Παραμύθι θλιμμένο..

όταν πριν λίγο καιρό έγραψα και δημοσίευσα το παραμύθι με την Ζάν την πεταλίδα, η Σοφία μου έστειλε ένα παραμύθι που έγραψε. Μου άρεσε, της ζήτησα την αδεια να το δημοσιεύσω, με άφησε και νάτο !

“Κοίταξε φεγγάρι”, είπε το άστρο, επάνω δεξιά στον πιο ψηλό ουρανό, 15 μοίρες ανατολικά του τροπικού της θλίψης, “κοίτα εκεί κάτω τους ανθρώπους, είναι γλυκύτατοι, έτσι δεν είναι? Μα τρέχουν, τρέχουν και συνεχώς προσπαθούν… Μα γιατί τόσο μάταια προσπαθούν? Νομίζουν ότι είναι χρέος τους να προσπαθούν – ο καθένας μόνος του πάντα – και ότι είναι χρέος τους ποτέ να μη σταματούν για ν’ αναπολήσουν, να κοιτάξουν λίγο εδώ πάνω, σ’ εμένα. Κάποτε με παρακαλούσαν, στυλώνοντας τα βλέμματά τους πάνω μου, να τους κάνω μια ευχή. Τώρα πια προσπαθούν συνέχεια μόνοι τους να πραγματοποιήσουν τις ευχές τους και τρέχουν….και τρέχουν…. Τα βράδια δεν κοιτούν πια εδώ πάνω, παρά σκύβουν επάνω στα γραφεία τους και προσπαθούν και γίνονται ένα μπουκέτο θλίψη και μαραίνονται τα λαμπερά τους μάτια… Γιατί φεγγάρι μου?? Γιατί με ξέχασαν οι άνθρωποι??”

Το φεγγάρι γύρισε κουρασμένα προς το αστέρι.. “Δεν ξέρω φίλε μου.. Και άσε με σε παρακαλώ να κοιμηθώ γιατί είναι πια νύχτα και νυστάζω..”

Στο λαμπερό παγωμένο βυθό, που είναι πλημμυρισμένος με κρυστάλλινο μπλε, ένα μικρό περίτεχνο κοχύλι ανακατεύει μηχανικά την άμμο και κοιτά θλιμμένα προς τα πάνω. “Πού πήγε ο ήλιος???“, ρωτά κάτι φύκια που γέρνουν ρυθμικά προς τα δω και προς τα κει απ’ τα θαλάσσια ρεύματα. “Πού πήγαν όλοι? Σε σένα, το πρασινωπό πλάσμα μιλάω.. Γιατί έφυγαν όλοι? Δε μιλάς, εεε?? Πού να ξέρεις κι εσύ? Χρειαζόμαστε λίγο ήλιο εδώ μέσα. Γιατί μας παράτησε ο ήλιος?? Δεν αντέχω χωρίς ήλιο.. Νομίζω πως θα κλάψω.. Είναι λίγος, τόσο απελπιστικά λίγος ο χρόνος που έρχονται οι φίλοι μου, τα παιδιά και παίζουν μαζί μου και γεμίζει ο θαλάσσιος κόσμος μας ανθρώπους που σπάνε τη μοναξιά μου. Και τότε και ο ήλιος φτάνει στο ζενίθ του και μας προσφέρει απλόχερα τις αχτίδες του, που φωτίζουν και ομορφαίνουν το βυθό. Όλα αυτά όμως διαρκούν όσο κι ένας κομήτης που περνά βιαστικός, περαστικός από τον ουρανό μας.. Έτσι και το φως μου φεύγει αμέσως, αφήνοντάς με σε απέραντη μοναξιά και θλίψη. Γιατί χάθηκαν έτσι οι άνθρωποι θαλάσσια φυτά μου??”
Τα φύκια γύρισαν κουρασμένα προς το μικρό κοχύλι: “Κάθε χρόνο φεύγουν, μικρούλι. Και τώρα άσε μας πια γιατί μας κούρασε το γκρίζο και η παγωνιά και ξεψυχάμε…”

