Νιωθω σαν μελλοθανατος, που απλως εχει παρει αναβολη
Έχω νοιώσει έτσι.
Και μάλιστα πάνω απο μιά φορά.
Μεταλλική γεύση στο στόμα, χωρις διάθεση για τίποτε, το πρωί που όλα θα τελειώσουν.
Οι σκέψεις τρέχουν με χίλια, σχεδον δεν προφταίνεις να τις επεξεργαστεις.
Κρύο, αλλά και η αίσθηση οτι πλησιάζεις πλέον στο τέλος.
Ταχυκαρδία, φτερούγισμα στο στήθος, αλλά όχι εκείνο του έρωτα, αυτό του θανάτου.
Είσαι καθισμένος στο κρεβάτι σου και περιμένεις να έρθουν να σε παρουν.
Κάποιος σε οδηγά κάπου, εκει που θα τελειώσουν όλα, παγωμένα κάγγελα, ανοιγει πορτες, περνάς ανάμεσα.
Μισοσκόταδο, ασπρόμαυρη εικόνα, στους διαδρόμους φώτα που τρεμοπαίζουν, προχωρας στο κρύο τσιμέντο με συνοδεία.
Τότε εμφανίζεται κάποιος, κάτι λέει στον φύλακα και γυρίζετε πίσω προς το κελλί.
Σε αφήνει πάλι μόνο, η καρδιά σου δεν ηρεμεί, αντίθετα πάει να σπάσει.
Δεν ξέρεις αν θα πρεπει να χαρείς που υπήρξε αναβολή, ή παρακαλάς να τελειώσει.
Ξαπλώνεις και βλέπεις το γκρίζο ταβάνι..
Η σκέψη σου και το βλέμμα σου μένουν εκει, μέχρι τη στιγμή που θα ξαναανοίξει η πόρτα, κάποια άλλη μέρα και θα σε πάρει ο φύλακας..
Έχω νοιώσει έτσι.
Και μάλιστα πάνω απο μιά φορά.
Πότε τελειώνει αυτο; Μη ρωτάς. Ποτέ.
Μόνον υπομονή μπορεις να κάνεις, χωρίς λογική, χωρίς ελπίδα, χωρίς να εικάζεις το αποτέλεσμα.
Μόνον υπομονή.
Ετσι κάθεσαι στο κρύο, με τον ψυχρό φωτισμό να τρεμοπαίζει, χωρίς διάθεση για οτιδήποτε, υπομένεις, περιμένεις.
Αλλά, τώρα ξέρεις ότι δεν εισαι μόνος.
Γιατί και εγώ έχω νοιώσει έτσι.
Και μάλιστα πάνω απο μιά φορά.
