Δεν είναι επιστημονικό το ερώτημα.. Θεωρητικά μετά από χρόνια επιπεφυκίτιδα, μπορεί οι δακρυιγόνοι αδένες να σταματήσουν να παράγουν την επαρκή ποσότητα δακρύων..
Σούχει έρθει όμως ποτέ η επιθυμία να κλάψεις και να μην μπορείς ;
Τι γίνεται τότε; Και τι κάνεις εσύ;
Είναι τότε που έρχεται το βουβό κλάμα, με λυγμούς, σαν να ανοίγεις τη βρύση έχοντας κλείσει το στόμιο;
Είναι τότε που βάζεις το κεφάλι μέσα στο μαξιλάρι και από την ανολοκλήρωτη ανάγκη σούρχεται να τα σπάσεις όλα;
Δεν αναζητώ τι το προκαλεί.. ούτε τι το επαυξάνει..
Μπορεί νάναι ένας άνθρωπος, ένας άνδρας, μια γυναίκα..
Μπορεί νάναι ένα συναίσθημα απώλειας, απόρριψης, οτιδήποτε..
Αλλά μπορεί νάναι και η χαρά..
Το ερώτημα παραμένει όμως. Στεγνώνουν τα δάκρυα ?
Και όταν στεγνώσουν, πως βγάζουμε αυτή την ενέργεια από μέσα μας;
Έλα μου ντε…
Βλέπουν όνειρα οι εκ γενετής τυφλοί;
Ακόμη κι αν τα δάκρυα στεγνώσουν, τα συναισθήματα αναζητούν την ίδια διέξοδο.
Αποζητάς τα δάκρυα ή τη διέξοδο;
