Ladyhawke, la femme de la nuit
Η κουβέντα που είχα μια άλλη φίλη μου, έριξε λίγο φώς σε αυτό το συρτάρι. Μου έλεγε για ένα κειμενάκι που είχα γράψει πρόσφατα για την Πριγκίπισσα μου, και ειδικότερα για το σημείο που λέει: Λυπήθηκα όταν σκέφτηκα τα παιδιά που μεγαλώνουν ή μεγάλωσαν χωρίς γονείς. Χωρίς έναν «γέρο» να τον πιτσιλάνε στη θάλασσα. Λυπήθηκα για όλα όσα προκαλούν την φυσική ή τεχνητή έλλειψη των γονέων. Αλλά δεν μελαγχόλησα, γιατί είχα την «πριγκήπισσα» μου, εκεί, ζωντανή να μου δίνει χαρά.
Πως είναι δυνατόν κάποιος να ξεχωρίσει την χαρά από την λύπη; Το παράδειγμα είναι πιο πάνω. Έπαιζα με την κόρη μου στη θάλασσα, σκεφτείτε το λίγο σαν φωτογραφία. Ένας πατέρας και ένα παιδί, ξεδίνουν μέσα στο νερό, πλατσουρίζοντας και χαζολογώντας, γελώντας και απολαμβάνοντας την στιγμή. Τραβάμε τον φακό έξω και βάζουμε στο πλάνο και ένα άλλο κοριτσάκι, που έχει έρθει να δροσιστεί. Δεν έχει πατέρα και ασυνείδητα βλέποντας το θέαμα, της έρχεται στον νου ή σκέψη του και το παράπονο. Δεν είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας αυτό, συμβαίνει σχεδόν καθημερινά. Πως είναι δυνατόν λοιπόν εγώ, όταν κατακλύζομαι από την χαρά της στιγμής, να αγνοήσω το ότι πιθανά δίπλα μου, κάποιον στεναχωρεί η ευτυχία μου;
Ξεκινάς μια σχέση και είσαι μέσα στη χαρά και τον έρωτα. Δεν είσαι πρωτάρης, μια στοιχειώδη αντίληψη την έχεις για το πως εξελίσσονται αυτά τα πράγματα. Ζείς τον έρωτα σου, απολαμβάνεις, αλλά κάπου στο βάθος γνωρίζεις ότι μπορεί να εξελιχθεί και άσχημα. Στην τελική, γιατί όλες οι προηγούμενες σχέσεις σου εξελίχθηκαν άσχημα; Άσχημα με την έννοια πως τελείωσαν. Μπορεί η χαρά της αρχής να σε κάνει να αγνοήσεις την πιθανότητα του τέλους;
Οι περισσότερες σχέσεις μου ξεκίνησαν ξημερώματα. Μήπως εκεί δεν είναι που ή Νύχτα παραδίδει τη σκυτάλη στη Μέρα; Εκεί δεν είναι που κάτι πεθαίνει και κάτι αρχίζει. Το λυκαυγές είναι φανταστικό. Ο ήλιος ψηλά, όχι. Τα χρώματα της αυγής είναι η έμπνευση ενός Βάν Γκόγκ πάνω στον καμβά. Τα χρώματα του μεσημεριού, είναι η ανέπνευστος απεικόνιση της στιγμής. Όλα μαζί ειναι η αρχή και το τέλος. Ο μύθος του Ανήλιαγου και της Αφέγγαρης.. Χαρμολύπη..
ναι, γοητεύθηκα και εγώ απο τον Feldman. Μόνος μου, όμως.. Άκουσα ένα όνομα, το θεώρησα μονάκριβο δώρο, παρότι δεν μου δόθηκε ποτέ και έκλεψα ένα κομμάτι του…
Πάτησα στο βικιλεξικό να βρώ τον ορισμό της χαρμολύπης..”η ετυμολογία και ο ορισμός αυτής της λέξης λείπει”..κι όμως σχεδόν σε κάθε παράγραφό σου ένιωσα απο λίγο της!..
