Επαναστάτης χωρίς ΕΡΤ3

Το πρώτο ραδιόφωνο που άκουσα να δουλεύει, δεν έπαιζε ΕΡΤ. Έπαιζε Ντόιτσε Βέλλε, στα χρόνια της χούντας και ο παππούς μου το έκλεινε όταν πλησίαζα.
Για μένα η ΕΡΤ άρχισε να υπάρχει, στο παλιό ραδιόφωνο τις Κυριακές τα μεσημέρια, μεταδίδοντας ποδόσφαιρο. Και στις αρχές της δεκαετίας του ’70 με τις εκπομπές των εταιριών δίσκων που προωθούσαν τους καλλιτέχνες τους.
Εκεί διαμόρφωνα μια διαταραγμένη άποψη περί μουσικής ακούγοντας διαδοχικά την Δαλιδά μετά το τελευταίο τραγούδι των Ραμόουνς και τον αυλό του πάνα του Ζαμφίρ μετά από Σέξ Πίστολς. Μου άρεσε όμως. Έγραφα κασέτες, σημείωνα τραγούδια και το ’74 εγένετο φώς. Γιάννης Πετρίδης. Δεν μπορώ να πω τίποτε παραπάνω. Ο Μέντορας του σημερινού ραδιοφώνου, που σταμάτησε χτες να εκπέμπει.
Στα οικογενειακά ταξίδια, στο ραδιόφωνο το 2ο Πρόγραμμα. Άσπρα καράβια τα όνειρα μας, Σ’ αγαπώ-Σ’αγαπώ που με βάζεις..

Είχαμε φέρει μια τηλεόραση από την Βουλγαρία το 1966.. Είχαμε σηκώσει και μια πελώρια κεραία και βλέπαμε ένα κανάλι της Σερβίας. Μετά ήρθε η πρώτη τηλεοπτική μετάδοση της ΕΡΤ από την ΔΕΘ. Στο πρώτο πλάνο, η τηλεπαρουσιάστρια εμφανιζόταν ανάποδα !! Για μισή ώρα !!
Το καλοκαίρι του 1969, ήρθαν σπίτι μου 2-3 συμμαθητές (τότε ένα στα δέκα σπίτια είχε τηλεόραση), να δούμε τον πρώτο άνθρωπο που πάτησε στο φεγγάρι. Μας είχε βολέψει η διαφορά της ώρας, είμασταν ενθουσιασμένοι και ήταν μια από τις σημαντικότερες στιγμές της ζωής μου.

Στα 17 άρχισε η ραδιοπειρατεία στο Εθνικό Ίδρυμα. Πομπός λαμπάτος, μουσική ρόκ, αφιερώσεις, συνομιλίες. Σταματούσαμε τις εκπομπές το απόγευμα, όταν άνοιγε η τηλεόραση και ξαναρχίζαμε μετά τα μεσάνυχτα, μετά τον Εθνικό Ύμνο. Αγωνία για επικοινωνία. Τα μαθήματα τα είχαμε πάρει όμως από τους εκφωνητές της ΕΡΤ. Μάθαμε να λέμε «στη μία» και όχι «στίς μία». Γράφαμε τραγούδια από Πετρίδη και Έβενη. Α, και στη ζούλα ακούγαμε και Λιλιπούπολη στο 3ο του Χατζηδάκη. Μετά ήρθε η πρώτη σύλληψη για ραδιοπειρατεία και το ’88 η Ελεύθερη Ραδιοφωνία. Που ήταν Ελεύθερη για κανέναν χρόνο μόνον..

Πολλά χρόνια μετά, πέρσυ το καλοκαίρι κατέβαινα με τα παιδιά μου οδικώς στην Αθήνα και στο δρόμο ακούγαμε 2ο Πρόγραμμα. Άσπρα καράβια τα όνειρα μας, Σ’ αγαπώ-Σ’αγαπώ που με βάζεις.. Τα παιδιά 17, 15 και 12 χρονών αντίστοιχα, τα ήξεραν και τα ψιλοτραγουδούσαν.

Όταν φεύγω από την εκπομπή μου στο ραδιόφωνο, βάζω 958, ακούγοντας τα Δγιαμάντια του Σημαντήρα που είναι ο σύγχρονος τοπικός Πετρίδης της Θεσσαλονίκης. Παρά το ότι είναι νεότερος, ατίθασος, κρατικοδίαιτος με την καλή έννοια, είναι ένας μουσικός παραγωγός που θα ήθελα να του μοιάσω και δεν με ξενίζει πλέον το ότι κατάφερε και άνθισε στην ΕΡΤ.

Πριν ένα μήνα, κατέβαινα στο κέντρο για να πάω στο μπαρ μου, άκουγα 3ο και ο εκφωνητής είπε: «επειδή είμαστε κρατικό ραδιόφωνο, έχουμε την δυνατότητα να μεταδίδουμε αυτούσιο και ολοκληρωμένο το έργο ενός καλλιτέχνη». Και άρχισε να μεταδίδει την πρώτη πλευρά από το Atom Heart Mother των Pink Floyd, διάρκειας 23 λεπτών και 44 δευτερολέπτων. Πάρκαρα στην παλιά παραλία, χάζευα τη θάλασσα και το άκουσα ολόκληρο. Μπήκα στο μπάρ ενθουσιασμένος, λέγοντας σε όλους το πόσο χαρούμενος είμαι που το ανταποδοτικό τέλος πιάνει τόπο.

Να αναφέρω επίσης, πως επί 2-3 χρόνια δούλεψα στην ΕΡΤ3 σε μια εκπομπή για τους Απόδημους και είδα τι σημαίνει για αυτούς η γέφυρα που έχτισε η ΕΡΤ με την πατρίδα. Εκεί είδα τα κακά, άσχημα και τον κακώς εννοούμενο συνδικαλισμό. Αλλά οι εκπομπές ήταν βάλσαμο για τους Απόδημους που έσπευδαν να έρθουν να μας γνωρίσουν όταν επέστρεφαν στην Ελλάδα.

Αυτή λοιπον ήταν η ΕΡΤ για μένα. Κάτι μου μου άρεσε, κάτι που θεωρούσα πως το κληροδοτώ στα παιδιά μου, πόσες φορές δεν τους υπεδειξα να δουν ντοκιμαντέρ στο αρχείο της ΕΡΤ. Ξέρω πως υπήρχε πάντα κακοδιαχείριση. Αλλά άλλο ο εξορθολογισμός των εξόδων της ΕΡΤ και άλλο το κλείσιμο. Αισθάνομαι ένα απίστευτα μεγάλο κενό, σαν να έχασα έναν δικό μου άνθρωπο.

Όπως είπε και ένας φίλος, τα συνδρομητικά κανάλια είναι οι γκόμενες, η ΕΡΤ είναι η σχέση..