέμμα του “τελειοποιητή” μου,
Οι σκέψεις απλωνόταν σαν βούτυρο σε ζεστό ψωμί,
άκουγα μουσική, καθόμουν γυμνός,
σε ένα σκαμπώ των 5 ευρώ απο το ΙΚΕΑ.
Η μέση μου πονούσε, αλλά δεν σταματούσα.
Ξανακοίταξα δεξιά,
το πράσινο φεγγάρι εκεί,
πηγή έμπνευσης, μια προσωπική μούσα.
-Οπως βολεύεται κανείς, σκέφτηκα.
Τα δάχτυλα είχαν μουδιάσει από τα πλήκτρα,
δεν μπορούσαν να προλάβουν το μυαλό,
που να προλάβεις να βάλεις τις σωστές λέξεις,
στη σωστή σειρά.
Ανακάθισα, άναψα τσιγάρο.
Δεν φορούσα γυαλιά,
όλα ήταν θολά εκτός από τις σκέψεις μου στην οθόνη,
πήρα μια ρουφηξιά, έβαλα τα γυαλιά και γύρισα ξανά δεξιά.
Το πράσινο φεγγάρι
ήταν το πράσινο λαμπάκι του υπολογιστή μου.
Παλι καλα που δεν το μπερδεψες με τον πράσινο ήλιο..ξες .!Λατρεύουμε να διαβάζουμε τις σκέψεις σου
Αχ ρε Γιώργο……πάλι με έκανες και δάκρυσα….
Αυτό το φεγγάρι…πόσα βράδια τα πέρασα και εγώ κάτω από το φως του με μόνη συντροφιά μία μπύρα και πολλά πολλά τσιγάρα προσπαθώντας να πνίξω τις σκέψεις μου στον καπνό….δημιουργώντας ένα θολό τοπίο, ακριβώς όπως είναι και η ψυχή μου…..δεν θέλω να γράψω άλλα τώρα γιατί είμαι αρκετά φορτισμένη συναισθηματικά….
Το μόνο που θέλω να σου πω είναι ένα μεγάλο ευχαριστώ για όλες αυτές τις σκέψεις σου που μοιράζεσαι μαζί μας…..
no pain no gain
έτσι απλά…
Είναι κάτι τέτοιες στιγμές, που όντως, τα δάχτυλα δεν καταφέρνουν ποτέ να προλάβουν το μυαλό…… Και πόσα άλλα μένουν πίσω… Σκέψου…. Κι αυτά μόνα τους… Το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να τ΄αφήσεις να φύγουν..