Σιχαίνομαι..
Σιχαίνομαι αυτούς που κάνουν κάτι χωρίς να ξέρουν γιατί το κάνουν.. Που το κάνουν απλά επειδή μπορούν. Είναι χειρότεροι απο τους συνειδητούς, επί σκοπω τω κέρδος, μαλάκες.
Σιχαίνομαι αυτούς που κραυγάζουν χωρίς να βγάζουν κραυγή. Και ακόμα περισσότερο τους οπαδούς τους. Δημαγωγούς κάθε είδους, πολιτικούς, τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς αστέρες, δήθεν δημοσιογράφους και δήθεν ανθρώπους.
Στα χρόνια τα δικά μου υπήρχαν οι κουλτουριάρηδες και οι ψευτο-κουλτουριάρηδες. Τώρα αυτό έχει ισοπεδωθεί και έχει γίνει ένα. Μιά μάζα αμόρφωτων, με πνευματικές ελλείψεις στα στοιχειώδη, googlers, youtubers και facebookers. Και υπόβαθρο μηδέν.
Το διαδίκτυο είναι το μέσο για να βρεις την άκρη, το κουβάρι όμως φιλαράκι πρέπει να το ξεμπερδέψεις μοναχός σου. Τότε μόνον θα κατακτήσεις τη γνώση, την οποία πρέπει να μεταφέρεις με τα μάτια χαμηλά.
Αναρτώ ένα βίντεο από το youtube στο profile μου στο Facebook, για να δώσω μια απαρχή αναζήτησης, την άκρη του κουβαριού κατ’ εμέ. Ποτέ δεν μετράω τα likes, τα θεωρώ χυδαία και θα σας πω γιατί. Όταν καταθέτω ένα κομμάτι της ψυχής μου, το δείς και σου αρέσει, ίσως και να ψαχτείς παραπάνω, γράψε μια κουβέντα. Τόσο αξίζω; 2 κλίκ ; ένα για να το δείς, ένα για να κάνεις like; Ή απλά μέσα στην νηφαλιότητα σου έχεις μπεί σε ένα μηχανικό παιχνίδι, γουστάρω τον Μιχαλόπουλο, άρα καλό είναι, άρα like. Λάθος, γάμα και τον Μιχαλόπουλο και όλους τους “Μέντορες”.
Μάθε να αμφισβητείς τα πάντα. Πέρνα τα πάντα απο το φίλτρο σου, βγάλε ΔΙΚΑ σου συμπεράσματα ακόμα και αν είναι λάθος. Συζήτησε τα, θα φτάσεις κάποτε στην κοίτη του χρυσοφόρου ποταμού. Ούτως ή άλλως η ζωή ειναι Παρατήρηση, Ερμηνεία, Πράξη. Όταν μου κάνεις like στα 5 δευτερόλεπτα, ούτε παρατηρείς, ούτε ερμηνεύεις και η πράξη σου είναι ελλεεινά φτωχή.
Το youtube είναι ένα εργαλείο για να ανακαλύψεις μουσικές, εικόνες, μυαλά. Αλλα το θέμα είναι να εμβαθύνεις. Ακούς ένα τραγούδι, σου αρέσει, post στο profile σου. OXI ! Ψάξου, κατέβασε όλο το CD, άκου και μάθε τι ήθελε να σου πει ο καλλιτέχνης. Έλεγα προχτές πως υπάρχουν μουσικά και άλλα έργα που έχουν κάποιο concept και πρέπει να ακούγονται ολόκληρα, όπως το Wish you were here των Pink Floyd. Έτσι το πρωτοάκουσα, με λίγα δευτερόλεπτα διακοπή όταν η βελόνα έφτασε στο τελευταίο αυλάκι, για να γυρίσω πλευρά. Και έτσι θέλω να το ακούω. Ας όψεται το ραδιόφωνο που μας αναγκάζει πολλες φορές να ευνουχίζουμε καλλιτέχνες με «ένα απόσπασμα».
