2 απόψεις περί χούντας

Μεταξύ τζιντόνικ και μπυρών, αποφασίσαμε με την Μαρία να γράψουμε ένα κείμενο παρέα. Το θέμα της συζήτησης μας ήταν η πολυαναφερόμενη λέξη “χούντα” τις τελευταίες μέρες. Έχουμε 15 χρόνια διαφορά στην ηλικία, αλλά ήταν πρόκληση για μένα να αντιπαραθέσω συντροφικά τις απόψεις μου με κάποιον που γεννήθηκε το ‘77, τρία χρόνια μετά την υποτιθέμενη αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα.

Χούντα
(Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια)

Η λέξη Χούντα (Junta) έχει ισπανική προέλευση και σημαίνει σύνδεσμος ή γενικότερα επιτροπή διοίκησης/ συμβούλιο διοίκησης/ διοίκηση[1]. Στα ισπανικά, ο όρος χρησιμοποιείται ακόμα στην δημόσια διοίκηση (π.χ. στην περιφερειακή αυτοδιοίκηση), χωρίς να έχει αρνητικό χαρακτήρα. Παράδειγμα αποτελεί η Junta de Comunidades de Castilla-La Mancha[2] (Σύνδεσμος των Κοινοτήτων της Καστίλλης-Λα Μάντσας), η διοίκηση της αυτόνομης κοινότητας της Καστίλλης-Λα Μάντσας της Ισπανίας.
Στα Ελληνικά ο όρος επικράτησε ιστορικά να σημαίνει ομάδες αξιωματικών που συνωμοτούν για να καταλάβουν την εξουσία με ένα στρατιωτικό πραξικόπημα. Τέτοια πραξικοπήματα γίνονταν στην Μεσόγειο, στη Λατινική Αμερική, αλλά και στην Ελλάδα. Παρόλο που υπάρχει (για την Ελλάδα) ιστορικό πραξικοπημάτων, ο όρος αυτός αναφέρεται περισσότερο στην πιο πρόσφατη επταετή περίοδο δικτατορίας της Χούντας των Συνταγματαρχών 1967-1974, πιθανόν λόγω της υιοθέτησης και χρήσης του όρου από εκπομπές στην ελληνική πολλών ξένων ραδιοφωνικών σταθμών, όπως ο ραδιοφωνικός σταθμός της Μόσχας, της Ντόιτσε Βέλλε, του Μπι Mπι Σι, αλλά και για οποιαδήποτε επιβαλλόμενη στρατοκρατία γενικότερα.


Γιώργος

Γεννημένος στις αρχές της δεκαετίας του ‘60, οι πρώτες ενδείξεις ήταν ο παππούς μου που άκουγε κρυφά ραδιόφωνο, στο υπόγειο της μονοκατοικίας του. Όταν εμφανιζόμουν, περίεργος γαρ, το έκλεινε και έκανε πως κάπνιζε… Μετά ήταν ο Μίκης. Διάβαζα στην εφημερίδα πως “συνελήφθησαν 4 επειδή άκουγαν τραγούδια του Μίκη σε καφενείο στα ..Τρίκαλα”. Ρωτούσα την μητέρα μου (ο πατέρας μου ξέκοβε απότομα την κουβέντα) και η απάντηση ήταν, “άκουγαν τραγούδια του Μίκυ Μάους” (πόσο δίκιο μπορεί να είχε στην άγνοια της τότε). Καλά ρε μαμά, ρωτούσα, εμείς παίρνουμε Μίκυ Μάους, γιατί δεν έχουμε τα τραγούδια του; Γιατί δεν έχουμε κασετόφωνο, απαντούσε αποστομωτικά (το πρώτο μου ραδιοκασετόφωνο μου το πήραν το ‘74, όταν πέρασα από το δημοτικό στο γυμνάσιο).
Είχα τις απορίες μου… π.χ. γιατί άκουγαν τις κασέτες του Μίκυ Μάους στο καφενείο. Εκεί πήγαιναν μεγάλοι και όχι παιδιά της ηλικίας μου, που διάβαζαν κόμικς

