Τους τελευταίους μήνες είναι συνεχής η αγωνία μας (και δική μου και δική της) για το “τι θέλεις από μένα”. Διάβασα λοιπόν μιαν απάντηση την οποία θεωρώ ανέφικτα εκπληκτική και τη μοιράζομαι μαζί σας:
“Δε θέλω να υπάρχω, παρά μόνο αν την ύπαρξη την αντλώ από σένα. Δεν με ενδιαφέρει να υπάρχω αυτόνομα, από τη φύση μου. Με ενδιαφέρει να υπάρχω μόνο αντλώντας την ύπαρξη από τη σχέση μαζί σου, όχι από τη φύση μου, όχι από το κορμί μου. Να υπάρχω μόνο επειδή εσύ μου χαρίζεις την ύπαρξη. Θέλω την υπόστασή μου, θέλω το θέλω μου, μόνο για να μπορώ να θέλω την κοινωνία μαζί σου.”
Ποιος λοιπόν τολμά να ζητήσει τόσο απόλυτα, τολμά να ζήσει τόσο απόλυτα;
Επίσης:
Η ετερότητα καί πραγματοποιείται καί γνωρίζεται ως-προς-έτερον, πάντοτε αναφορικά: είναι γεγονός και εμπειρία σχέσης.
Μέσα από αυτή την οπτική μπορούμε να μιλάμε (με λογική συνέπεια) για οντολογία της σχέσης. Και επειδή η σχέση είναι δυναμικά ενεργούμενο γεγονός με διαβαθμίσεις πληρότητας στην πραγματοποίησή του, υπόκειται σε κριτικό έλεγχο, κριτική επαλήθευση. Το κριτήριο είναι κυρίως αποφατικό: αλλλοτρίωση της σχέσης σε μη-σχέση, δηλαδή σε χρήση, εκμετάλλευση του ενός συντελεστή της σχέσης από τον άλλον ή τους άλλους συντελεστές, όπως και η αλλοτρίωσή της σε εξάρτηση, υποταγή σκόπιμη και ιδιοτελή ή αθέλητη….
Μέτρο ή κριτήριο κρίσης της γνησιότητητας (αλήθειας) της σχέσης αποδείχνεται εμπειρικά η δυναμική της ανιδιοτέλειας: της ελευθερίας από τις ενορμητικές αναγκαιότητες αυτασφάλισης, τον ενστικτώδη ατομοκεντρισμό.
Πως να μην ζηλεύεις ανθρώπους που γράφουν τόσο σφαιρικά και τέλεια;
