Μια μέρα αξέχαστη.. (17.11)

Πρίν λίγα χρόνια, σαν σήμερα, βρισκόμουν έξω απο την κλινική Τατιάνα. Περιμέναμε πως και πως να γεννήσει η γυναίκα του αδελφού μου. Τρία παιδιά είχα κάνει και κάθε φορά η βιντεοκάμερα έμενε πάνω στον μπουφέ, μέσα στο τσαντάκι της. Εκείνο το βράδυ όμως, την είχα μαζί μου. Έτσι κατάφερα να έχω on tape τον ανηψιό μου, μόλις 15 λεπτών βρέφος… Μεγάλη η χαρά όλης της οικογένειας.. Και η δική μου.. Γέννηση, γάρ.

Ήμουν δεν ήμουν 13 χρονων, όταν διάβασα για την “εξέγερση του Πολυτεχνείου”. Στην Αθήνα είχαν κλειστεί στο Πολυτεχνείο φοιτητές διαμαρτυρόμενοι για την Χούντα. Τότε, για μένα, η Χούντα ήταν ο γύψος στο πόδι του Τσολιά, που συμβόλιζε τους Έλληνες στις γελοιογραφίες των εφημερίδων. Εκείνο το μεσημέρι, διαβάζοντας την Θεσσαλονίκη, είδα μια φωτογραφία, με μιά καγγελόπορτα, νεαρούς από πισω της, με τα χέρια κρεμασμένα έξω απο τα κάγγελα και κεριά να καίνε. Διάβασα επίσης, πως είχαν μαζευτεί φοιτητές και στο Πολυτεχνείο της Θεσσαλονίκης. Το βραδάκι, πέρασε από το σπίτι ο αγαπημένος μου θείος. Μηχανόβιος, ψήθηκε πολύ εύκολα να με πάει μια βόλτα, να δούμε τι γίνεται. Κατεβήκαμε με το μηχανάκι, Γιαμάχα 175άρα εντούρο, φοιτητές με τις μαλλούρες και τις καμπάνες παντελόνια. Μια ανησυχία, όλοι σε πηγαδάκια, λίγοι θαρρετοί να νουθετούν τους άλλους.. Ένας φόβος παντού.. Εξέγερση, γάρ.

Θάμουν 25άρης, όταν μια ακροάτρια ήρθε και μου ζήτησε να παίξω μουσική στο πάρτυ της. Είχε γενέθλια στις 17. Επί πληρωμή, μάλιστα. Το βράδυ της 17ης ήμουν σε ένα μεγάλο σπίτι στη Βενιζέλου και έπαιζα μουσική, για την κοπέλλα αυτή, και τους συμμαθητές της. Τρίτη Λυκείου οι περισσότεροι, εμείς με ύφος ραδιοφωνικής περσόνας, το πάρτυ τέλειωσε και είπαμε με την κοπέλλα να βγουμε για κανέναν καφέ. Έφυγα φορτωμένος με τα βινύλια. Η καρδιά μου φτερούγιζε.. Σε λίγες μέρες τα φτιάχναμε, είκοσι τρία χρόνια μετά νόμιζα πως τα είχαμε 2-3 μήνες. Μου είπε, πως είχαμε μείνει μαζί μόνον 3-4 εβδομάδες. Το φαινόμενο της διαστολής του χρόνου.. Έρωτας γάρ.

Κάποια χρόνια αργότερα, τελειώνοντας την εκπομπή, πήγα σε ένα μπάρ που η καλή μου έκανε το πάρτυ των γενεθλίων της. Φιλικά και αφιλόξενα πρόσωπα, όλα όμως γελαστά και στη μέση αυτή, μια μικρή Αυστριακή πριγκήπισσα που χορεύει βάλς, στο πάρτυ της ενηλικίωσης της. Χαρούμενη και ευτυχισμένη, με ένα ποτήρι στο χέρι, σκερτσόζα και χαριτωμένη. Την καμάρωνα όλο το βράδυ, χαιρόμουν με τη χαρά της. Διακοσμητικός ίσως αλλά πολλαπλά ευτυχισμένος.. Έρωτας γάρ (δις).

Εδώ και καμμιά βδομάδα είμαι κλεισμένος στο σπίτι και ακούω Σοπέν (ναι, αυτόν που τόσο μου αρέσει). Αποφεύγω τις εξόδους, γυρίζω αμέσως μετά τη δουλειά, δεν έχω διάθεση για τίποτε. Ίσως επειδή πλησίαζε αυτή η μέρα. Η 17η του Νοέμβρη. Ημέρα γεννήσεων, εξεγέρσεων, ερώτων.. Ακόμα και τώρα που τα γράφω αυτά, έχω έναν κόμπο στο λαιμό.. Οι θύμησες, η αγωνία για το μέλλον, το γαμημένο παρόν.. Δεν ξέρω..

Όπως και νάχει, αυτή η μέρα, είναι μια μέρα αξέχαστη..