Κάποια στιγμή άρχισαν να εμφανίζονται στις εφημερίδες, τα σκίτσα με τον Έλληνα, με φουστανέλα και το πόδι στον γύψο. Μετά την μεταπολίτευση έμαθα πως ο γύψος συμβόλιζε την ακαμψία που είχε επιβάλλει η χούντα στον Ελληνικό λαό. Τον χειμώνα του ‘73, έγινε η εξέγερση του Πολυτεχνείου. Φοιτητές μαζεύτηκαν στο Πολυτεχνείο στην Αθήνα, στο Πανεπιστήμιο στη Θεσσαλονίκη, έβλεπα φωτογραφίες στην εφημερίδα, με τους φοιτητές πίσω απο τα κάγγελα, με πανώ που έγραφαν ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Όταν ρώτησα, πάλι δεν πήρα απάντηση. Ο θείος μου ο Περικλής, μηχανόβιος και ναυτικός, με πήρε μιά μέρα και κατεβήκαμε κάτω με το μηχανάκι. Όπως τα έβλεπα στις φωτογραφίες. Ένα βράδυ, ξύπνησα από ένα αλλόκοτο κροτάλισμα. Σαν αυτοκίνητο, αλλά μεγάλο, δαιμονικό.. Την άλλη μέρα έμαθα από τους συμμαθητές μου, πως στην παραλιακή της Καλαμαριάς, το προηγούμενο βράδυ, κυκλοφορούσαν τανκς Μετά το σχολείο, πήγαμε εκεί και είδαμε τα ίχνη από τις ερπύστριες στην άσφαλτο.

Ξαφνικά, το καλοκαίρι του ‘74 έμαθα πως ήρθε η δημοκρατία στην Ελλάδα, με την μορφή του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Τα ασπρόμαυρα πλάνα στην τηλεόραση, με ένα αεροπλάνο περιτριγυρισμένο από κόσμο και τον Καραμανλή να βγαίνει χαιρετώντας.

Το φθινόπωρο του ‘74, πηγαίνοντας στην 1η γυμνασίου, ξαφνικά αρκετοί συμμαθητές μου, οι οποίοι ποτέ δεν μιλούσαν για τον πατέρα τους, απέκτησαν μια αλλόκοτη περηφάνια και πατέρα, ξανά. Τα προηγούμενα χρόνια για λόγους διακριτικότητας δεν τους ρωτούσαμε, οι μανάδες μας κάτι ψιθύριζαν μεταξύ τους και υπέθετα πως είχαν χάσει τους γονείς τους, όπως π.χ. η συμμαθήτρια μου η Δέσποινα που ο μπαμπάς της ήταν ψαράς και είχε χαθεί στη θάλασσα.

Μερικοί νεοεμφανισθέντες πατεράδες, είχαν αγοράσει αυτοκίνητα, συνήθως κόκκινα LADA και ερχόταν να πάρουν τα παιδιά από το σχολείο. Το σχολειο μου, στην Καλαμαριά, ήταν αυτό που λένε “κόκκινο”. Την πρώτη μέρα στο γυμνάσιο, οι μεγαλύτεροι με πήραν στο πίσω μέρος, μαζί με άλλα “πρωτάκια” και εκεί έκανα το πρώτο μου τσιγάρο. Μέσα στον πρώτο μήνα, στην πρώτη γυμνασίου, είχα “γραφτεί” και στο ΚΚΕ. Μας μάζευαν σε κατι αίθουσες, μας μιλούσαν για τον κομμουνισμό, ήταν “must” για έναν μαθητή Γυμνασίου. Στον πρώτο μήνα, κάναμε και την πρώτη μας αφισσοκόλληση. Εμείς με τους κουβάδες και την γλουτολίνη (την ήξερα από τους αερομοντελιστές) και τις αφίσες, οι καθοδηγητές μας από μακρυά να μας επιτηρούν. Αν ήμασταν άτυχοι, εμφανιζόταν οι μπάτσοι, μας μάζευαν, αλλά ανήλικοι γαρ, καταλήγαμε από το αυτί και στο σπίτι, με τον μπάτσο να εξηγεί στους γονείς πως πρέπει να μας προσέχουν περισσότερο. Οι πιο θαρραλέοι από εμάς, γύριζαν και πουλούσαν τον Οδηγητή, την εφημερίδα της ΚΝΕ. Συνήθως παιδιά εξόριστων γονέων, “ανταμείφθηκαν” αργότερα με ταξίδια στην Κούβα, για να γνωρίσουν από κοντά το καθεστώς του Φιντέλ.

