Για τα τελευταία κλάσματα του δευτερολέπτου..

Μεγάλος σύντροφος η μουσική. Επί χρόνια συζητάμε στις παρέες και συμφωνούμε όλοι πως δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να είσαι κουφός. Πόσες φορές δεν παθιαζόμαστε με ένα κομμάτι, το ακούμε στο ρηπήτ χιλιάδες φορές, μαθαίνουμε κάθε νότα και κάθε στίχο. Πόσες φορές ένα κομμάτι δεν υπήρξε η αφορμή για να ψάξουμε έναν καλλιτέχνη, να ανακαλύψουμε τον κόσμο του, τις ιδέες του, τον δικό του προσωπικό Παράδεισο.

Ξάπλα τα βράδυα, με κάποιον άλλο ή μόνοι μας, με το ραδιοφωνάκι ή τον υπολογιστή να παίζει τυχαία τραγούδια ή τις αγαπημένες μας λίστες..

Σήμερα μου πέρασε μια σκέψη.. Ανέβαινα την Καθ. Ρωσσίδη στην Καλαμαριά, δρόμο μεγάλο και κεντρικό, ο οποίος όμως δεν είχε προτεραιότητα μέχρι πριν από μερικά χρόνια. Αποτέλεσμα από τα στενά να βγαίνουν πότε-πότε διάφοροι ξεχασμένοι, συνήθως με το κινητό στο αυτί, απρόσεχτα αγνοώντας στο στόπ και να σου κόβουν την ανάσα, ενόσω κάνεις σινιάλα, κορνάρεις, κλπ.

Πρόσφατη η εικόνα που μου έδωσε ένας συνταξιούχος καθηγητής, του μπατζανάκη του, που κατέβαινε με την μοτοσυκλέτα την Περαία, βγήκε μια κυρία απο ένα στενό, παραβιάζοντας την προτεραιότητα και τον χτύπησε στο πλάι. Ο άτυχος καθηγητής, πετάχτηκε από τη μοτοσυκλέτα από την σύγκρουση και διέλυσε το κρανίο του σε μια κολώνα της ΔΕΗ. Φορούσε κράνος, αλλά η δύναμη της πρόσκρουσης ήταν τόσο δυνατή που δεν άντεξε.

Ανεβαίνοντας την Ρωσσίδη λοιπόν, ακούγοντας τους Archive και το Again, σκεφτόμουνα τα τελευταία δευτερόλεπτα του καθηγητή.. να βλέπει την κυρία αποφασισμένη να παραβιάσει άθελα της την προτεραιότητα, να κορνάρει, να κάνει ελιγμο, αλλά σε κλάσματα να νοιώθει την λαμαρίνα του αυτοκινήτου να συνθλίβει την αριστερή πλευρά του, πόνος, και μετά το χτύπημα στην κολώνα και ο θάνατος…

Εκεί σκέφτηκα πως από τώρα και στο εξής θα οδηγάω ακούγοντας τέρμα μουσική, για να αποφύγω αυτά τα τελευταία δραματικά κλάσματα του δευτερολέπτου. Φανταζόμουν το νεύρο του Again, εκεί που το επαναλαμβάνει ο τραγουδιστής,να γέρνω το κεφάλι ελαφρά μπροστά σε κάθε μέτρο, μέχρι που σε ένα Again θα βγει το τέλος από το στενό. Ούτε αγωνία, ούτε σκέψεις της τελευταίας στιγμής, ούτε τίποτε..
φαντάζομαι πως αν ακούς και σε μια καλή ένταση, ούτε το φρενάρισμα θα ακούσεις…

και μετά ή θα ξυπνήσεις στο δωμάτιο του νοσοκομείου, όπως στα έργα, ή στο νεκροτομείο, έτοιμος να ζήσεις τις άλλες 8 ζωές σου (γατάκι)…
Μεγάλο πράγμα η μουσική…

υ.γ.1. Φτιάχνω σιγά-σιγά την μπουμπου μου για να κάνω ταξείδια. Κάποτε γέμισα ένα iPod με μουσική και το δώρισα. Χτες, πέρασα την ίδια μουσική στο κινητό μου, για να ακούω στο πρώτο μου ταξείδι, μόνος. Και να θυμάμαι…
υ.γ.2. Μεγάλη φυσιογνωμία ο Hugh Laurie. Έχει πει:
Driving a motorcycle is like flying. All your senses are alive. When I ride through Beverly Hills in the early morning, and all the sprinklers have turned off, the scents that wash over me are just heavenly. Being House is like flying, too. You’re free of the gravity of what people think.