Lullaby (..to faithless lovers)

Soul and body have no bounds:
To lovers as they lie upon
Her tolerant enchanted slope
In their ordinary swoon,
Grave the vision Venus sends
Of supernatural sympathy,
Universal love and hope;
While an abstract insight wakes
Among the glaciers and the rocks
The hermit’s carnal ecstasy.

Certainty, fidelity
On the stroke of midnight pass
Like vibrations of a bell
And fashionable madmen raise
Their pedantic boring cry:
Every farthing of the cost,
All the dreaded cards foretell,
Shall be paid, but from this night
Not a whisper, not a thought,
Not a kiss nor look be lost.

Beauty, midnight, vision dies:
Let the winds of dawn that blow
Softly round your dreaming head
Such a day of welcome show
Eye and knocking heart may bless,
Find our mortal world enough;
Noons of dryness find you fed
By the involuntary powers,
Nights of insult let you pass
Watched by every human love.

Ψυχή και σώμα όρια δεν έχουν
για τους εραστές τους ξαπλωμένους πάνω
στην ανεκτική μαγευτική πλαγιά της
στη συνηθισμένη τους μέθη.
Βαρύ το όραμα που η Αφροδίτη στέλνει
υπερούσιας συμπάθειας,
συμπαντικής αγάπης κι ελπίδας,
ενώ μια αφηρημένη επίγνωση ξυπνάει
ανάμεσα σε παγετώνες και σε βράχια
την έκσταση τη σαρκική στον ερημίτη.

Βεβαιότητα και πίστη
όταν σημάνουν τα μεσάνυχτα, περνούν
σαν κραδασμοί καμπάνας,
και του συρμού οι παράφρονες
βράζουν τη βαρετή τη δασκαλίστικη κραυγή τους.
Κάθε δεκάρα από το κόστος
τα φοβερά χαρτιά όλα προλέγουν
πως θα πληρωθεί, μα όχι απ’ αυτή τη νύχτα.
Ούτε ένας ψίθυρος, ούτε μια σκέψη,
ούτε ένα φιλί, ούτε ματιά δεν θα χαθεί.

Ομορφιά, μεσάνυχτα, και το όραμα πεθαίνει.
Άφησε της αυγής οι άνεμοι όπως πνέουν
απάλαφρα τριγύρω από το ονειρευάμενο κεφάλι σου
μια τέτοια μέρα καλωσόρισμα να δείξουν
που το μάτι και το χτυποκάρδι να την ευλογήσουν
και να βρούνε πως μας φτάνει ο θνητός μας κόσμος.
Τα ξερά τα μεσημέρια βρίσκουν
ακούσιες δυνάμεις να σε θρέφουν.
Νύχτες της ύβρης σε αφήνουν να περνάς
να σε θωρεί κάθε αγάπη ανθρώπινη.