To θυμήθηκα χτες, αργά το βράδυ – νωρίς το πρωί, ήμουν ξαπλωμένος…
ένοιωσα την ανάγκη να το ξαναδιαβάσω…
α, και σήμερα είπα να το μοιραστώ 🙂
Πάμπλο Νερούντα – Η νύχτα στο νησί
Ολη τη νύχτα κοιμήθηκα μαζί σου
κοντά στη θάλασσα, στο νησί.
Ήσουν άγρια και γλυκιά ανάμεσα στην ηδονή και στον ύπνο
ανάμεσα στη φωτιά και στο νερό.
Ίσως πολύ αργά
ενώθηκαν τα όνειρά μας,
στα ψηλά ή στα βαθιά,
στα ψηλά σαν κλαδιά που κουνάει ο ίδιος άνεμος,
στα χαμηλά σαν κόκκινες ρίζες που αγγίζονται.
Ίσως το όνειρό σου
χωρίστηκε από το δικό μου
και στη σκοτεινή θάλασσα
με έψαχνε
όπως πρώτα
υπήρχες όταν δεν ακόμα,
όταν χωρίς να σε διακρίνω
έπλεα στο πλάι σου,
και τα μάτια σου έψαχναν
αυτό που τώρα
– ψωμί, κρασί, έρωτα και θυμό –
σου δίνω με γεμάτα χέρια,
γιατί εσύ είσαι το κύπελλο
που περίμενε τα δώρα της ζωής μου.
Κοιμήθηκα μαζί σου
όλη τη νύχτα, ενώ
η σκοτεινή γη γυρίζει
με ζωντανούς και νεκρούς,
και σαν ξύπνησα ξάφνου
καταμεσής στη σκιά
το μπράτσο μου τύλιγε τη μέση σου.
Ούτε η νύχτα, ούτε ο ύπνος
μπόρεσαν να μας χωρίσουν.
Κοιμήθηκα μαζί σου
και ξύπνησα με το στόμα σου
βγαλμένο από τον ύπνο
να μου δίνει τη γεύση από τη γη,
από τη θάλασσα, από τα φύκια,
από το βάθος της ζωής σου,
και δέχτηκα το φιλί σου
μουσκεμένο από την αυγή
σαν να έφθανε
από τη θάλασσα που μας περιβάλλει.
μήνες πρίν, το ψιθύρισα σε ένα αυτί..
μέρες μετά, το αυτί το μετέφερε αλλού…
Δεν ήταν δικό μου. Ήταν δικό μας..
otan mou to prwtodiavasane…enoiwsa oxi mia..alla monadiki..allo to ena kai allo to allo..auto to poihma exei tin peiergi aisthisi tou ponou tis xaras…o lyrikos tropos na zei kapoios…..
Πηγαίνοντας προς τα πίσω στο blog σου, διάβασα και αυτό…
Όχι φίλε μου, το να σου προσφέρει κάποιος μια γνώση, ανεξάρτητα απο τα συναισθήματα που σου προκαλεί, δεν την καθιστά “δική σας”. Μπορεί να την μοιραστεί με οποιονδήποτε, αρκεί βέβαια να εχει τελειώσει η προηγούμενη σχέση..