Ήμασταν γυμνάσιο, όταν μια χρονιά με την παρότρυνση των καθοδηγητών, αποφασίσαμε να γιορτάσουμε την επέτειο του Πολυτεχνείου. Όλοι εναντίον μας, γυμνασιάρχης, καθηγητές, γονείς.. Τελικά το κάναμε, κάποιοι είχαν φέρει φωτογραφίες απο εφημερίδες του ‘73 και φάγαμε απουσίες όλοι, οι δε πιο δραστήριοι απεβλήθησαν για απείθεια στον γυμνασιάρχη. Στο ΚΚΕ διαβάζαμε συγκεκριμένα βιβλία, ακούγαμε Θεοδωράκη, Νταλάρα, Αλεξίου. Όταν άκουσα τον Μεγάλο Ερωτικό του Χατζηδάκι, το είπα στους συντρόφους και με λοιδώρησαν λέγοντας μου “ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΔΕΞΙΟΣ”. Εμένα όμως μου είχε αρέσει…

Στις εκλογές του ‘77 ήμουν στο σπίτι μιας συμμαθήτριάς μου και έμαθα ότι υπάρχει ένα κόμμα που λέγεται ΠΑΣΟΚ. Τότε ήδη είχα φύγει από το ΚΚΕ και είχα γραφτεί στον Ρήγα, την νεολαία του ΚΚΕ Εσωτερικού. Θυμάμαι τον Ανδρέα Παπανδρέου, με το ζιβάγκο, να χαιρετάει τον κόσμο και εγώ να μένω με την απορία γιατι αυτό το κόμμα πήρε μεγαλύτερο ποσοστό από το ΚΚΕ Εσ. Με τους νέους συντρόφους διαβάζαμε πιο προοδευτικά πράγματα, ακούγαμε ροκ, πίναμε και κανένα τσιγαράκι.

Το ΄81 που βγήκε το ΠΑΣΟΚ, ήταν η χρονιά που ψήφισα πρώτη φορά. Βέβαια δεν τους ψήφισα, αλλά είχα την κρυφή ελπίδα πως κάτι θα άλλαζε. Η δεξιά πολιτική τάξη της πόλης μου, μου προκαλούσε αηδία με τα κουστούμια και τις γραβάτες. Μάρτης, Ζαρντινίδης, Μποκοβός (ένας χαριτωμένος αυγοκέφαλος).. Το ΠΑΣΟΚ ήταν ντυμένο κάζουαλ, είχε μουστάκια, γένεια, Μελίνα. Ξέφυγα όμως μια και το θέμα μας ήταν το πως εξέλαβα την χούντα που έζησα στην παιδική μου ηλικία. Μπορεί η χούντα να έπεσε το ‘74, μπορεί οι εξόριστοι να γύρισαν, μπορεί να έγινε η Δίκη της Χούντας, αλλά μέχρι το ‘81 δεν είχαν αλλάξει πολλά πράγματα. Όχι ότι άλλαξαν και μετά. Είδα τους συμμαθητές μου να γίνονται ΠΑΣΟΚ, μέχρι το ‘77 τους θεωρούσαμε εξωτικά πτηνά. Είδα γονείς φίλων μου να έρχονται από το εξωτερικό και να καταλαμβάνουν περίοπτες θέσεις, διευθυντάδες στον ΟΠΑΠ και άλλους κρατικούς οργανισμούς. Δεν είδα ποτέ την απλή αναλογική, δεν είδα ποτέ την χώρα σε μια υγιή ανάπτυξη, δεν είδα ποτέ αυτόνομη και ελεύθερη παιδεία. Από την Βασιλεία του κοστουμιού περάσαμε στη Βασιλεία του κάζουαλ ζιβάγκο.

Πολλοί είναι αυτοί που μιλάνε για χούντα. Δεν είναι το ίδιο πράγμα. Τότε ο κόσμος δεν είχε τη δύναμη και τη δυνατότητα να εκφρασθεί να ξεσηκωθεί να κάψει το σύνταγμα. Ένα εκφοβισμένο στράτευμα εκφόβιζε τους εκφοβισμένους πολίτες. Ο πατέρας του φίλου μου του Μπάμπη, μετά από 2-3 χρόνια σε ένα ξερονήσι έμαθε πως είναι εκεί γιατί είναι κομμουνιστής. Δεν ήξερε βέβαια τι θα πει κομμουνιστής, αλλά πέρασε αρκετά χρόνια μακρυά από την οικογένεια του.

