Ο Άνθρωπος, το Βιβλίο, ο Άλλος, ο Τρίτος, η Νέα.
Πριν από πολλά χρόνια, ένας πολύτιμος Άνθρωπος μου δώρισε ένα Βιβλίο. Συγκλονίσθηκα. Το έφαγα ζωντανό, προσπάθησα να το ενσωματώσω στα γονίδια μου. Ήταν κάτι δικό μας, αλλά έγινε και δικό μου, ο Ανθρωπος απλά μου έδωσε το όπλο, το τραύμα ήταν διαμπερές. Τα χρόνια πέρασαν, Άνθρωπος και Βιβλίο ξεθώριασαν, σκονίστηκαν. Στο υπόγειο, στην αποθήκη.
Μετά από χρόνια, σαν να το ξέβρασε η θάλασσα, το θυμήθηκα και αποφάσισα να το μοιραστώ με κάποιον Άλλον. Νόμιζα πως ήρθε η ώρα να δώσω κάτι πολύτιμο σε κάποιον πολύτιμο. Το ανέσυρα και διάβασα στον Άλλον μερικά αποσπάσματα. Συγκλονίσθηκε. Δεν ήθελα να του το αγοράσω, ήθελα να το πάρει μόνος του. Ήθελα να του δείξω το όπλο, να δω αν άξιζε τελικά, να μην πατήσω εγώ την σκανδάλη, αλλά αυτός. Και το πήρε. Δεν ξέρω αν άντεξε να το διαβάσει όλο. Πιστεύω πως όχι, γιατί θα είχε ενθουσιαστεί και θα μου το είχε αναφέρει. Ακόμα θα το σχολιάζαμε. Προφανώς έγινε ακόμα ένα collector’s item στο κομοδίνο. Το τραύμα ήταν επιφανειακό.
Το σύστησα στον Άλλον, για να το κατακτήσει, να το φάει ζωντανό, να μπεί στα γονίδια του, όπως μπήκε στα δικά μου, πράγμα που έγινε, όχι για πολύ όμως, το μετείκασμα ήταν ωχρο, σε λίγο το προώθησε στον Τρίτο. Δεν γνωρίζω εάν συγκλονίσθηκε ο Τρίτος. Δεν έδειξε κάτι τέτοιο. Ίσως είχε περάσει το στάδιο αυτό και έβλεπε αλλού.. Ίσως, ίσως.. Σίγουρα υπήρξε μια λάθος εκτίμηση όμως.
Πριν λίγο καιρό, δημοσίευσα ένα κομματάκι, εδώ, στην γωνίτσα μου. Μου έστειλε ένα μήνυμα η Νέα και της είπα πως υπάρχει και ολόκληρο αν θέλει να το διαβάσει. Μου απάντησε πως δεν της αρέσει να διαβάζει βιβλία στο διαδίκτυο, της άρεσε το κομματάκι, θα το πάρει και θα το διαβάσει. Ήταν Παρασκευή νομίζω ή Σάββατο. Την Δευτέρα πήρα ένα μήνυμα από την Νέα που έλεγε: “δεν μπορώ να συνέλθω από τα αναφιλητά και όμως μοιάζει να είναι η μόνη ταιριαστή αντίδραση σε αυτό που διαβάζω. σε ευχαριστώ απο καρδιάς”.
έστω και με την δεύτερη προσπάθεια, το Βιβλίο θα πάει παραπέρα και ίσως ακόμα παραπέρα.. Γιατί έτσι του αξίζει..
οι τέχνες δεν είναι για αυτούς που τις κάνουν, αλλά για αυτούς που τις χρειάζονται.
Το Βιβλίο.
Αναφέρεται στον Έρωτα. Ο κ. Γιανναράς ξεκινάει από την παραδοχή ότι ο έρωτας είναι μιά ανθρώπινη πράξη που αποσκοπεί στην αθανασία και πλέκει πάνω σε αυτήν ένα ολόκληρο εργόχειρο, ωραίο και θαυμαστό. Περί έρωτος όμως, έχουν εκφραστεί και άλλοι, όπως αντίθετα, ο κ. Χριστιανόπουλος βρίσκει ότι ο ομοφυλόφιλος έρωτας δε γεννά παιδί, αλλά ποιήμα. Επίσης, ο Πλάτωνας, στο Συμπόσιο, παίρνει θέση μέσα από τα λόγια του Σωκράτη, θεωρεί τον έρωτα όχι ως πόθο προς το ωραίο (αυτό είναι ένα νεανικό στάδιο), αλλά πόθο γιά γέννα μέσα στο ωραίο.
Ότι δηλαδή έρωτας είναι προς εκείνο που μας εμπνέει να βγάζουμε από μέσα μας το καλύτερο.
