Βγήκα χθες αλλά είμαι σε ακινησία, τέζα η Τερέζα. Από επόμενη βδομάδα που ίσως κινητοποιηθω θα τα πούμε αν βολέψει.. 😊
Αυτές ήταν οι τελευταίες κουβέντες που ανταλλάξαμε με την Αλέκα την Αλευρίδου, την τρελλή, όμορφη γειτονοπούλα μου. Και αυτή ήταν μια απο τις τελευταίες φωτογραφίες που μου είχε στείλει, όταν ήταν στο Θεαγένειο, μέσα στον Ιούλιο. Δεν ήταν έτσι όμως η Αλέκα.. Όταν είμασταν μικροί, ζούσε στη Γερμανία και ερχόταν κάθε καλοκαίρι στη γειτονιά.. και ήταν η guest star. Τα πατρικά μας απείχαν 100 μέτρα.. Την εποχή της μονοκατοικίας, στην Καλαμαριά..
Ομορφούλα και γελαστή, εντυπωσιακή μελαχροινή, μιά ανάμνηση των παιδικών μου χρόνων. Και πολλά χρόνια μετά, ήρθε το FB, βρεθήκαμε, ξαναμιλήσαμε, μάλιστα καρδιοχτυπήσαμε μαζί, όταν έδιναν εξετάσεις η κορούλα της με τον Οδυσσέα μου. Την έβαζα χέρι, “μην είσαι τόσο παρεμβατική στα παιδιά”, ότι γουστάρω θα κάνω, δικά μου είναι, τα χαίρομαι, μού έλεγε…
Και ήρθε η κακιά αρρώστια, πάλευε στο Θεαγένειο, ήξερε πως θα πεθάνει, “βρες μου κανενα wifi password, δίνω πολλά λεφτά για data” μου έλεγε, και έψαχνα εγω μπας και της βρω κάτι.. Βλέπετε στο Θεαγένειο, που συνήθως οι ασθενείς έχουν κοντινή ημερομηνία λήξεως, δεν εχει free wifi.
Μούστελνε φωτογραφίες, έκανε πλάκα με τις χημειοθεραπείες, με τα μαλλιά που πέσανε, με το τσεμπέρι, με τα χέρια της που δεν την κρατουσαν και δεν μπορούσε να γράφει.. με το πόδι που έπαθε θρόμβωση και υπήρχε κίνδυνος να το κόψουν, έκανε πλάκα με όλα..
Και εγώ κάθε φορά που ανέβαινα την Ευελπίδου, την θυμόμουνα, της έγραφα, προσπαθούσα να κερδίσω το χρόνο που είχαμε χάσει τόσα χρόνια, μου φαινόταν αδύνατον να διανοηθώ πως αυτο το κοριτσάκι θα έφευγε..
Ήταν τρελλαμένη με τα παιδιά της, ποιά μάνα δεν είναι, θεωρούσε αυτονόητο πως πρεπει να είναι δυνατή και αστεία μέχρι το τέλος, με τρόμαζε ο κυνισμός με τον οποίο αντιμετώπιζε τον επερχόμενο θάνατο.. Γιατί το ήξερε.. Κάποια στιγμή της είπα πως έχει μεγάλα @@ και μου απάντησε: “και εσύ έχεις, απλά δεν το ξέρεις”..
Και γυρνάω απόψε, βλέπω την αγγελία θανάτου της, είχε βγει πριν απο 10-15 μερες απο το νοσοκομείο και δεν πρόλαβα να τη δω. Βλακεία μου, πνιγμένος στις δουλειές, το αμέλησα.. Ήθελα να κάνω και ένα βιντεάκι, να την καταγράψω το πόσο αστεία ήταν, αλλά.. Γιαυτό δεν πρέπει να αφήνουμε πράγματα πίσω, ο χρόνος δεν συγχωρεί ποτέ.. Όλα μπορείς να τα αγοράσεις με κάποιο τρόπο στη ζωή, εκτός από τον χρόνο..
Το χρόνο που σου στέρησε το χαμόγελο, κορίτσι μου..
Όπως και νάχει Αλέκα μου, εγώ θα σε θυμάμαι όπως ήσουνα μικρή και θα σε φέρνω στο νού μου, κάθε φορά που θα ανεβαίνω την Ευελπίδου..
Σε κηδείες δεν πάω, δεν εχει και κανένα νόημα.. Όσο σε θυμάμαι, ζείς.
Κουράγιο σε αυτούς που αφήνεις πίσω, αν και πιστεύω πως ακράδαντα πως τους έχεις δώσει τα εφόδια να γίνουν δυνατοί σαν κι εσένα.