Είμαι σχεδόν 50 χρονών, με παιδιά που σε λίγα χρόνια θα ψηφίζουν και θα αποφασίζουν τις τύχες του τόπου. Γιατί όμως αισθάνομαι όπως στα 15 μου, όπου μια νομενκλατούρα καθόριζε τη μοίρα της χώρας μου; Γιατί αισθάνομαι πως το δημοκρατικό έλλειμμα της δεκαετίας του 60 παραμένει;
Η δημοκρατία, φίλοι μου, ξεκινάει από μέσα μας. Την διαβάζουμε, την μελετάμε, την κατακτάμε με τη παιδεία μας. Και την μεταφέρουμε. Στην οικογένεια μας, στις παρέες μας, στο κόμμα μας, στην πολιτική σκηνή, στην κυβέρνηση. Ο τυφλός (συμβολικό ;;) βουλευτής διαφώνησε και διεγράφη πάραυτα. Γιατί παρά το ότι ο ίδιος θεωρεί εαυτόν ΠΑΣΟΚ, ψήφισε κατά συνείδηση και ο πρωθυπουργός τον έδιωξε από την κοινοβουλευτική ομάδα. Δεν μπορεί εύκολα να τον διώξει από το ΠΑΣΟΚ, αλλά τον βάζει στην ίδια μοίρα με Δημαράδες, Σακκοράφες, στις επόμενες εκλογές θα περάσουν στη λήθη. Όχι και στη δική μου..

Κάτι πάει στραβά. Στα τυφλά φωνάζουμε ΠΑΙΔΕΙΑ, γιατί ξέρουμε κατά βάθος πως αυτό λείπει. Είμαστε όμως σίγουροι πως οι πεφωτισμένοι νεαροί δεν θα μεταβληθούν σε διεφθαρμένους ηγέτες; Έχουμε χαλυβδώσει το πλαίσιο λειτουργίας της κοινωνίας μας; Η επανάσταση πάντα ξεκινάει από κάτω, πρέπει να στρώσει όμως το δρόμο που θα βαδίσει. Και ο δρόμος αυτός είναι γεμάτος αγκάθια. Πάντα έλεγα, “λίγα από πολλούς και όχι πολλά από λίγους”. Έτσι πρέπει να κινηθούμε.

Αφορισμοί του στιλ “η χούντα του ΠΑΣΟΚ ή της ΝΔ” δεν έχουν τόπο. Δεν ζούμε χούντα. Μπορούμε να μιλήσουμε. Μπορούμε να πάμε στις πλατείες, να πάρουμε το μικρόφωνο και να πούμε το μακρύ και το κοντό μας χωρίς να κινδυνεύουμε. Αυτά δεν γινόταν στην περίοδο ‘67-’74. Τότε, όποιος διαφωνούσε δέρνονταν, εξοριζόταν. Οι μανάδες λέγανε ψέματα στα παιδιά τους για να τα προστατέψουν. Ο κόσμος φοβόταν όχι για τα δακρυγόνα, αλλά για τη ζωή τους.

Οι συνθήκες τώρα είναι πολύ πιο εύκολες. Ζούμε μια εκδοχή της δημοκρατίας. Ίσως όχι αυτή που θέλουμε, αλλά δεν ζούμε χούντα. Στο χέρι μας είναι να αξιοποιήσουμε τους φυσικούς πόρους της χώρας μας, να δουλέψουμε όλοι μαζί για τον πολιτισμό μας, να επαναδιαρθρώσουμε τον συνεκτικό ιστό της κοινωνίας μας που δεν υπάρχει πλέον. ΜΑΖΙ.. Με γνώση, κρίση και παιδεία..
Τουλάχιστον τώρα μπορούμε.

Μαρία

Με αφορμή τα τελευταία γεγονότα που κατακλύζουν τα δυο τελευταία χρόνια την Ελλάδα και κυρίως τα βίαια γεγονότα των τελευταίων ημερών , έσκασα πραγματικά και είπα να καταθέσω σκέψεις.

