για έναν έρωτα που δεν πρόλαβα να χαρώ..

..πριν τριάντα χρόνια..
Φριχτούγεννα, τέλη δεκαετίας του ‘70. Σχολικός έρωτας η Σοφία. Εγώ στο σχολείο δηλαδη, αυτή έναν χρόνο μεγαλύτερη διάβαζε να ξαναδώσει. Είχαμε γνωριστεί Χριστούγεννα στο πάρτυ της αδελφής της, που τα είχε με έναν φίλο. Μόλις είχε βγει το “Last train to London” των ELO και πρέπει να το είχαμε ακούσει 20 φορές εκείνο το βράδυ. Ανανεώσαμε όλοι μαζί το ραντεβού για την επόμενη Παρασκευή, στον Αχιλλέα, μια ταβέρνα με μουσική, στην Ανάληψη. Είχα επιδιώξει να καθήσω δίπλα της, τα λέγαμε και μετά από λίγο τα δάχτυλα μας πλέχτηκαν κάτω από το τραπέζι. Στις ώρες που μείναμε εκεί, μπροστά στα καραφάκια με το λευκό κρασί, ερχόμασταν και ολο πιο κοντά.

Ξεκινήσαμε να φύγουμε, τα κορίτσια έμεναν Ιταλίας, θα τα πηγαίναμε σπίτι, το πρώτο φιλί ήταν κάτω από μιά πιλοτή, κάπου εκεί κοντά. Έχουν περάσει τριάντα και χρόνια, αλλά θυμάμαι πως φορούσε καφέ κοτλέ levis, μια πράσινη ζιβάγκο, κίκερς απο το Μούγερ και ένα μπέζ μοντκόμερυ. Δεν θέλαμε να τελειώσει η διαδρομή απο την Ανάληψη στο σπίτι της, πηγαίναμε σφιχτά χέρι-χέρι, κάθε λίγο σταματούσαμε και ενώναμε τα χείλη μας. Διαδρομή του δεκαλέπτου, την κάναμε πάνω από μιά ώρα, καθυστερώντας και το άλλο ζευγάρι, φιλιά στην είσοδο, ταξί για σπίτι, ύπνος γλυκός και ονειρικός, ξύπνημα την άλλη μέρα, με την μυρωδιά της παντού και την απορία αν ήταν όνειρο ή όχι. Αλήθεια πόσες φορές δεν έχει συμβεί αυτο; Να ξυπνάω την επόμενη μέρα και να αναρωτιέμαι αν όλα όσα συνέβησαν τα έζησα ή ήταν όνειρο; Μόνη απόδειξη, ένα άρωμα, μια γεύση στα χείλη, ένα αίσθημα γλύκας από τους λαιμούς που άγγιξαν ο ένας τον άλλον.

Ακολούθησαν δύο τρείς έξοδοι με όλη την παρέα, ξανάρχισαν τα σχολεία, μια μέρα που ήμουν απογευματινός, προσκλήθηκα να περάσω από το σπίτι της. Οι γονείς της έλειπαν στη δουλειά, η αδελφή της ήταν στο σχολείο, έφτασα κατά τις 11, με τα βιβλία μου, φορούσε ένα φόρεμα με φουφούλες στα μανίκια και πολλά κουμπιά στην πλάτη. Σαν τα κορίτσια του Χατζηδάκι, που τρέχουν στα σταροχώραφα το απομεσήμερο του καλοκαιριού. Τα κορμιά μας ενώθηκαν εξερευνητικά στο πάτωμα του σαλονιού, τρυφερά, συγκρατημένα, με δισταγμό και σεβασμό. Έφυγα πετώντας, πως να εξηγήσω τη χαρά μου στους συμμαθητές μου, που συζητούσαν για ποδόσφαιρο, φυσική και αρχαία. Οι μέρες περνούσαν, ανακαλύπταμε πράγματα μαζί, από το να ζείς και να σκέφτεσαι τον άλλον συνέχεια, ως τις χαρές του έρωτα, στην κρεβατοκάμαρα των γονιών της που έλειπαν σε ταξίδι.