Γυρίζοντας από το φροντιστήριο σήμερα το βράδυ η Ίριδα, δεν μπορούσε να δει τίποτε άλλο γύρω της, παρά μόνο γκρι, απέραντο γκρι και κουρασμένα πρόσωπα. Ήταν τόσο απελπιστικά κουρασμένη. Δεν ήθελε να σκύψει πάλι πάνω απ’ το γραφείο της, καταπιέζοντας τον εαυτό της. Ήθελε, παρά τον παγωμένο αέρα, να ξεχαστεί στην ταράτσα κάποιου σπιτιού, κοιτάζοντας τ’ αστέρια και αναπολώντας τον ήλιο και τη θάλασσα του καλοκαιριού. Παρ’ όλα αυτά φτάνει σπίτι. “Δεν αντέχω μαμά, κουράστηκα. Αυτή η πέτρα που πλάκωσε το στήθος μου και μ’ εμποδίζει ν’αναπνεύσω δε λέει να φύγει. Θέλω να πάω έξω, να δω ανθρώπους της ηλικίας μου, να χορέψω, να φωνάξω. Εννέα ώρες του Ιουνίου που μας έρχεται, καθορίζουν τα πάντα, τη ζωή μου. Δεν αντέχω να περάσω τέτοιο λιώσιμο μαμά, βοήθησέ με.. Μαμά???” …………Η μητέρα Ίριδα γυρνά κουρασμένα προς την κόρη Ίριδα: “Δε βλέπεις ρε Ίριδα ότι βλέπω τηλεόραση? Τι με κόβεις στο καλύτερο?? Ααααα και πάνε σε παρακαλώ να διαβάσεις επιτέλους. Έχεις χαζέψει 12 λεπτά και 21 δευτερόλεπτα.”

Αντί να πάει να διαβάσει η Ίριδα, άφησε τα μαλλιά της κάτω, έβαλε την αγαπημένη της μπλούζα και βγήκε στο μπαλκονάκι της, κλείνοντας αποφασιστικά πίσω της την πόρτα. Κοίταξε προς τον παγωμένο ουρανό, ήταν γεμάτος αστέρια. Ιδιαίτερα ένα θλιμμένο φωτεινό αστέρι της φάνηκε ότι την καλούσε.. Κοίταξε έπειτα κάτω, προς τη γη. Το γκρι της ξαναξέσκισε τα μάτια. Στράφηκε και πάλι προς τ’ αστέρια και αυτή τη φορά την καλούσαν όλα μαζί ν’ αφήσει πίσω της ό, τι της προκαλούσε αηδία. Ανέβηκε στα κάγκελα και πιάστηκε απ’ την τέντα…. “Εκεί θέλω να πάω……” ψιθύρισε.

Άφησε την τέντα, άφησε τα κάγκελα και άρχισε να πέφτει, να πέφτει, να πέφτει…………. Πέντε όροφοι πολυκατοικίας – δύο δευτερόλεπτα………… Μα πριν καλά καλά νιώσει το τσιμέντο από κάτω της σταθερό, ανυποχώρητο, άρχισε και πάλι να υψώνεται, να υψώνεται, πέρασε τους πέντε ορόφους, πέρασε τα πάντα κι άρχισε να κολυμπάει στην ατμόσφαιρα που δεν της φαινόταν πλέον παγωμένη. Το θλιμμένο αστέρι της έγνεψε από ψηλά. “Μισό λεπτό!!!!!” φώναξε εκείνη και ξεκίνησε να συναντήσει τη θάλασσα που τόσο αγαπούσε. Βούτηξε με φόρα μέσα και άρχισε να στροβιλίζεται και ν’ απολαμβάνει το βυθό. “Είναι πανέμορφα!!! Είμαι ελεύθερη!!” ούρλιαξε. Ένα μικρό κοχύλι που ανακατευόταν με την άμμο στον πυθμένα, της φώναξε: “Εεεεε γεια, με θυμάσαι?? Πάρε με μαζί σου, σε παρακαλώ.”

Η Ίριδα έφτασε το κοχύλι και το πήρε στα χέρια της: “Γεια σου μικρούλι μου“.
Βγήκε απ’ τη θάλασσα κι άρχισε να κατευθύνεται προς τον ουρανό. Το θλιμμένο αστέρι χάρηκε πολύ που τους είδε. Τους άφησε να καθήσουν στο έδαφός του και ν’ αγναντέψουν το σύμπαν…………

Σ.Τ.