Χαρμολύπη….Το μήνυμα σε Grieklish ώρες μετά, μήνες μετά,ένα χρόνο μετά. “Πως θα σου φαινόταν μια ανήθικη πρόταση μετά την δουλειά σου?” Ένα χρόνο πριν θα πέταγε την σκούφια της γι’αυτή την πρόταση!Θα πήγαινε για αποτρίχωση,φύκια,νύχια τα πάντα όλα….Θα μέτραγε τις ώρες μέχρι να βρεθεί στην αγκαλιά του..Θα του έδειχνε κι από κοντά πόσο καλή είναι στο κρεβάτι πέρα από την γαργαλιστική στιχομυθία στο fb. Αλλά δεν έγινε τότε…τότε που το λαχταρούσε! Έγινε κάτι άλλο βρέθηκε μπροστά στον χειρότερο εφιάλτη! Το έμπειρο μάτι του έβλεπε κι αυτά που επιμελώς προσπαθούσε να κρύψει κι αυτά που θεωρούσε ατού τα ξεμπρόστιασε.
Σε κανέναν δεν αρέσει να του λένε ότι γερνάει-κι όποιος το λέει περιμένει ένα σχόλιο τύπου “τι λες τώρα? Είσαι σούπερ(το μια χαρά παραπέμπει σε παρηγοριά στον άρρωστο)
Μετά μείνανε φίλοι (ενώ γουστάρανε τρελλά…sic!)Και να το mail! Χαρά γιατί αποφάσισε να την πάρει αγκαλιά (και μόνο γι’αυτό η καρδιά της χτυπάει πιο δυνατά!) Λύπη γιατί φοβάται πως δεν έχει το κουράγιο (και τα χρήματα) να μερεμετιαστεί αναλόγως ,φόβος μήπως τον χάσει μια κι έξω μοστράροντας τα σιτεμένα καλλη της…Αυτό είναι χαρμολύπη. Ευχαριστώ για την φιλοξενία κι ας μιλάω στον βρόντο…
Με έκανες να ξαναθυμηθώ ένα τραγούδι που ευτυχώς ή δυστυχώς έχω αρκετά συχνά στο μυαλό μου.
I could stay a while, but sooner or later I’ll break your smile.
http://youtu.be/qVVvuzFcOyA
Να ξέρεις πως υπάρχει κάτι που μπορεί να σε κάνει χαρούμενο, αλλά να φοβάσαι το “μετά”. Γιατί “τώρα” μπορεί εσύ και το κάτι να είστε χαρούμενοι, αλλά “μετά” μπορεί (πιθανότατα) ένας απ’ τους δύο να στεναχωρηθεί πολύ.Και δε το θέλεις αυτό γι αυτό το ρημάδι το κάτι σου.
Όλοι οι στίχοι είναι από κάτω… 🙂
Αγαπητέ Μήτσο,
Έυχαριστώ για την ουσιαστική συνεισφορά σου στον προβληματισμό μου….To be or not to be-entre les deux mon coeur balance-να πάω να μην πάω- μ’αγαπά δεν ΄μ’αγαπά και άλλα παρεμφερή διλήμματα…στοιχειώνουν το μυαλό μου αυτές τις μέρες καλοκαιρινής ραστώνης. Μεταξύ ενηλίκων δεν υπάρχουν θέματα τύπου το μετά θα είναι δύσκολο..μπορεί…εγώ είμαι ένα παλιόπαιδο για σένα δεν αξίζω κλπ.Σύμφωνα με την επιστήμη που σπούδασα”ο οικείω αμαρτήματι ζημιούμενος ου δοκεί ζημιούσθαι” κοινώς τάθελε ο κώλος του(με το συμπάθειο).Το τραγούδι ωραίο μακράν της παραγματικότητας εκτός του ρεφραίν. Α και a propos διαθέτω μερικά κάτια τωρα που λίγο μεγάλωσα κι ένα λιγότερο καλοδεχούμενο!:)
Με συγκίνησε πολύ η παράγραφος που αναφέρεις την σχέση με την κόρη σου και τις σκέψεις σου πάνω σε αυτό. Ξεδιπλώνεις τον εαυτό σου και τον αφήνεις ακάλυπτο σε ολα τα γραπτά σου, άρα είσαι αρκετά δυνατός!! Και πως βλέπεις τον εαυτό σου;;; Σίγουρα όχι μέσα από κουρτίνα αλλά ξεκάθαρα!