Μπορείς να διαβάσεις βιβλία απο το διαδίκτυο; Ναι, αλλά δεν είναι το ίδιο. Αφορμής δοθείσης με μιά παρασταση στηριγμένη σε κείμενα της Κ. Γώγου και του Α. Γκίνσμπεργκ, έλεγα σε κάποιους που την ειδαν, πως στα δεκάξι μου, φορώντας ένα μακρύ παλτό και ένα κασκόλ για το δήθεν αναρχικό στυλάκι, είχα το «Τρία κλίκ αριστερά» μόνιμα στην τσέπη μου. Εγώ θεωρώ πως την κατέκτησα την Γώγου και παρόλα αυτά δεν έμαθα τίποτε. Αν δεν ζούσα αυτά που έζησα, δεν θα ήμουν αυτός που είμαι. Είχα επί 2 χρόνια το «Στο δρόμο» του Κέρουακ στο μαξιλάρι μου. Δεν χόρταινα να το ξαναδιαβάζω. Τώρα τι; Google. Διαβάζουμε 5 «αποσπάσματα», διαλέγουμε το πιο μαύρο, αυτοκαταστροφικό, σκοτεινό και το βάζουμε στο profile μας. Ο Κέρουακ όμως έγραψε και για την χαρά, την ευτυχία, τις γλυκές του αναζητήσεις. Αυτά, αν δεν τα διαβάσεις συνολικά, δεν έχεις πιάσει το νόημα.
Κάνω κάθε βράδυ εκπομπή και προσπαθώ να διατηρήσω ένα μουσικό στύλ, αυτό ξέρω, αυτό κάνω, αφήνοντας τα τραγούδια να ακούγονται, έχοντας έναν χαλαρό τόνο στην προσπάθεια να χαλαρώσω τον ακροατή μετά από μιά δύσκολη μέρα. Το ραδιόφωνο ήταν και είναι ένα μέσο «παράπλευρο». Κάνουμε κάτι άλλο και ακούμε ταυτόχρονα. Δεν γουστάρω καθόλου τις υστερίες, τις έτοιμες λύσεις, τις κραυγές. Προτιμώ τους ψίθυρους στο αυτί, που δίνουν γλυκές λαβές για σκέψη. Έτσι τόμαθα και έτσι το διαιωνίζω 30+ χρόνια.
Τα media είναι πολύ εύκολο να τα κατακτήσεις. Όλοι μπορούν να κάνουν μια εκπομπή, είτε επίγεια είτε διαδικτυακή, όλοι μπορούν να βγουν στο γυαλί, ολοι μπορούν να κάνουν ένα ντοκιμαντέρ. Είδα το “χρεοκρατία» και έμεινα άναυδος. Όλο το hype του διαδικτύου και του Facebook έπεσε να το εκθειάσει, αγνοώντας το βασικό. Δεν ήταν καν ντοκιμαντέρ. Ούτε αμερόληπτο ήταν, ούτε διαφορετικές απόψεις παρουσίασε, τίποτε. Ένα φιλμάκι, κατά του ΔΝΤ, σαν το κίνημα του «Δεν πληρώνω», σε γενική βάση. Ο Παναμάς εξάγει πετρέλαια, η Ισλανδία θαλασσινά, η Αργεντινή σόγια. Η Ελλάδα; Τα @@ μας. Μην συγκρίνουμε βούρτσες με π*****ς. Το ίδιο το φιλμάκι δεν με ενόχλησε τόσο, όσο η πανστρατιά προβάτων που βρήκε την εύκολη λύση. ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΣΤΑΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ. Ας κάνουμε, ας βγούμε και από την ΕΕ, ας ξαναγυρίσουμε στη δραχμή. Σε 10 δευτερόλεπτα θα εχουν στεγνωσει οι τράπεζες και θα μείνουν στεγνές μέχρι να αρχίσουμε να εξάγουμε. Τα @@ μας..
Αφορμή για αυτό το κείμενο είναι τα όσα βλέπω αυτές τις μέρες, αλλά και τα γενέθλια του Οδυσσέα μου, σήμερα κλείνει τα 15. Δεν θα του πω, πως έγραψα κάτι για αυτόν, θα τον αφήσω να το ανακαλύψει μόνος του. Αν το ανακαλύψει, θα δει την ιερή αγανάκτηση του πατρός του. Αν όχι, πάλι καλα.. εμάς δεν μας βοήθησε κανείς..
To 4o ψάρι του..
