..δεν μπόρεσα ούτε τούτη τη φορά..

Ανοίγω τέρμα τα πανιά, στο απογεματινό αεράκι,
βαδίζω σε μονοδρόμους, στο νού μου χαραγμένους,
τους παραδείσους ψάχνοντας που δεν θα ξαναφτιάξω,
έχοντας κόψει θαρρετά, λώρους του παρελθόντος,
κολύμπι στα βαθειά νερά της κάθε Αλησμόνας.

Καλή μου μοίρα, μην τηράς, εκεί ψηλά στημένη,
γυλιό με πέτρες ολόγιομο, του κάθε μου παρόντος,
ώμο να στρέψω δεν μπορώ, για πάντα να σε διώξω.
Στις στροφιλιές μαύρου βουνού, θέλω να περπατήσω,
να βρω το φώς, κάπου ψηλά, σαν φλεγομένη βάτος,
σαν Προμηθέας σύγχρονος να το ακατεβάσω,
μέσα σε τούτο να καώ, να σβήσω επιτέλους.


Ο Βασιληάς πέθανε, ζήτω ο Βασιληάς !!!
(αλήθεια κάνουν μνημόσυνα στους “βασιληάδες”; κρατάνε το υποτυπώδες πένθος των 40 ημερών;)

Πραγματικά θέλει μαγκιά. Και για να έχεις μαγκιά προς τα έξω, πρέπει να έχεις μαγκιά και προς τα μέσα. Να μην κρύβεσαι στις σκιές και στα πέπλα της λήθης (oblivion). Αν δεν μπορώ, το παραδέχομαι “προς χάριν” και φεύγω..

Πάλι μεγάλα λόγια κι υπερβολές. Στις 2 θάχουν όλα καθαρίσει. Πόσο αληθινός μπορεί να είναι ο Διονύσης;

Στρίβει σαν μελωδία με δύσκολα κλειδιά
με λόγια που δεν μπόρεσα ούτε τούτη τη φορά
Αουντουαντάρια αουνταριά προσπάθησα ξανά
μοιάζει τελείως ξένο μέσα στο χώρο αυτό
κάποτε θα ναι αχ πότε θα ναι στα χείλη ολονών
κι όσοι κρατούν φιλίες απ’ το εξηνταπέντε
δώδεκα πάρα πέντε έχω κάτι να τους πω
Αουντουαντάρια αουνταριά θα ανταμωθούν ξανά
σε μιαν άλλη ηλικία για να το θυμηθούν
κι όσα δηλώσαν και δεν τα δώσαν
όλα θα εκπληρωθούν…

θες να στο εξηγήσω στίχο-στίχο; πόντο-πόντο; Όσο πλησιάζει το “δώδεκα παρα πέντε” μου/σου/τους τοσο σκληραίνουν οι καρδιές και τα λόγια. Και Π και Τ και Ρ. Αφού είναι πάντα πρωταγωνιστής, ζήσε την Μεταμόρφωση του Κάφκα, βάδισε στα χνάρια του βιβλίου και του ΠΤΡ. Τον ξέρεις το δρόμο.. Μιά μέρα θα ξυπνήσεις από εφιαλτικά όνειρα, και θα νοιώσεις τον εαυτό σου να έχει μεταμορφωθεί σ’ ένα πελώριο έντομο.

Και τα λόγια δύσκολα και τα κλειδιά το ίδιο.. Και αυτή η προσπάθεια ανεπιτυχής. Τι άλλο να κάνω; Στέρεψα..
Ευτυχώς πλησιάζει το ορόσημο και φέρελπις μεσήλικας περιμένω την αλλαγή. Εκεί θα αποδοθεί το του Καίσαρος, τω Καίσαρι. Όχι πιά λογοκλοπές και λέξεις κολλημένες στο στόμα του άλλου. Όχι πια διακριτικές, μυστικές μεταφορές χρωμάτων, συναισθημάτων, μοναδικά ειπωθέντων πραγμάτων σε άλλους μπας και μας συμπαθήσουν.

Κρίμα.. πραγματικά κρίμα..
Σε σύντομες διακοπές θα διαβάσω ένα βιβλίο. Ένα βιβλίο μοναδικό. Τυπωμένο σε ένα αντίτυπο. Και μετά θα το ταχυδρομήσω. Να φύγει μακρυά.



ήταν κάποτε μια λέξη, που λεγόταν “Λυκαυγές”. Ανάβλυσε, ειπώθηκε, αγαπήθηκε. Και μετά ήρθε ο ήλιος.. Φώτισε σχεδόν τα πάντα, δημιουργώντας σκληρές σκιές, καίγοντας ευαίσθητες σάρκες. Και ύστερα η αξημέρωτη Νύχτα. Και το Λυκαυγές έμεινε στις γραφές.. ανάμνηση που σβήνει..

5 Comments

  1. γλυκακ ΣΟΥ

    “Σε αγαπησα, σε ζηλεψα..σε αγαπαω κ σε λατρευω… δεν ησουν ετοιμος εσυ,να το δεχθεις ολοκληρωτικα… περα απο συμβιβασμους και υποχρεωσεις…λαθη,πολλα,πιστη στο συναισθημα κ στην αφοσιωση λιγη…εδωκαι οι δυο μου οι ωμοι. Και ας ειναι με το ζορι να βαλω το κεφαλι σου να ακουμπησει. .οπως καποιος παιρνει με το ζορι χερι καποιου αλλου για να τον αγκαλιασει κ εκεινος γελαει…. “

    Reply
    1. DonJovanni

      μερικοί άνθρωποι είναι πολύ μικροί για να παραδεχτούν τα πράγματα που περιγράφονται παραπάνω..
      πόσες φορές αυτά τα αγάπησα, λάτρεψα σε όσους χρόνους και να συντάσσονται είναι ψεύτικα και προδοτικά…
      νομίζω πως το κειμενάκι στα επάνω λίνκς, εκεί που λέει “για δύσκολους λύτες” τα λέει όλα..
      δύσκολο να το καταλάβει κανείς, αλλά αληθινό..

      Reply
  2. Τις

    “..παίρνεις την αλήθεια μου και μου την κάνεις λιώμα
    απ’ το πόδι με τραβάς βαθιά μέσα στο χώμα.”

    ΥΓ. ταιριάζει και με το γενικότερο κλίμα των ημερών.

    Reply
    1. DonJovanni

      χαίρομαι που ακόμα λάμπει η Ρεζέρβα του Διονύση, στα αυτιά ορισμένων…

      Ο στίχος θαρρώ δεν έχει να κάνει μόνον με την πολιτική διάσταση του αποπλανηθέντος, αλλά είναι πολυδιάστατος και διηνεκής..

      Στη φοιτητριούλα που σ’ έχει ερωτευτεί
      θα σε καταγγείλω πονηρέ πολιτευτή
      Τζάμπα χαραμίζει θα πάω να της πω
      το νεανικό της και αγνό ενθουσιασμό.

      γιατί όταν μας πάρουν χαμπάρι για το τι θέλουμε να ακούσουμε, μας το λένε.. για ίδια ωφέλη..

      Ο πρώτος προβοκάτορας απ’ όλους στη ζωή μου
      είναι η αφεντιά σου που αντιγράφει την φωνή μου

      υ.γ. με την ευχή να βρει η Αριστερά το δρόμο της, μέρες που είναι…

      Reply
  3. Pingback: ..δεν μπόρεσα ούτε τούτη τη φορά.. – Nostos.gr

Leave a Comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *