Τα 3 αυτοκίνητα πήγαιναν στη σειρά με 110-120 χλμ την ώρα, στην εθνική οδό Θεσσαλονίκης-Αθήνας. Ο Μήτσος μπροστά, ο Φίλιππος από πίσω και ο Γιώργος τελευταίος, οδηγώντας το Ρενό της Μαρίας, που το είχε αγοράσει πρόσφατα, μεταχειρισμένο.
-Τόχεις πατήσει ποτέ, να δείς πόσα πιάνει, ρώτησε ο Γιώργος τη Μαρία.
-Μέχρι 160 το έχω πάει, απάντησε αυτή.
-Κάτσε να δούμε, είπε και πάτησε το γκάζι, προσπερνώντας τους άλλους δύο.
Το ταχύμετρο ανέβαινε, 140, 150, 160.. Θα πρέπει να έτρεχαν με 170 περίπου, όταν για κάποιο λόγο, ίσως το φόβο μιάς κλήσης για υπερβολική ταχύτητα, έκοψε ταχύτητα, κατεβαίνοντας στα 100 χλμ την ώρα.
Συνέχισαν να μιλάνε, για το αυτοκίνητο, για το ότι η πραγματική ταχύτητα όπως την κατέγραφε το gps δεν συμφωνούσε με την ταχύτητα του ταχυμέτρου και περίμεναν να τους φτάσουν οι άλλοι.
Πέρασαν τη σήραγγα στην Κατερίνη, την έξοδο για Δίον. Πήραν τηλέφωνο τους άλλους, αργούσαν να τους φτάσουν. Από ότι κατάλαβαν, ήταν γύρω στα 5-7 χιλιόμετρα πιό πίσω.. Έπρεπε να κόψουν αρκετά, για να καταφέρουν να συναντηθούν στην έξοδο της Λεπτοκαρυάς.
Πολλές φορές στη ζωή μας και στις σχέσεις μας, ταυτιζόμαστε και συνοδοιπορούμε με τους φίλους ή το ταίρι μας. Λίγο κόβουμε εμείς, λίγο επιταχύνουν αυτοί, όταν καταφέρουμε να συγχρονιστούμε στην ίδια ταχύτητα, τότε πηγαίνουμε παράλληλα, ή έστω ο ένας πίσω από τον άλλον. Αλλά με σχεδόν την ίδια ταχύτητα., υπάρχει οπτική και συναισθηματική επαφή.
Η ταχύτητα είναι της παρέας ή της σχέσης, όχι η προσωπική ταχύτητα στην οποία μπορεί και θέλει να πάει ο καθένας ξεχωριστά.
Όταν κάποιος, εν ίδει πειράματος ή επειδή τον κούρασε η ίδια ταχύτητα, επιταχύνει, απολαμβάνει την αίσθηση της προσωπικής του ταχύτητας. Βρίσκει τον προσωπικό του ρυθμό, καλπάζει, απολαμβάνει την ελευθερία της μοναχικότητας του. Αλλά είτε φύγει μπροστά, είτε μείνει πίσω, είναι δύσκολο να συγχρονιστεί ξανά με τους άλλους. Ο χρόνος που θα κάνουν οι άλλοι να τον φτάσουν είναι δυσανάλογα μεγάλος σε σχέση με τον χρόνο που απόλαυσε την αίσθηση της προσωπικής του ελευθερίας και ταχύτητας.
Και δυστυχώς, πολλές φορές, είναι αδύνατον να υπάρξει ξανά συγχρονισμός. Τουλάχιστον παραμένει η γλυκειά επίγευση μιας παλιάς φιλίας ή σχέσης στην ανάμνηση μιας παρελθούσας κοινής πορείας.
Ίσως γιατί οι παρέες και οι σχέσεις δεν είναι ένα Χιουντάι, ένα Τογιότα και ένα Ρενό στην Εθνική οδό Θεσσαλονίκης-Αθηνών.
υ.γ. όταν έγραψα το κείμενο αυτό, δεν είχα πληροφορηθεί τον θάνατο της Amy Winehouse, η οποία μας προσπέρασε για τα καλά και δεν θα την ξαναδούμε ποτέ..