Σαν τους ηλιόσπορους, στρεφόμαστε προς τον Ήλιο (ή προς αυτό που θεωρούμε Ήλιο, είναι θέμα κρίσης) αρχικά και προσπαθούμε να γεννήσουμε τα παιδιά του.
Α, το Βιβλίο, ο καθένας το τοποθετεί όπου θέλει. στην καρδιά, στην τσέπη του παλτό, στο κομοδίνο..
Υστερόγραφο από την Νέα: Το Βιβλίο με σκοτωνει και μου δινει τα εφοδια για αναγεννηση. Ευχαριστω που μας συστησες καθαρματακι ..
θα επανέλθω…
δεν εχω διαβασει το Βιβλιο – αν και το ποστ αυτο μ’ εκανε να θελω να τρεξω να το παρω αυριο κιολας..
εχω να σταθω σε δυο σημεια..
για τα βιβλια γενικα: δεν ειναι φοβερο οταν ενα βιβλιο οχι μονο το ρουφας αλλα το αφηνεις να σε παρασυρει κι αυτο με τη σειρα του στην δινη του; οταν διαβαζοντας και την τελευταια σελιδα συνειδητοποιεις οτι εχει γινει κομματι του ‘ειναι’ σου; προσωπικα το βρισκω φοβερο συναισθημα.. μια μικρη εσωτερικη ολοκληρωση ή εναρξη κατασκευης ενος κομματιου του εαυτου μας..
για τον ερωτα: ‘[..]έρωτας είναι προς εκείνο που μας εμπνέει να βγάζουμε από μέσα μας το καλύτερο’
αν δεν ειναι αυτο ο ερωτας..τοτε τι;
Μα, αν μη τι άλλο, αυτή είναι η μαγεία της τέχνης… Η διαφορετικότητα στην ερμηνεία και κατ´ επεκταση στην κριτική πηγάζει απο την διαφορετικότητα που χαρακτηρίζει την ανθρώπινη φύση σε επίπεδο συναισθηματικής ευφυΐας(όχι λείψη, αλλα διαφορετική)…
Σου έφτιαξε καθόλου το κέφι έτσι που στην κοιλιά με κλώτσησες και μ’ έριξες χαμέ; Σου αρέσει έτσι που μέσα από το στέρνο μου πια μπορείς να δεις ξεκάθαρα τι κείτεται πίσω μου;
Είμαι άλλη πια. Και σ’ άλλη βάση χτίζω εμένα, όχι το εγώ μου, εμένα.
Σου άρεσε λοιπόν;
Γιατί μου ‘χες πει, είχες υποσχεθεί
“τσογλανάκι με συγκίνησες.. θα σε τσακίσω μια μέρα :)”
και το έκανες. Συμφωνία κυριών. Το έκανες. Και μ’ άρεσε. Εμένα μ’ άρεσε. Και σου λέω τώρα πως θα συνεχίσω να σε γρατσουνάω όπως μπορώ. Συμφωνία κυριών ξανά.
ΥΓ. Για να δούμε τώρα, τι μπορώ εγώ να μάθω σε ‘σένα; Γιατί αλλιώς στράφι Το Βιβλίο & ο Γιανναράς θα μας φτύνει..
http://www.youtube.com/watch?v=cxPp-wRxNoc
Πρίν απο πολλούς μήνες κάποιος φίλος μου δάνεισε ένα βιβλίο,απο τα αγαπημένα του,το διάβασα ολόκληρο ένα βράδυ,χωρίς διακοπές.Το κράτησα φυλαγμένο στο χαλασμένο συρτάρι του κομοδίνου μου περίπου ένα χρόνο..μισόκλειστο καθώς ήταν,πάντα μια φευγαλαία ματιά απο κει μου θύμιζε την ύπαρξή του..δε το βγαλα ποτέ απο εκεί,παρα μόνο όταν ήταν να του το επιστρέψω,χαρίζοντάς του ένα απο τα δικά μου αγαπημένα βιβλία.Δεν του μίλησα ποτέ για το πόσο με άγγιξαν οι σελίδες του,αλλά θα του πώ πως κάθε που περνούσε φευγαλέα το βλέμμα μου απο το μισόκλειστο συρτάρι,στιγμιαία ένιωθα μια μικρή μελαγχολία..ήταν απο τις σελίδες του..δε συγκρατώ σχεδόν καμία συγκεκριμένη φράση των βιβλίων..αλλά νομίζω πως με ένα περίεργο τρόπο η κάθε τους λέξη μπαίνει μέσα μου..και πολλές λέξεις μαζί συμπληρώνουν προτάσεις για μένα..Ένα μεγάλο μέρος μου,το χρωστάω σαυτές τις σκόρπιες λέξεις..