Μου κάνει λοιπόν, φοβερή εντύπωση, πόσο ελαφρά χρησιμοποιούνται όροι, όπως «χούντα- δικτατορία» – «δημοκρατία». Διαβάζοντας διάφορες αναρτήσεις στο facebook αλλά και όχι μόνο εκεί , του στυλ «αυτό είναι χούντα» ή « αυτό είναι δημοκρατία!» αναρωτιέμαι αλήθεια, ειδικά από ανθρώπους συνομηλίκους μου , αν γνωρίζουν ΤΙ είναι δικτατορία..οι γεννηθέντες από το 74 και έπειτα δεν έχουν βιώσει αυτό το καθεστώς. Όταν ρωτούσα με αγωνία την μάνα μου και τον πατερά μου, μου λέγανε : “ σκληρές καταστάσεις, απάνθρωπες…. φοβόμασταν να βγούμε από το σπίτι.. ΛΟΓΟΚΡΙΝΟΜΑΣΤΑΝ για το καθετι…. μας φακέλωναν ακόμη και για την ανάσα μας…τα τανκς ήταν στους δρόμους..άνθρωποι στην εξορία… πάρα πολύ ξύλο και σκοτωμοί…» και πόσα άλλα.. μάλιστα δεν θα ξεχάσω ποτέ τις ιστορίες του πατέρα μου, που ως δημοσιογράφος στο συγκρότημα του Γιάννη Βελλίδη και εργαζόμενος στην εφημερίδα « Θεσσαλονίκη», μου έλεγε ότι προσπαθούσανε μαζί με τον Α. Κούρτη και τον Α. Πεκλάρη να «περνάνε» ειδήσεις με πραγματική σπαζοκεφαλιά, για να μην τους μπουζουριάσουνε..γιατί σύμφωνα με το καθεστώς ήταν λογοκριμένες,. Αυτά δεν είναι φανταστικές ιστορίες, είναι πραγματικές.

Και αναρωτιέμαι πόσοι από εμάς , που δεν ζήσαμε εκείνη την φοβερή επταετία, πόσο εύκολα χρησιμοποιούμε και βάζουμε στο στόμα μας με μια ευκολία απίστευτη και βαφτίζουμε πολιτικά αυτό που ζούμε τώρα. Όταν ο Πάγκαλος έκανε την φοβερή δήλωση με τα τανκς ή την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου, σοκαρίστηκα. Μα είναι δυνατόν?? Ανήκει σε μια γένια που τα βίωσαν στο πετσί τους, που αγωνίστηκαν, που μάτωσαν, που σκοτώθηκαν για να είναι ελεύθεροι πολίτες. Και μετά από 37 χρόνια ξεστομίζει μια τέτοια φράση? Από την άλλη σκέφτομαι , αλήθεια, ΠΟΣΟ δημοκρατικά είναι τα ελληνικά κόμματα, όταν αυτά έχουν ως προϋπόθεση στο καταστατικό τους, ότι κατ΄ουσιαν, όποιος διαφωνεί θα διαγράφεται?? Και αυτό, δεν είναι λογοκρισία? Αυτό είναι δημοκρατικό? Σε μια δημοκρατία είσαι καταρχήν ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ να εκφράζεις την γνώμη σου . Μα και σαφέστατα, μια δημοκρατία έχει επίσης κανόνες, για να υπερασπίζονται και να διαφυλάσσονται ΔΙΚΑΙΑ τα δικαιώματα όλων των πολιτών, μιας κοινωνίας ολόκληρης.

