I’m easy

Για αρκετό καιρό τα λέμε με την φίλη μου την Α. Πολλές φορές μου σχολιάζει αυτά που λέω στο ραδιόφωνο, αυτά που γράφω. Της έβαλα να υποσχεθεί πως θα μου γράψει ένα κείμενο. Οι απαντήσεις της ήταν οι παρακάτω: Δεν έχω αγάπη μου…….Εξάλλου υποσχέθηκα πώς σύντομα θα γράψω, αλλά δεν ξέρω πότε θα μου έρθει. Τι να γράψω? Αηδίες? Δεν μπορώ….. Άσε που τόσα χρόνια έχω μάθει να διαβάζω και να διορθώνω. Κι εσύ θέλεις σε μια μέρα να γράψω?? Πώς? Να παρακαλάς να βαρεθώ αύριο στο λεωφορείο και να αρχίσω να παλεύω με τις σκέψεις μου.

Πρός Α: Να μην μείνεις αναγνώστρια. Τα σπυριά με το πύον πρέπει να σπάζουν. Να αδειάζουν. Να καθαρίζουν. Μην σε νοιάζει το σημάδι. Αν τα παστώνεις με αλοιφές, κάποια στιγμή θα ξαναγεμίσουν..

I’m easy

Θα παίζουν τα ραδιόφωνα τραγούδια για το τίποτα γραμμένα?? Είναι έτσι, ή είναι ΌΛΑ γραμμένα για σένα? Ούτε εγώ το ξέρω, ούτε μάλλον κι εσύ…

I’m easy… like Sunday morning. Κι έλα τώρα ΕΣΎ να εξηγήσεις στον άλλον ΠΟΣΟ δίκιο έχει ο στίχος αυτός, ΠΟΣΟ γάντι σου ταιριάζει. Πιο πολύ κι από το λατρεμένο σου τζιν που έχει λιώσει το καημένο επάνω σου, ΠOY όλοι λυπούνται το «γυφτάκι» που το φορά κι όμως εσύ εκεί! πεισματικά το κρατάς, το φοράς με κανένα μακρύ -5 νούμερα μεγαλύτερο από σένα- t-shirt, περιμένοντας πώς ξαφνικά, ένα πρωί, θα γίνει καινούριο…

Αλλά κατά τα άλλα… είσαι easy και μάλιστα σαν Κυριακάτικο πρωί που υποτίθεται πώς είσαι μέσα στην άνεση, την ανεμελιά, το μένω στο κρεβάτι μέχρι όποτε το αποφασίσω, το απόλυτο «μπορώ να κάνω Ό,ΤΙ θέλω» και που φυσικά καταλήγει στο «τελικά δεν έκανα τίποτε». Όχι, δεν έχεις κολλήματα, δεν έχεις εμμονές. Εύκολα αλλάζεις, εύκολα προσαρμόζεσαι… λέγε με και χαμαιλέοντα… είσαι απλά easy.

Κι αυτό, εσύ, πρέπει να το εξηγήσεις στον άλλον, να το καταλάβει βρε παιδί μου καλά, να το εμπεδώσει! Και προτού μπεις για 3η-4η φορά στον κόπο να αρχίσεις να δίνεις ερμηνεία, καρφώνεται σφήνα η απορία: «Και γιατί ΠΡΕΠΕΙ να δώσω εξηγήσεις? Αφού βγάζει μάτι, τόσο απλό είναι! Τόσο τυφλοί είναι οι άλλοι που δεν βλέπουν πώς είμαι easy?»

Αλλά επειδή προφανώς οι υπόλοιποι είναι τυφλοί κι επειδή είσαι καλός άνθρωπος και πάνω από όλα «ξέρεις τι»! –πόσο απεχθάνεσαι τις άσκοπες επαναλήψεις-, το βάζεις προσωρινά στην άκρη και συνεχίζεις την προσπάθεια. Μια κουβέντα βέβαια είναι αυτή. Γιατί, πώς να εξηγήσεις το αυτονόητο, αυτό που είναι βαθιά μέσα σου κι έχει γίνει ένα με σένα, που κοιμάστε και ξυπνάτε μαζί τα τελευταία….. τριάντα φεύγα χρόνια… Μπελάς! Μπελάς μεγάλος, από αυτούς που ανεβοκατεβάζεις καντήλια και καντηλανάφτες λες και ξαναγράφεις πτυχιακή, διπλωματική, ό,τι στο καλό σε ζόριζε τότε που τα μυαλά σου ήταν αλλού κι εσύ ήσουν όντως easy. Easy rider, easy come-easy go… διαλέγεις και παίρνεις.

Κάτσε τώρα: Το τότε δηλαδή με το τώρα, δεν είναι ίδιο? Αν δεν είναι, τότε εσύ γιατί παραμένεις «ξέρεις τι»? –Βρε πουλάκι μου… δεν είμαι το ίδιο, αλλά δεν έχω πάθει και μετάλλαξη..Κάποιες σταθερές υπάρχουν! Κατάλαβες????

Κουράστηκα! Το θέμα ίσως να είναι όντως απλό! Ο στίχος γράφτηκε για σένα, γιατί έτσι το νοιώθεις.

Γιατί, ναι, είσαι easy, όποτε το θέλεις, όποτε βρεις τον κατάλληλο δέκτη. Γιατί δε γίνεται να ταιριάζεις με όλους και με όλα. Γίνεται? Θέλεις κιόλας? Δεν ξέρω…. Δε μου είπες ποτέ για να ξέρω…
Αυτό που ξέρω –γιατί τώρα μου το είπες- είναι πώς το τραγούδι γράφτηκε για σένα. Ο στίχος ο συγκεκριμένος ή όλο??? Δε μου το είπες αυτό, δε μου το ξεκαθάρισες…. Έλα…… σε παρακαλώ. Πραγματικά με ενδιαφέρει να μάθω και είναι τόσο εύκολο να μου εξηγήσεις. Όπως πριν.. Είδες? Μια χαρά ξεδίπλωσες το κουβάρι και το έκανες δαίδαλο |ο|.

Δεν πειράζει όμως. Εμένα δε με πειράζει. Μη σου πω πώς για έναν διαβολεμένο λόγο μου αρέσει κιόλας. Ξέρεις…. δεν πολυσυμπαθώ τα εύκολα… Ό,τι κι αν λέω, αλήθεια, δεν τα πολυσυμπαθώ στο βάθος. Μου σκοτώνουν το μυστήριο, το παραμύθι, την έρευνα, το κυνήγι, ακόμη και το παρακαλετό για να μου πεις.
Psycho?
Πιθανότατα!
Βλέπεις… είμαι κι εγώ easy!