Συζητούσα με την Νεφέλη για τον Ματωμένο Γάμο του Λόρκα. Τότε σαν έμπνευση μου ήρθε η ιδέα να την μυήσω στον Λόρκα, με μια τελετουργία μοναδική. Το Bodas de sangre, σε σκηνοθεσία του Κάρλος Σάουρα. Antonio Gades (τον χάσαμε το 2004) στο ρόλο του Λεονάρντο, Cristina Hoyos (την λατρέψαμε στο θέατρο Γής) στο ρόλο της Νύφης. Η ιστορία γνωστή. Ένα προξενιό που δεν γίνεται ποτέ γάμος. Ο γάμος γίνεται, αλλά η Νύφη κλέβεται με τον Λεονάρντο. Ο Γαμπρός τους κυνηγά στο κατόπι, τα μαχαίρια βγαίνουν και πέφτουν και οι δύο νεκροί. Η Νύφη επιστρέφει στην εκκλησιά με το νυφικό ματωμένο.
Της αρέσει ο χορός, δεν είχε ακούσει ούτε είχε δει ποτέ φλαμένκο. Εντυπωσιάστηκε. Τα σκούρα μπλέ, σαν βαθειά νερά, υγρά μάτια του Antonio Gades θα εντυπωσίαζαν οποιονδήποτε. Το παράστημα της πρωθιέρειας Cristina Hoyos, οι χορογραφίες, τα πάντα. Και η κιθάρα του φλαμένκο που μεταμορφώνει τα κορμιά των χορευτών σε ψηλόλιγνα δέντρα που τα παίρνει ο αγέρας, τα χέρια και τα δάχτυλα τους σε ξίφη, το βλέμμα τους σε φωτιά.
Η σκηνή που ο Λεονάρντο εξομολογείται το πάθος του στην Νύφη, αγγίζονται, αγκαλιάζονται, φιλιούνται, τα δυο κορμιά γίνονται ένα, παρά το ότι απέχουν αρκετά μέτρα. Η καλύτερη σκηνή της ταινίας. Ανομολόγητο, φλογερό, ατίθασο πάθος, γίνεται το χαλί ανάμεσα σε δυο εραστές, που η εντροπία του έρωτα, τους κάνει ένα, αδιαίρετο σώμα, ενωμένους μέχρι το θάνατο. Μέχρι το θάνατο που θα έρθει με το προσωπείο του Γαμπρού, πρεσβεύοντας την ηθική και την τιμή του χωριού και της οικογένειας.
Την ταινία την είχα δει το ’81 όταν κυκλοφόρησε. Παρόλα τα χρόνια που πέρασαν, την κρατώ σαν φυλαχτό, χάθηκε στη λήθη του χρόνου των άλλων, όχι του δικού μου. Πριν καιρό την έδειξα σε μια γυναίκα, που απέρριπτε το φλαμένκο. Της άρεσε το τάγκο, της άρεσαν τα φάντος, αλλά απέρριπτε το φλαμένκο. Έτσι αποφάσισα να της δείξω αυτή την εκδοχή του Ματωμένου Γάμου. Την θυμάμαι να κλαίει στην αγκαλιά μου, αλλάζοντας άρδην γνώμη για το φλαμένκο αλλά και για τον Έρωτα. Τον έρωτα που όπως έλεγα πρόσφατα σε μιά φίλη μου, είναι συνυφασμένος με τον Θάνατο. Η επιλογή είναι διττή. Αναγκαστικά θα πάρεις και τα δύο.
Δείτε στη σκηνή που οι εραστές φεύγουν με το άλογο, το πως είναι ολοκληρωτικά παραδομένη στην πλάτη και στη βούληση του, έτσι είναι ο Έρωτας. Παράδοση άνευ όρων, με φαινομενικά άγνωστο προορισμό, που όμως όλοι ξέρουμε το τέλος του.
