Από περιέργεια υπάρχεις και απο καραγκιοζηλίκι..
Εισαγωγή: Από τα 0 έως τα 4-5.. Αναρωτιέσαι.. Τι είναι αυτό που ζώ; Ανοίγεις τα μάτια σου και ο κόσμος ειναι ξένος. Δεν καταλαβαίνεις πολλά.. Μόνος σου κλαίς, μόνος σου γελάς, a capella, προσπαθείς να καταλάβεις τι γίνεται γύρω σου, στην αρχή όλα σκιές, λίγο γέλιο, λίγο κλάμα, όλα έρχονται εύκολα γιατί άλλοι φροντίζουν για σένα.. Δεν μπορείς όμως ακόμα να διαφύγεις απο την προστατευτική πραγματικότητα που σε περιβάλλει..
Μπαλλάντα: από τα 5 ως τα 24.. όλα καλά.. παιδί, έφηβος, νέος, άνδρας, γυναίκα. Με ξέπλεκα μαλλιά, σαν ποδήλατο στον κατήφορο, ότι και να γίνει σε αφήνει ατάραχο, αδιάφορο και απαθή.. Σαν την μελωδία μιας μπαλλάντας.. Ακόμα και αν σκοτώσεις κάποιον, ακόμα και αν σκοτώσεις τον εαυτό σου, όλα δικαιολούνται. Δημοτικό, γυμνάσιο, λύκειο, πανεπιστήμιο, στρατός.. Σε ένα ζύμωτρο μέσα.. Στο ζύμωτρο που θα σε βγάλει στα 25 σου, έτοιμο για παραγωγή, έτοιμο να σταθείς όρθιος με τα πόδια ανοιχτά, την κιθάρα στο ένα χέρι και την πένα στο άλλο, έτοιμη να οργώσει τις χορδές της ψυχής σου.
Το σόλο της κιθάρας: από τα 24 στα 30.. Τα πρώτα παραγωγικά χρόνια, με τα μούτρα, γρήγορα, βεβιασμένα, ξεσκίζεις τα νερά, ορμητικά, πλανάροντας πάνω στην επιφάνεια της λίμνης που λέγεται ζωή. Λίγα τα λόγια, πολλά και ανάκατα τα έργα. Πολλές φορές αυτό το σόλο δεν το έχεις γράψει μοναχός σου, τόχουν γράψει άλλοι για σένα. Όμως το παίζεις, όμορφα και κοφτερά, με τη ρώμη της νειότης σου.
Όπερα: Από τα 30 έως τα 40.. Οικογένεια ! Όλα είναι όπως πρέπει να είναι, κομ ιλ φώ. Κουστούμια και νυφικά, τελετές και παρελάσεις, ρόζ ή γαλάζιες μπουμπουνιέρες, μιά σκηνή λυρική, ακατανόητη, αλλά με κορώνες, λαρυγγισμούς, γυαλιστερά λόγια και έννοιες. Και φανταχτερά ψεύτικα κουστούμια, ψεύτικες περρούκες, ο φόβος του διαβόλου, -μακρυά! Απόγειο, ζενίθ, χαμόγελα σε όλους, γυμναστήρια, ο καθρέφτης κάθε μέρα σου λέει πως δεν υπάρχει άλλος εκτός από σένα…
Σκληρό Ρόκ: από τα 40 ως τα 45.. Μια δεύτερη νειότη, απιστίες, παλιμπαιδισμοί, γρήγορα αυτοκίνητα, γυαλιστεροί σύντροφοι/πουκάμισα, -Ακόμα ζώ, ρε! Είμαι εδώ και είμαι ρόκ. Μόνον εγώ ξέρω τι μου συμβαίνει, αλλά εσείς πρέπει επιτέλους να με ζηλέψετε. Χωρίς αισθήσεις, αλλά και χωρίς αναισθητικό. Μαχαίρι στο κόκκαλο, απολαμβάνεις τη σκληρότητα σου και τη γοητεία που ασκείς. Η ζωή αρχίζει στα 40 ουρλιάζεις, αλλά το ουρλιαχτό δεν φτάνει μέσα σου.. Ούτε καν..
Coda*: από τα 45 στα 55.. Η ζωή σου επαναλαμβάνεται με όλοένα χαμηλότερες εντάσεις. Δεν έχει πανηγυρικές εξόδους, φανφάρες, τίποτε δεν έχει πιά σημασία, ο αέρας φυσά, αλλά εσύ δεν νοιάζεσαι.. Η ίδια μουσική φράση, ξανά και ξανά, όλο και πιο αχνά… Εκεί αρχίζει και σου μπαίνει η ιδέα, πως θα ήθελες μια ζωή ακόμα..
Έμπνευση για την καταγραφή των σκέψεων μου σε αυτό το κείμενο, μου έδωσε η πρόσφατη (2018), ταινία με τίτλο Bohemian Rhapsody, βασισμένη στη ζωή του Freddie Mercury.. Και για να εξηγήσω τον συνειρμό, θα παραθέσω ένα πινακάκι χρονικής αλλά και μουσικολογικής ανάλυσης του ομότιτλου τραγουδιού, που μπορείτε να δείτε εδώ.
Το πινακάκι έχει λοιπόν, ως εξής:
- Intro (0:00–0:49)
- Ballad (0:49–2:40)
- Guitar solo (2:40–3:05)
- Opera (3:05–4:07)
- Rock (4:07–4:54)
- Outro (Coda) (4:54–5:55)
Το κομμάτι αυτό θέλω να το χαρίσω σε μερικούς φίλους μου, όλοι νεότεροι απο μένα, όχι πολύ όμως, στον Θοδωρή, στον Λευτέρη, στη Χρύσα, τον Στάθη, τον Βασίλη.. Και βέβαια στην Βαγγελιώ, με 2 φορτηγά αγκαλιές..
*Coda: στη μουσική είναι η “ουρά”, το outro, η έξοδος, το τελείωμα. Μερικές συγχορδίες ή μέτρα που επαναλαμβάνονται, χαμηλώνοντας την ένταση, πριν το τέλος του κομματιού.
