Εκλογικά αποτελέσματα…

Έγιναν και οι εκλογές, δεύτερες για φέτος, βγήκαν και τα αποτελέσματα.. Το διακύβευμα ήταν “ποιός θα κυβερνήσει πιο σωστά τη χώρα”. Στηρίγματα των υποψηφίων -για το γκούβερνο- κομμάτων οι φίλοι τους. Φίλοι ή “φίλοι”. Στην πρώτη κατηγορία υπάγονται όσοι παραμένουν στο χρόνο αρωγοί στην προσπάθεια του εκάστοτε κόμματος. Στην δεύτερη κατηγορία υπάγονται οι αγόμενοι και φερόμενοι δεξιά και αριστερά, αναποφάσιστοι της τελευταίας στιγμής, άνθρωποι που έχουν αλλάξει ή διαμορφώσει πολιτικές πεποιθήσεις κατά καιρούς. Μιά κυβέρνηση παραδίδει τα ηνία σε κάποια άλλη, αυτή που συγκέντρωσε τις περισσότερες ελπίδες για σωστή διακυβέρνηση, για έξοδο απο την κρίση και άλλα στερεότυπα. Πάντα για το καλό του λαού..

Μήπως το ίδιο δεν συμβαίνει όταν τελειώνει μιά ανθρώπινη σχέση; Εκεί δεν μετράει ο καθένας τους φίλους και τους “φίλους” του; Α, εδώ έχουμε και τους FB(φίλους), Twitter(φίλους), γενικά θα τους λέγαμε SocialMedia(φίλους). Εκεί δεν είναι που θέλεις να κρυφτείς στη φωλιά σου και να γλύψεις τις πληγές σου, παρακαλώντας να βρεθούν κάποιοι που θα σου συμπαρασταθούν; Μερικοί πέρα απο το να το αποζητούν, το προκαλούν κιόλας. Η Εκλογή έγινε, η Κυβέρνηση άλλαξε, έχασες, χρειάζεσαι την Συμπάθεια. Προκαλείς, φωνάζεις, ουρλιάζεις για τον καλό λόγο, για το χτύπημα στην πλάτη. Άλλοι πάλι δεν κάνουν τίποτε, περιμένοντας να κρίνουν την ανταπόκριση αφού περάσει ο Χρόνος. Κλείνονται στον εαυτό τους, σκέφτονται, σκέφτονται, μέχρι το χάραμα να προκαλέσει την γλυκειά κούραση και να έρθει ο Ύπνος.

Στις εκλογές το αποτέλεσμα φαίνεται την επομένη. Κανονικά όμως δεν θά έπρεπε να μετριέται στο τέλος της θητείας; Γιατί, άντε και καλά, εκλέξαμε αρχηγούς, αλλά δεν πρέπει να κριθούν από το έργο τους; Συνολικά. Το ίδιο είναι και στις ανθρώπινες σχέσεις, επιλέγουμε, ψηφίζουμε, εκλέγουμε, στηρίζουμε και περιμένουμε το τέλος της θητείας για να κάνουμε την κριτική μας. Συνολικά. Ήρεμα και καθαρά. Χωρίς ακρότητες, κορώνες, υστερίες και σπασμωδικές κινήσεις. Απλά.

Ο Διονύσης τόχει πει πολύ σωστά: “..όσους κρατούν φιλίες απο το ’65, δώδεκα παρά πέντε, έχω κάτι να τους πω..”. Δώδεκα παρά πέντε όμως, ρε Διονύση, θα έχεις το χρόνο να πείς/γράψεις/ουρλιάξεις κάτι; Και άντε καλά, εσύ τα έγραψες/είπες. Εγώ;