Δεν αντέχω να μην γράψω. Γύρισα στις 6, είχα ένα σωρό ατυχίες, έφαγα μπόλικη βροχή στο δρόμο, ήμουν με ένα τζήν μπουφάν ο απερίσκεπτος, αλλά νοιώθω την ανάγκη να κάτσω να μοιραστώ την εμπειρία μου. Το μυρίστηκα πριν ενάμιση μήνα. Είχα πάρει την απόφαση να γυρίσω τα Φεστιβάλ του καλοκαιριού, αυτό το διήμερο στο Φεστιβάλ Φιλίππων και Θάσου μου άρεσε με την πρώτη.
Δυό μέρες με ποίηση, δυό ολονυκτίες, με αποσπάσματα από πολυαγαπημένους. Αναγνωστάκης, Βαρβέρης, Χατζηλαζάρου, Σαχτούρης, Καρούζος, Ασλάνογλου, Χιόνης, Κωνσταντινίδης και Στογιαννίδης. Τον Αναγνωστάκη σαν τώρα τον βλέπω μπροστά μου στον εκδοτικό οίκο/βιβλιοπωλείο που σύχναζε, ψηλός και ευθυτενής. Βαρβέρης, ευαίσθητος και σκληρός συνάμα, Μάτση, τόσος λυρισμός, τόσος έρωτας, Καρούζος σχεδόν πάντα με μιά άνω τελεία στο τέλος, σκέψου και λίγο μόνος σαν να λέει, Σαχτούρης, όλοι διψάνε για ουρανό…
Όλα πήγαν στραβά. Ξεκίνησα αργά, έτρεχα σαν τρελλός, μέχρι που έπιασε βροχή, κατάφερα να φτάσω δέκα και στην Καβάλα. Όμως ένα δυνατό μπουρίνι καμμιά ώρα πριν την έναρξη της ολονυχτίας, ανάγκασε τους διοργανωτές να αναβάλουν την εκδήλωση. Πίκρα μεγάλη, για φαγητό με φίλους καλούς και φίλους φίλων επίσης καλούς. Την άλλη μέρα το πρωί, καφές στο Μπρίκι, ένα καφέ με θέα το λιμάνι, με τον Άλεξ, ακροατής και πλέον φίλος, τον περίμενα σινεφίλ, ήταν σινεμάνιακ. Τον ευχαριστώ για το δωράκι, ένα dvd του Ακίρα Κουροσάβα.
Αναγνωριστική βόλτα και καφές στο Παλιό Κάστρο. Χτισμένο τον 15ο αίώνα, χώρος μαγικός, με την πόλη να φαίνεται πίσω απο τη σκηνή. Λίγη ξεκούραση και ανέβασμα στο κάστρο. Ξεκίνημα με τα παιδιά του ΚΘΒΕ, πάνω σε κείμενα του Νίκου-Αλέξη Ασλάνογλου. Εξαιρετική προσπάθεια, δεν είχαν μικρόφωνα και ο αέρας έπαιρνε τις φωνές τους. Κάποια στιγμή, μπουρινιάζει, φυσάει και πάνω απο τη σκηνή υπερίπτανται εκατοντάδες γλάροι. Σαν σκηνή απο τα πουλιά του Χίτσκοκ. Εκαντοντάδες. Το μπουρίνι τους έδιωξε απο τη θάλασσα και ανέβηκαν στο βουνό. Και να ήθελε κάποιος να το σκηνοθετήσει αυτό, δεν θα μπορούσε.
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Τίποτα δεν μου ανήκει
….
Τίποτα δεν μου ανήκει, καμιά παλινόρθωση
τα μάγουλά σου στο χιονισμένο αυχένα των βουνών
καθώς η ματιά μου βυθίζεται στην άπειρη έκταση
αφήνοντας πια τ’ αυτοκίνητα στα δικά τους τραγούδια
Γιατί η δίψα για το ατόφιο χρυσάφι είναι τα μάτια σου
και η πείνα για καθαρό αλουμίνιο τα χέρια σου
φιλιόμαστε σε σκοτεινές δισκοθήκες και σου εξηγώ
Κι όταν χαράζει πως τάχα θα πάμε αντίθετα
θα γυρίζουμε με ρούχα παλιά στα νεόχτιστα
μια άσπρη κορνίζα, βιβλία και θέρμανση στις γωνιές
Από τη συλλογή Ωδές στον Πρίγκιπα (1981)
Συνέχεια με τον Θεσσαλονικιό ηθοποιό Βασίλη Παπαβασιλείου, να επιλέγει και να απαγγέλει Νίκο Καρούζο. Σωστές και οι επιλογές και άψογη η απαγγελία. Ο Καρούζος μου αφήνει πάντα ένα αίσθημα μη-ολοκλήρωσης. Σαν να βάζει μια άνω τελεία στο τέλος. Σαν να μου λέει, fill the words by yourself. Σαν να μου δίνει το χρόνο και το πεδίο να συμπληρώσω κάτι. Μου αρέσει αυτό.
Νίκος Καρούζος – Τὸ δέντρο τῶν ἀγνοημάτων
Μιὰ συμφορὰ τυλίγεται στὸ δέντρο.
Ὅλοι οἱ ἀδικούμενοι δέντρα εἶναι
ἂν τὸ προτίμησαν αὐτό, μονάχα ν᾿ ἀδικοῦνται.
Ἡ συμφορὰ μὲ γήινο χρῶμα
τυλίγεται στὸ δέντρο.
Ὢ δύναμη τῆς ζωῆς
λιῶσε τῆς συμφορᾶς τὸ κεφάλι.