Μην κολλήσετε στην ακρίβεια των κινήσεων. Δείτε το δάσος και όχι το δάχτυλο. Δείτε τη γέφυρα που ενώνει τον Μάγο Έρωτα με τον Μάγο Θάνατο. Μια γέφυρα που δεν οδηγεί πουθενά, αλλά όλους μας γοητεύει να την βαδίσουμε ξανά και ξανά. Μέχρι να μας κοπεί η ανάσα. Αφήστε το Θείο δώρο να κυλήσει στο μάγουλο σας, να μαλακώσει την καρδιά σας και ίσως την επόμενη μέρα, όλα αυτά να μην είναι απλά ένα κάμωμα της νύχτας που δεν θα μπορείτε να αφηγηθείτε.
Παρακάτω δείτε τη σκηνή των εραστών και αν σας αρέσει μπορείτε να κατεβάσετε όλη την ταινία και τους αγγλικούς υποτίτλους από εδώ
Λατρεμένο όπως και να το δεις. Η θλιβερή διαπίστωση ,αυτή την ώρα του καφέ με το κλιματιστικό να προσπαθεί να σταματήσει την αναπόφευκτη εφίδρωση που απειλεί να καταστρέψει το πρωινό φτιασίδωμα είναι άλλη. Ούτε έρωτας (ζωή) ούτε θάνατος(έρωτας). Αργά κωπηλατώ μέσα στα πηχτά νερά της λιμνοθάλασσας. Κουρασμένα…Δεν είμαι ούτε στο ισόγειο ούτε στον έκτο..Είμαι στον τέταρτο…με τάσεις καθόδου. Αι αϊ αϊ όπως θα τραγούδαγε κι ο Ισπανός τραγουδιστής. Βάϊ βάϊ βάΪ όπως θα έλεγε κι ο αντίστοιχος γείτων…Καλημέρα σας!
Κοίτα να δεις τη φλέβα χτύπησες με αυτό το ποστ !
Από πολύ μικρή αγάπησα το φλαμένκο 5 χρονών ακόμα όταν ανακάλυψα δυο μικρές φιγούρες που είχε φέρει η γιαγιά από την Ισπανία ,ήταν ένας κιθαρίστας και μια φλαμενκα ! Ο ενθουσιασμός μου με το φόρεμα της αλλά και τη στάση του κορμιού της ήταν τεράστιος! Από εκείνο το απόγευμα λοιπόν μεταμορφώθηκα σε μικρή Σπανιόλα φορούσα μακριές φούστες , χτυπούσα όπως όπως με τα μικρά μου χεράκια ένα ζευγάρι καστανιέτες και σήκωνα το κόσμο στο πόδι !Εννοείται πως μεγαλύτερη στις αποκριές η μητέρα μου με είχε ντυμένη Σπανιόλα!
Πέρασε λοιπόν ο καιρός και μια μέρα κοντά δυο χρονιά πίσω μου λέει η καλή μου φίλη θέλω να μάθω ταγκό ! Την ακολούθησα να ψάξουμε αυτό που ήθελε ,παράλληλα όμως ξεσηκώθηκα να μάθω να χορεύω και εγώ κάτι …έτσι ξανάρθε στην επιφάνεια «η μικρή Σπανιόλα» Όσο το έψαχνα τόσο ερωτευόμουνα και τόσο απογοητευόμουν που δεν υπήρχαν σχολές στη Θεσσαλονίκη …Ένα βράδυ λοιπόν βρεθήκαμε στο ταγκο μπαρ εκεί γνωρίσαμε ένα δάσκαλο ταγκό ο οποίος μου έδωσε το μαγικό νούμερο από ένα στούντιο φλαμένκο !Έτσι πριν δυο χρονιά περίπου άρχισα να μαθαίνω φλαμένκο !Δυστυχώς όμως έτσι όπως τα έφεραν οι καιροί έπρεπε να σταματήσω…και έτσι μένει ένα αγκάθι απ αυτή την ιστορία.. κάτι να πονάει!
Είχα γνωρίσει και εγώ μια κοπέλλα που μάθαινε φλαμένκο..
παρά την παλιά φούστα από φόδρα και τα χτυπημένα παπούτσια, στα μάτια μου ήταν η Κριστίνα μου..
Το φλαμένκο είναι πάθος, είναι λύπη, είναι μελαγχολία, είναι καημός, είναι φτώχεια, είναι έρωτας.. Είναι επανάσταση, είναι φωτιά και τσεκούρι, είναι.. τα πάντα..