Είχε γνωρίσει μια κοπέλα από κάποιο δίκτυο κοινωνικής δικτύωσης. Τα είχαν πει 4-5 φορές. Του φαινόταν ιδιαίτερα έξυπνη, πράγμα που τον ερέθιζε. Μετά αυτή χάθηκε. Για μερικούς μήνες. Εμφανίστηκε ξανά και εκεί έμαθε αυτός, ότι είχε μετακομίσει σε άλλη πόλη, για δουλειά, αλλά όλα πήγαν στραβά και γύριζε πίσω. Έδωσαν ραντεβού για την επόμενη εβδομάδα, δεν είχαν βρεθεί ποτέ από κοντά, ήταν ευκαιρία. Αυτή έμενε σε ένα χωριό έξω από την πόλη. Έδωσαν ραντεβού ένα βράδυ καλοκαιρινό.
Του τηλεφώνησε να του πει πως είχαν αλλάξει τα δρομολόγια και πως δεν θα μπορούσε να κατεβεί. Κρίμα, γιατί ήθελε να την γνωρίσει. Καθόταν σε ένα μπαρ, με μια φιλη του και τα λέγανε, όταν ήρθε ακόμα ένα μήνυμα συγνώμης για την αδυναμία εύρεσης και τότε του πέρασε μια τρελλή ιδέα απο τον νου..
-Τι ποτό πίνεις συνήθως; της έστειλε ένα μήνυμα.
-Μαρτίνι, απάντησε αυτή.
-Πώς ακριβώς; ξαναρώτησε.
-Με τριμμένο πάγο και ελίτσα, του απάντησε.
-Παραγγέλνω ένα, το παίρνω και έρχομαι.
-Δεν σε πιστεύω..
-Καλά κάνεις…
Ήταν κανένα μισάωρο δρόμος.. Συναντήθηκαν σε μια γέφυρα (συμβολικό νομίζω, αλλά κανείς δεν ξέρει ακόμα το γιατί), της έδωσε το μαρτίνι στο κολονάτο ποτήρι, στο δρόμο αυτή επαναλάμβανε πως πρώτη φορά της συνέβαινε κάτι τέτοιο. Αυτός το είχε ξανακάνει, όχι με αυτές τις συνθήκες, αλλά είχε ξαναπάρει ποτά από ένα μπάρ για να πάει να συναντήσει κάποια και να την φέρει εκεί να πιούνε. Πέρασαν υπέροχα όλο το βράδυ, είχε ξεκινήσει με μιά έκπληξη και στο τέλος κανείς δεν έμεινε απογοητευμένος.
Αναφέρω αυτή την ιστορία, για να επαναλάβω το τετριμμένο (σαν τον πάγο στο μαρτίνι), “όσα δεν φέρνει ο χρόνος, τα φέρνει η στιγμή”. Στην ιδέα του να μου συμβεί κάτι τέτοιο και για λόγους συμβατικούς να το χάσω, τρελαίνομαι. Μετά ούτε στον εαυτό μου δεν θα μπορούσα να το παραδεχτώ.
Ένα βιβλίο του Διονύση Χαριτόπουλου που έχει εκδοθεί από τα Ελληνικά Γράμματα είναι το “Ο Άνεμος κουβάρι”. Θα δυσκολευτείτε να το βρείτε, μια και έκλεισε ο εκδοτικός οίκος, τυχεροί και τυχερές αυτοί και αυτές που το έχουν. Το βιβλίο αφηγείται μια πραγματική ερωτική ιστορία, ανάμεσα στον συγγραφέα και στην Μαλβίνα (της ψυχής μας).
Η ιστορική ατάκα του βιβλίου είναι:
-”Και ό,τι αξίζει στον άνθρωπο είναι να ζήσει έστω μια φορά στη ζωή του μια ιστορία της προκοπής”.
και έτσι πρέπει να είναι…
Γελώ και μόνον με την ιδέα κάποιου που αποφεύγει τις λακκούβες των ελληνικών δρόμων για να μην χυθεί το μαρτίνι,
αλλά από την άλλη, ποιά απο εμάς δεν θα ήθελε να είναι στη θέση της κοπέλλας στη γέφυρα;
υ.γ. αλήθεια, ήταν γέφυρα “στεναγμών” ; 🙂
Η ιστορία είναι απλή. Παρά τις αντιξοότητες, δυό άνθρωποι κατάφεραν τελικά να συναντηθούν.
Είτε κατέληξε σε μια ωραία γελαστή βραδυά, είτε σε μια ξεπέτα “on the first sight”, το νόημα είναι το ίδιο.
Απλά, προς άγραν του αγνώστου, γοητευμένοι και οι δυό, δεν το άφησαν να καταλήξει σε μια βραδυά μπροστά στην τηλεόραση και το έζησαν. Αυτό εχει σημασια κατ’ εμέ, φίλε Γιώργο.
Μετά τον κύκλο των χαμένων ποιητών, όπου όλοι έμαθαν το Carpe Diem του Οράτιου, το έχουν κάνει αφίσα, φωτογραφία προφίλ στο Facebook, μότο τους.. Αλλά ελάχιστοι το βιώνουν..
οι περισσότεροι βιώνουν το Carpe Tilecontrol..