Αλλάζουμε χώρο μετά από ένα μικρό διάλειμμα. Πάμε μπροστά σε ένα φυλάκιο στρατιωτών. Δεξιά και αριστερά πολεμίστρες, το φεγγάρι σχεδόν γεμάτο να παίζει με τα σύννεφα, απαγγέλουν η Όλια Λαζαρίδου (απλά εκπληκτική) και ο Θάνος Κόης. Μουσικές και εικόνες σε έναν τοίχο απο τους Lost Bodies, εναλάσσονταν με τις εικόνες του ποιητή Μίλτου Σαχτούρη. Στο “Ψωμί” η απαγγελία του Θ. Κόη διακόπτονταν απο την φωνή της Ο. Λαζαρίδου που ξυπόλητη, επαναλάμβανε: “Όλοι διψάμε για Ουρανό”
Όλοι διψούσαν τελικά, όλοι δάκρυσαν σε αυτό το σημείο.
Μίλτος Σαχτούρης – Το ψωμί
Ἕνα τεράστιο καρβέλι, μιὰ πελώρια φραντζόλα ζεστὸ ψωμί,
εἶχε πέσει στὸ δρόμο ἀπὸ τὸν οὐρανό,
ἕνα παιδὶ μὲ πράσινο κοντὸ βρακάκι καὶ μὲ μαχαίρι
ἔκοβε καὶ μοίραζε στὸν κόσμο γύρω,
ὅμως καὶ μία μικρή, ἕνας μικρὸς ἄσπρος ἄγγελος.
… κι αὐτὴ μ᾿ ἕνα μαχαίρι ἔκοβε καὶ μοίραζε
κομμάτια γνήσιο οὐρανὸ
κι ὅλοι τώρα τρέχαν σ᾿ αὐτή, λίγοι πηγαῖναν στὸ ψωμί,
ὅλοι τρέχανε στὸν μικρὸν ἄγγελο ποὺ μοίραζε οὐρανό!
Ἂς μὴν τὸ κρύβουμε.
Διψᾶμε γιὰ οὐρανό.
Μεταφορά ξανά, μέσα στο φυλάκιο, σειρά έχει ο κύριος Μανώλης. Ερμήνευσε ο Θανάσης Δόβρης, την σκηνοθετική επιμέλεια είχε ο Μισέλ Φάις. Δεν μου άρεσε. Ο κύριος Μανώλης δεν ήταν θυμωμένος. Αυτό που είδα ήταν μια κραυγή θυμού και αγανάκτησης. Με ένθετο ένα ηχητικό απόσπασμα από μια συνέντευξη του. Δεν μου άρεσε, επειδή τον έχω γνωρίσει, τον έχω ψηφίσει, τον έχω κλάψει και τον αγαπώ, δεν ήταν Αναγνωστάκης αυτό. Εξάλλου, που υπάρχει θυμός σε ένα ποίημα σαν το παρακάτω;
Μανώλης Αναγνωστάκης – Κάθε πρωΐ
Κάθε πρωὶ
Καταργοῦμε τὰ ὄνειρα
Χτίζουμε μὲ περίσκεψη τὰ λόγια
Τὰ ροῦχα μας εἶναι μιὰ φωλιὰ ἀπὸ σίδερο
Κάθε πρωὶ
Χαιρετᾶμε τοὺς χθεσινοὺς φίλους
Οἱ νύχτες μεγαλώνουν σὰν ἁρμόνικες
-Ἦχοι, καημοί, πεθαμένα φιλιά.
(Ἀσήμαντες ἀπαριθμήσεις
-Τίποτα, λέξεις μόνο γιὰ τοὺς ἄλλους.
Μὰ ποῦ τελειώνει ἡ μοναξιά;)
Μπράβο στους Καβαλιώτες. Μπράβο. Απλά.
Κρίμα που δεν μπορούσα να μείνω ακόμα μιά μέρα, να ακούσω ποιήματα της Χατζηλαζάρου, του Βαρβέρη, του Χιόνη και των δύο Καβαλιωτών, Κωνσταντινίδη και Στογιαννίδη.
Άξιζε και τη βροχή και τα μπουρίνια και τις δεκάδες ατυχίες που μου έτυχαν..
Τη νύχτα αυτή η αστυνομία μάζεψε τους αλήτες απ’ το πάρκο,
πλάκωσε το εκατό κι ακουγόταν μέχρι εδώ η σειρήνα,
φύγε – φύγε όσο έμεινε καιρός γιατί η νύχτα στο κρατητήριο είναι κρύα,
πώς βαστιέται τέτοιος εξευτελισμός
και το στόμα σου φαρμάκι απ’ τα τσιγάρα,
το πρωί στο λεωφορείο στριμωχτός μια διαδήλωση
κοιτάς πίσω απ’ τα τζάμια…
Η Θανάσιμη μοναξιά του Αλέξη Ασλάνογλου. Μοναξιά τέλεια και αδιάκοπη από την αρχή ως το τέλος. Ο Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου έφυγε όπως έζησε, μες την απομόνωση και τη μοναξιά. Τον βρήκαν νεκρό στο κρεβάτι του, σε κατάσταση αποσύνθεσης. Ο θάνατός του ήταν -δίχως άλλο- υπόθεση του ενός.
Οταν υπαρχει θέληση γινονται υπεροχα πραγματα…Δεν εχω ιδεα απο ποίηση αλλα οταν γινονται τετοιες διοργανωσεις , σε τραβανε να μαθεις..Ελπιζω να παω του χρονου.. Σοφια στ πριζα