Οι γονείς μας συνάδελφοι και γνωστοί. Ο καιρός πέρασε, το καλοκαίρι έβγαινε, πλησίαζαν ξανά οι μέρες των σχολείων. Είχαν βγει τα αποτελέσματα και η Σοφία είχε περάσει κάπου μακρυά απο την Θεσσαλονίκη. Μου ζητάει να συναντηθούμε για να μιλήσουμε, βρεθήκαμε κάπου δίπλα στη θάλασσα, στον Ναυτικό όμιλο, στη Σοφούλη. Εκεί, με κλάματα μου ανακοίνωσε πως ήθελε να χωρίσουμε. Ένοιωσα τον κόσμο να φεύγει κάτω από τα πόδια μου. Δεν μπορούσε να μου εξηγήσει το γιατί, απλά έκλαιγε και μου έλεγε «δεν γίνεται». Χωρίσαμε εκεί, ένα δειλινό, με δάκρυα στα μάτια που λέει και το τραγούδι. Ήταν η πρώτη μου απογοήτευση.

Με πόνεσε πολύ, με πήρε απο κάτω για μήνες. Έχασα τον εαυτό μου, οι βαθμοί μου μηδενίστηκαν, το τροπάριο που άκουγα από τη μάνα μου ήταν “τζάμπα πάει το μυαλό σου”. Μάλλωνα με τους δικούς μου, περισσότερο από συνήθως, ώσπου μιά μέρα έπαθα μια σοβαρή κρίση πανικού, την πρώτη, που τότε κανείς δεν ήξερε πως να την αντιμετωπίσει. Από τα τρία F, το ασυνείδητο μου διάλεξε το “Fight”. Ένοιωσα ξαφνικά έναν φριχτό πόνο στην πλάτη, έχασα την αναπνοή μου, πάλευα να πάρω ανάσα με γρήγορες κοφτές αναπνοές, άρχισα να θολώνω απο το πολύ οξυγόνο, το κεφάλι μου πήγαινε να σπάσει. Ήθελα να μαλλώσω με τους πάντες, επιτέθηκα στον πατέρα μου που προσπαθούσε να με ηρεμήσει, έσπασα μια τζαμαρία, πάλευα με τα κομμάτια να κόψω τις φλέβες μου, δεν μπορείτε να φανταστείτε το πόσο δύσκολο είναι. Χρόνια μετά είχαν μείνει κάτι αχνά σημάδια, τώρα πλέον ίσως να μην υπάρχουν. Ήθελα να κομματιάσω τη σάρκα μου, να μην υπάρχω, όχι χωρίς Αυτήν, όχι με τόσο πόνο…

Τις επόμενες μέρες, άκουγα στη διαπασών τους στίχους “old Charlie stole the handle and the train “it” won’t stop going, no way to slow down”, την ιστορία ενός looser από τους Jethro Tull και ένοιωθα την περιδίνηση πρός τα κάτω να με συνεπαίρνει. Ευτυχώς είχα για παρέα έναν βλαμμένο, ερχόταν από το σπίτι μου τα απογεύματα, ακούγαμε Λιλλιπούπολη και κατεβαίναμε κάτω, στα αναρχο-καφενεία, Αχίλλειο, Ματζέστικ, Αιγαίο. Το σλόγκαν μου, του χωρισμού, ήταν «Τσιγάρο-πιοτό, κιτρίνισα γαμώ τη φάρα μου..». Εφταιγαν και τα άφιλτρα που κάπνιζα για το κίτρινο χρώμα στα δάχτυλα.. Είχα πολύ νωπό τον στίχο από τη Ρεζέρβα του Σαββόπουλου «..Σχεδόν τρεκλίζοντας ξανά ‘ρθε στην Αθηνά, και τότε πιάσαν την μνηστή του, της είπαν λόγια, βοηθήσαν κι γονείς ώσπου διέκοψε μαζί του..».

Με το Scoda του πατέρα μου, χωρίς δίπλωμα, χωρίς την έγκριση του, πήγαινα και πάρκαρα κάτω από το παράθυρο της, σε μιά πρασιά, καθόμουν και κάπνιζα ώρες ατελείωτες, ακούγοντας μουσική, με την ελπίδα πως θα δω ενα φως να ανάβει, μια φιγούρα να κινείται, Αυτήν. Ποτέ δεν έγινε αυτό, μάλλον κοιμόταν νωρίς και ήσυχα, μάλλον δεν μοιραζόταν τον ίδιο πόνο με μένα. Μερικές φορές εξοργιζόμουν, γιατί εγώ να πονάω και αυτή να μην το νοιώθει; Δεν έπρεπε οι εραστές να έχουν τηλεπαθητικές ικανότητες και να νοιώθει ο ένας τον άλλον; Έμενα βουβός και άλαλος, σχεδόν κάθε βράδυ από κει κάτω, πόσα πολλά είχα να πω, αλλά η γέφυρα ήταν κομμένη..
Όταν άρχιζε να ξημερώνει, το γνωστό λυκαυγές, γύριζα και φρόντιζα να παρκάρω το αυτοκίνητο στο ίδιο σημείο, για να μην πάρει χαμπάρι ο πατέρας.