Αυτή τη στιγμή, μια χώρα ολόκληρη δοκιμάζεται, γιατί αρχίζει να καταλαβαίνει ότι υπάρχει έλλειμμα αξιών και ακόμη περισσότερο έλλειμμα ΠΑΙΔΕΙΑΣ. Ελπίζω δηλαδή να αρχίζει να το αντιλαμβάνεται… Άκουγα σήμερα στις ειδήσεις της κρατικής τηλεόρασης τον αρχηγό της ελληνικής αστυνομίας, να προσπαθεί να μαζέψει τα αμάζευτα..Άκουγα τον αντιπρόσωπο των αστυνομικών υπάλληλων, να ΣΙΩΠΑ στην ερώτηση δημοσιογράφου «έμενα ΓΙΑΤΙ με χτυπήσατε?»…και δεν είχε απάντηση! Δεν είχε ΑΠΑΝΤΗΣΗ! Σιωπή!!! Όταν μια μέρα πριν και 15 χρόνια κατά συρροή τώρα, η χώρα έχει μια αστυνομία εχθρό του πολίτη!!! Όταν ο ίδιος εκπρόσωπος των αστυνομικών υπάλληλων, δηλώνει ότι εδώ και 10 χρόνια η αστυνομία είναι ίδια! Ε, ναι! Είναι ίδια . Τραγικά ίδια. Δεν μπήκε η πολιτική ηγεσία και δεν ξέρω και εγώ ποιός άλλος, στον κόπο, να εκπαιδεύσει, να δώσει παιδεία δηλαδή, σε αυτόν που θα αρπάξει το φοβερό ρόπαλο του και θα χτυπήσει , πάνω σε έναν θυμό (?), έναν ανυπεράσπιστο πολίτη. Δεν μπήκε καν στον κόπο να τους εκπαιδεύσει ακόμη και ψυχολογικά! Πόσο θυμώνω, να ακούω ακόμη και τώρα, κοκορομαχίες μεταξύ βουλευτών των δύο μεγάλων κομμάτων, για το πότε η αστυνομία ήταν λιγότερη βία ή όχι.

Φτάνει…καλύτερα να μην μιλήσουν. Καλυτέρα να πράξουνε με σύνεση και συνείδηση. Κάτι τέτοιο όμως προϋποθέτει πολιτική ωριμότητα και πραγματικός πολιτικός έντιμος λόγος (ένας φίλος μου Αυστριακός, έλεγε, πολιτική και εντιμότητα δεν συμβαδίζουνε…)και αντίστοιχα πράξεις- αποφάσεις. Λείπει όμως και η πολιτική παιδεία από τους πολιτικούς μας. Ένα ολόκληρο σύστημα είναι διεφθαρμένο και οι κοινωνίες είναι επίσης διεφθαρμένες…και οι κοινωνίες δεν έχουν παιδεία …και οι κοινωνίες ψηφίζουν αυτούς που χθές έβριζαν και αύριο θα τους επαινούν και το αντίστροφο…θα φτάσει η στιγμή που σκέπτεσαι..τότε κάτω από τέτοια σαπίλα, ποια δημοκρατία περιμένουμε να λειτουργήσει?

Διάβαζα σήμερα, έκπληκτη, τρόπους (μα είναι δυνατόν! Που ζούμε???!!!!στους αιώνες του σκοταδισμού!) να προστατευτούν πολίτες από χημικά που πετάνε τα Ματ. Παιδιά 20 χρονών λίγο- πολύ υποστήριζαν την βία, σαν φάρμακο στη βία… νομίζω ότι είμαστε πολύ απογοητευμένοι, σε ένα τραγικό αδιέξοδο για να σκεφτόμαστε έτσι. Λείπει η ψυχραιμία επίσης. Και όσο θα λείπει, θα συνεχίζονται τα ματωμένα κεφάλια, οι κατεστραμμένες πλατείες και δεν συμμαζεύεται…

Κάποιος πολύ γνωστός είπε την διάσημη φράση ότι μπορεί η δημοκρατία να μην είναι το τέλειο πολίτευμα αλλά δεν ξέρω κανένα άλλο καλύτερο… εγώ θα προσέθετα ότι εάν δεν έχεις παιδεία για το πώς συμπεριφέρεσαι μέσα στην κοινωνία, δεν έχεις και δημοκρατία.. Κάντε μου όμως μια χάρη… μην ξεστομίζετε, τόσο εύκολα λέξεις όχι μόνο σαν και αυτή αλλά και λέξεις όπως «δικτατορία»..» Έχω την εντύπωση ότι ούτε το ένα έχουμε, ούτε το άλλο. Και αυτό είναι περισσότερο προβληματικό ..Ελπίζω να βρούμε το δρόμο μας..γιατί αυτό που ξαναείδα πολλοστή φορά, δεν με θύμωσε..με πλήγωσε..και θέλω να πιστεύω ότι υπάρχει διέξοδος..

αν φτάσατε μέχρι εδώ κάτω, θέλουμε να σας ευχαριστήσουμε και οι δύο. Το κείμενο αυτό είναι μια κραυγή αγωνίας για τα όσα συμβαίνουν γύρω μας αυτές τις μέρες. Θα θέλαμε να διαβάσουμε τη γνώμη σας, τα σχόλια είναι ελεύθερα.