Αυτί με αυτί δε σμίγει..

Πρώτα από όλα συγνώμη για το κενό.. Αντί να υπάρχει ροδόνερο υπήρχε πύον και προτίμησα να απέχω..

Δεύτερον, δείτε το βιντεο αυτό, κρατάει 32 λεπτά, δεν θα είναι χάσιμο χρόνου, σας το υπόσχομαι.
Προσέξτε τον τρόπο που μιλάει η κυρία και αφεθείτε στο νόημα και τη μουσική της. Κάπου πλατειάζει, αλλά η υπομονή είναι αρετή…

Μετά, διαβάστε τα επόμενα..

H Evelyn Glennie όπως είδατε, είναι κουφή.. Παρόλα αυτά είναι διακεκριμένη μουσικός. Μας υπέδειξε με τον δικό της τρόπο πως να ακούμε τους ήχους, τη μουσική. Ολα αυτά μέσα απο την προσωπική της εμπειρία, απο την υποτιθέμενη σιωπή στην οποία είναι καταδικασμένη. Και μας έβγαλε λάθος όλους.
Θα θυμάστε που έλεγε πως βλέποντας 10 νέα έργα μουσικής μπορεί να πεί με μιά ματιά ποιά της αρέσουν και ποιά όχι, αλλά πολλές φορές αυτό έχει να κάνει με την αρχική χημεία, οπότε χρειάζεται να “δώσει τον απαραίτητο” χρόνο στα έργα που δεν της άρεσαν πριν κρίνει αν ειναι καλά ή όχι.

Την άκουγα και σκεφτόμουνα πως πολλές φορές, “αδικώ” μερικούς ανθρώπους που δεν ταιριάζει η “χημεία” μας από την πρώτη στιγμή. Επίσης σκεφτόμουνα πως αντίστοιχα “υπερεκτιμώ” ανθρώπους που ταιριάζουμε από άποψη “χημείας” από την πρώτη στιγμή, αλλά το μετείκασμα της αρχικής λάμψης σβήνει πολύ γρήγορα. Βέβαια σαν άνθρωπος βαριέμαι εύκολα, πολλές φορές η καμπύλη ενδιαφέροντος πέφτει γρήγορα, αλλά αυτό είναι πρόβλημα μου που θα λύσω σε κάποια άλλη ζωή 🙂

Θα ήθελα να το προεκτείνω λίγο, στην ζωή μας… Πόσες φορές κρίνουμε τον άλλον από την εμφάνιση του, από τις παρέες του, από το στήσιμο του στο χώρο; Και βέβαια πόσο ρηχό είναι αυτό, ποσο επίπλαστη είναι η εντύπωση που σχηματίζουμε, βιαστικά και εγωιστικά; Πόσες φορές κρύβουμε την πραγματική μας ανάγκη πίσω από τα “πρέπει” και τα “must” του κοινωνικού περίγυρου;

Ακομα, πόσες φορές μας μιλάνε και δεν ακούμε; Πριν τελειώσει ο άλλος τη φράση του ή την κουβέντα του, έχουμε έτοιμο τον αντίλογο, έναν αντίλογο στυλιζαρισμένο και βγαλμένο απο την database των έτοιμων απαντήσεων. Των έτοιμων απαντήσεων του Εγώ μας, που βέβαια δεν υπόκεινται σε καμμιά κριτική. Πριν ολοκληρώσει κάποιος, έχουμε συμπεράνει τι θέλει να πει και απαντάμε κιόλας.

Κάπως έτσι δημιουργείται η ρόζ φουσκίτσα μέσα στην οποία ζούμε, ξεχνώντας πως λόγω φυσικής τα κοίλα (ή κυρτά, ανάλογα πως τη βλέπεις) τοιχώματα της φούσκας προσθέτουν μια παραμόρφωση. Μια παραμόρφωση που μας βολεύει, για να δικαιολογήσουμε τα αδικαιολόγητα…

θα ήθελα να μακρυγορήσω εξαιρετικά, αλλά συγκρατούμαι, γιατί αν ακολουθήσατε τις οδηγίες, έχετε δει και 32 λεπτά βίντεο..
Απλά ας προσπαθήσουμε να εξασκήσουμε τα αυτιά μας στην τέχνη (γιατί περί τέχνης πρόκειται) του ακούειν μπας και διασφαλίσουμε το ακούεσθαι..