Λίγους μήνες μετά, μου ήρθε ένα γράμμα από τη Σοφία, όπου μου έγραφε πως ήταν στην Πάτρα, πως ήθελε να με δει, τα παράτησα όλα, μπήκα στο ΚΤΕΛ και πήγα. Υπέροχη διαδρομή, Ναύπακτος, Γαλαξείδι, Αντίρριο, Ρίο και έφτασα. Με δάκρυα μου ομολόγησε πως ήταν απόφαση της Κυρίας Λιλίκας, της μητρός, η οποία δεν έβλεπε μέλλον στην κόρη της μαζί μου. Την πίεσε και την έπεισε, τότε ήταν 19 και εγώ 18, να με χωρίσει. Ηγεμονική μορφή η Κυρία Λιλίκα. Κοντή, χοντρή, με στενά χείλη, μονίμως ξυνισμένη, όπως θάπρεπε να είναι οι μανάδες όλων των φιλενάδων μας. Περάσαμε μερικές υπέροχες μέρες, μαγειρεύαμε, κάναμε έρωτα, πήγαμε στην Ζάκυνθο. Μαγικό νησί, τότε, μαγικοί άνθρωποι. Κάπνιζα πίσω στο δελφίνι, είχα μακρυα σγουρά μαλλιά που ανέμιζαν, ήμουν ανέμελος, είχα ξαναβρεί την αγάπη μου. Κράτησε μερικούς μήνες η ιστορία μας ακόμη. Τελικά, το ρήγμα που άνοιξε η Κυρία Λιλίκα ήταν πολύ μεγάλο για να κλείσει. Χωρίσαμε χωρίς δάκρυα, είχαν στερέψει, τα βράδυα που περίμενα κάτω από το παράθυρο της.

Η Σοφία ήταν ένα πρωτόγνωρο, αλλά μάλλον ασήμαντο κομμάτι στο πάζλ της ψυχής μου. Μάθαμε πολλά μαζί, αλλά δεν φανταζόμουν ποτέ πως θα υπήρχε μεγαλύτερος πόνος. Τότε δεν μπορούσα καν να το φανταστώ. Τώρα ξέρω πώς κάθε φορά θα είναι και χειρότερα..

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Πρώτα από όλα γιατί με ανακουφίζει. Το κείμενο ήταν ημιτελές, το συμπλήρωσα και το δημοσίευσα. Πάντα όταν αισθάνομαι ότι χάνω τη γή κάτω από τα πόδια μου, σαν τον Ανταίο, γονατίζω και προσπαθώ να αγγίξω τις ρίζες μου. Αυτή την τρυφερή ύλη, τα δάκρυα που χύθηκαν, τον πόνο που πότισε το χώμα, τα “γιατί” μου, που είναι διάσπαρτα γύρω μου. Θέλω να ξέρω, θέλω να νοιώθω, θέλω να μυρίζω, αλλά αυτές οι στιγμές είναι καθαρά προσωπικές. Όπως λέει και ένας φίλος, σαν να περνάει η ζωή όλη, σαν ταινία από μπροστά μου.
Για να πάρω δύναμη να συνεχίσω, είτε “έναν έρωτα που δεν πρόλαβα να χαρώ” είτε έναν ακόμη έρωτα που καραδοκεί στη γωνία. Μέχρι πότε θα καραδοκεί; Κανείς δεν ξέρει, ούτε εγώ.. Κάθε φορά αισθανομαι πως είναι ο τελευταίος..
Όπως στην αρχή μιάς ιστορίας θα έλεγε κάποιος “στα είπα όλα, φίλα με τώρα”, έτσι στο τέλος αρκεί το “στα είπα όλα”. Και μετά σιωπή… Εξάλλου, οι πολιτισμένοι άνθρωποι, παίρνουν πολιτισμένες αποφάσεις..

Μ’ αεροπλάνα και βαπόρια
και με τους φίλους τους παλιούς
τριγυρνάμε στα σκοτάδια
κι όμως εσύ δε μας ακούς

(Μες στις παρενθέσεις είναι τα λόγια του Σαββόπουλου)