Πολλά και μπερδεμένα..

Σε δυο τρεις μέρες τελειώνει το καλοκαίρι. Πολλοί βλέπουν το φθινόπωρο σαν “νέο ξεκίνημα”, άλλοι το βλέπουν σαν “τέλος εποχής”. Για μένα, κάθε φθινόπωρο είναι διαφορετικό. Φέτος αισθάνομαι πως θέλω να παραιτηθώ, πως δεν έχω άλλες δυνάμεις.. Το καλοκαίρι πέρασε καλα, γεμάτο αναμνήσεις, τρυφερές και γλυκές, αλλά ήρθαν δυο τρία πράγματα να επιτείνουν την αγωνία για το μέλλον. Όχι ότι δεν υπάρχουν προβλήματα, αλλά το πρόσημο του πολλαπλασιασμού τα κάνει αβάσταχτα.. άλλο το πρόβλημα σύν πρόβλημα και άλλο το πρόβλημα επί πρόβλημα.

Μέσα στον Αύγουστο χάσαμε τον Νώντα. Καλός φίλος, ντόμπρος, έξυπνος και βράχος. Τέλη Μαΐου είχα πάει στο γάμο του. Συνήθως θλίβομαι στους γάμους, εκείνο το βράδυ όμως πέρασα πολύ καλα.. Με τον Κατανάκη τον είχαμε σαν παιδί μας. Και χαρήκαμε και οι δυο με την ευτυχία του. Δυστυχώς, το γαμήλιο ταξέιδι του δεν έμελλε να τελειώσει όπως όλα… Οι συμπτώσεις τραγικές, το γεγονός το ίδιο, από αυτά που σε κάνουν να σκέφτεσαι τη ζωή σου και να διαπιστώνεις την ματαιότητα της ύπαρξης. Το βράδυ που το έμαθα πήγα από το σπίτι του, οι γονείς και οι συγγενείς βουβοί, όντως στερεύουν τα δάκρυα.. Μετά κατέβηκα για μπύρες και αισθανόμουνα αόρατος, πως δεν ήμουν σε μια παρέα, ένα βουητό από τις φωνές και τη μουσική δεν μπορούσε να καλύψει τις σκέψεις μου, έφυγα και κατέβηκα στο ξωκκλήσι του Άη-Νικόλα, χτισμένο από αλιείς, εκεί πίνουν τον καφέ τους το χαραμα πριν πανε για ψάρεμα. Κάπου στην Κρήνη.. (δεν ειναι στην Καστοριά, γλυκειά μου). Εγώ τον ονομάζω Άη-Νικόλα των χαμένων ψυχών, ίσως επειδή μεγαλωμένος σε ψαρογειτονιά, είχαμε πότε-πότε κάποια ολονυκτία στον Άη-Νικόλα μας για κάποιον ψαρά, πατέρα φίλου που χάθηκε στη θάλασσα.. Εκεί βαφτίστηκα εξάλλου και εκεί θα με θάψουν. Σχέσεις στοργής με τον συμπαθή Άγιο.

Σήμερα πέθανε και ο Λεωνίδας Κύρκος. Μεγάλη μορφή και τρισαγαπημένη. Είδωλο μου από έφηβος. Ο Νέστωρας της πολιτικής τον έλεγαν. Πριν πολλά χρόνια, αντιδικούσα με μιά φίλη μου, δεξιών αποχρώσεων, σχετικά με το πως πρέπει να είναι ο ηγέτης ενός κόμματος. Ο καυγάς είχε τελειώσει με εμένα να λέω, “εγώ έχω μια ελπίδα να κάτσω στο ίδιο τραπέζι με τον Λεωνίδα, ενώ εσύ όχι με τον Καραμανλή”. Λίγους μήνες μετά, είχα την ευκαιρία να απολαύσω Λεωνίδα Κύρκο, σε ένα ταβερνάκι με φίλους και να ακούσω και την περιβόητη φυσαρμόνικα. Άλλος άνθρωπος. Με την κυρία Καλή, την σύζυγο του, αχώριστοι μέχρι που έφυγε πρώτη αυτή για τον ουρανό. Μορφή της πολιτικής, απόσταγμα και απαύγασμα που λέμε, όταν οι άλλοι φώναζαν και θορυβούσαν, αυτός λειτουργούσε σε ένα παράλληλο σύμπαν, σοφίας και μειλιχιότητας. Πλήρης ημερών θα μου πείτε, ογδόντα επτά ήταν, αλλά δεν ξέρω.. Οι βίοι τέτοιων ανθρώπων θάπρεπε να διδάσκονται στα σχολεία. Εγω πάντως θα τον θυμάμαι για όσο μου απομένει, ίσως κάποια στιγμή να μιλήσω για αυτόν και στα παιδιά μου..

“Δεν ειμαι καλα, θέλω να μην σκέφτομαι, θέλω να γίνω αόρατη για λίγο”.
Δεκτό και το πρώτο και το τρίτο. Το μεσαίο όμως ; Όποιος δεν σκέφτεται δεν ειναι άνθρωπος. Ότι και να μας πειράξει, ιδίως ο εαυτός μας και οι πραξεις μας, μόνον μέσα απο τη σκέψη μπορούμε να βρούμε τη λύση.
Πολλούς τους βοηθάει η μουσική. Πάρε το γουόκμαν σου λοιπον και τις γλυκές και τρυφερές αναμνήσεις σου και πήγαινε στη θάλασσα.. Η επανάληψη του κύματος που σκάει στην παραλία, οι μουσικές σου, οι γλυκές αναμνήσεις σου, σαν τους βώλους του Πήτερ Παν στην τσέπη σου, θα κάνουν την σκέψη σου να τρέχει. Εκεί να δεις πως θα φύγει η ομίχλη..

Αύριο ξεκινάμε και εκπομπές. Δεν ξέρω αν μπορώ να μπω στο κλιμα της νυχτερινής απευθείας, οπότε μια βδομάδα στο πρωινό μικρόφωνο μπορεί να θεωρηθεί προετοιμασία.. Για ένα φθινόπωρο που ακόμα δεν ξέρω αν είναι “τέλος εποχής” ή “νέο ξεκίνημα”..