Agnus Dei

Χθες με ρώτησε ένας ακροατής εάν πιστεύω στον Θεό, τον Χριστό και την Εκκλησία. Το θεώρησα υπεραπλουστευμένο αλλά από την άλλη νομίζω πως δεν θα μπορούσα να του απαντήσω κιόλας..

Ας τα πάρω ανάποδα. Εκκλησία είναι ο κλήρος και οι πιστοί, σωστά; Στην Ελλάδα, όσο αγαπάμε την θρησκεία μας, τόσο μισούμε και κατηγορούμε τον κλήρο. Ποιός μπορεί να ξεχάσει την κυρία Λουκά, ή τα γεγονοτα με “πιστούς” έξω απο τον Ιανό στην παρουσίαση του βιβλίου του Ανδρουλάκη. Ο κλήρος πρέπει να ειναι ο διεκπεραιωτής της ανθρώπινης καλωσύνης και αυτός είναι ένας ρόλος που τον έχει χάσει προ πολλού. Υπάρχουν πεφωτισμένοι, αλλά ξεχωρίζουν τόσο πολύ, που είναι δακτυλοδεικτούμενοι. Διαβάζοντας ιστορία, θα δούμε ότι σπάνια η εκκλησία στάθηκε στο ύψος της. Αλλά από την άλλη, υπηρξαν και κορυφαίες στιγμές αυταπάρνησης και αυτοθυσίας που σε κάνουν και δακρύζεις. Πιστεύω στην δύναμη της Εκκλησίας, πιστεύω όμως πως δεν κάνει αρκετά. Υπάρχουν βέβαια και αρκετά πράγματα που δεν τα μαθαίνω, η θρησκεία διδάσκει ταπεινοφροσύνη, οπότε αν οι εκφραστές της το τηρούν, δεν αποτελεί θέμα για τα κανάλια.. Πιστεύω ομως στον Άνθρωπο και στις Ιδέες, οπότε είναι μονόδρομος..

Χριστός.. Θεάνθρωπος.. Το άνθρωπος με συγκινεί πιό πολύ. Ακόμα και αν είναι μύθοι τα καταγραμμένα στα Ευαγγέλια, μια ομαδική παράκρουση των Αποστόλων, υπάρχει μια εξαιρετικά ανθρώπινη υπόσταση που ειναι συγκινητική. Ποιός δεν έχει προδοθεί από φίλους του, “πριν αλέκτωρ λαλήσει τρίς”; Ποιός δεν συγχώρεσε μεγαλόψυχα άνθρωπο που έχει περιπέσει σε θανάσιμο αμάρτημα; Ποιός δεν άλλαξε γνώμη την τελευταία στιγμή, πριν παραδώσει το υπέρτατο αγαθό, τη ζωή του, σε μιάν ιδέα; Όλοι μας. Το θέμα είναι πόσοι είχαμε τη δύναμη να προχωρήσουμε μέχρι το τέλος της προσπάθειας μας. Και το τέλος ήρθε με την Σταύρωση. Τα μετέπειτα μου φαίνονται λίγο παραμυθένια. Ανάσταση, Ανάληψη, δυσκολεύομαι λίγο.

Υπάρχουν πάρα πολλοί συμβολισμοί στην ιστορία του Χριστού. Agnus Dei, το πρόβατο του Θεού. Λατρευω τους συμβολισμούς. Πάντα υπήρχε ένα εξιλαστήριο θύμα, πάντα ο άνθρωπος θυσίαζε κάτι στους Θεούς του για να απαλλαγούν από τις ενοχές τους και τις αμαρτίες τους. Ο ίδιος ο Χριστός θεωρήθηκε το πρόβατο του Θεού, ένα εξιλαστήριο θύμα, πρόβατο επί σφαγή, για κάνει μια νέα αρχή το ανθρώπινο γένος. Πόσο μεγαλειώδες, ε; Αλλά και πόσο ανθρώπινο. Χιλιάδες τα παραδείγματα στην ιστορία, ανθρώπων που θυσιάστηκαν για άλλους ανθρώπους. Γιατί όμως μας συγκινεί τόσο η ιστορία του Χριστού; Μην περιμένεις απάντηση, ο καθένας γράφει το τέλος μόνος του.

Θεός. Μια ανώτερη δύναμη που ορίζει, διδάσκει, συγχωρεί. Ιδεατή κατάσταση, καλή φάση που θα λέγαμε. Αόρατη, χαραγμένη στην πίστη της Εκκλησίας. Η καθοριστική λέξη ειναι η «Πίστη». Πρέπει να πιστεύεις για να αποδεχθείς κάτι που δεν μπορεις να δεις. Πρέπει να πιστεύεις για να ζήσεις μια ζωή διωκόμενος, χωρίς να αποζητάς να γίνεις από θύμα, θύτης. Πρέπει να πιστεύεις για να αφήσεις το λουλούδι να ανθίσει, να περιμένεις να κρίνεις το δέντρο από τους καρπούς του. Χωρίς ανταμοιβή. Δεν ειναι πολύ ιδανικό αυτο; Δεν είναι εκτός εποχής; Αλλά από την άλλη, με γοητεύει. Θάθελα, άσχετο που δεν μπορώ.

Νομίζω πως κάποια στιγμή έχασα την “Πίστη” μου. Όπως πολλοί άλλοι άνθρωποι. Έχω ακούσει δραματικές ιστορίες, κάποιος λέει πως έχασε την πίστη του όταν έχασε τον πολυαγαπημένο του πατέρα και το θεώρησε άδικο. Έριξε το βάρος στον Θεό του και τον ξέχασε. Ίσως τον βοήθησε εκείνη τη στιγμή, αλλά μετά έγινε στάση ζωής..

Αν είναι τόσο εύκολο να χάσουμε την πίστη μας στον Θεό, πόσο εύκολο είναι να διατηρήσουμε την πίστη μας στον άνθρωπο;

Εγώ πιστεύω στον άνθρωπο, σε εκείνον τον άγνωστο ανθρωπάκο που σε μια στιγμή θάρρους μου σώζει τη ζωή, σε εκείνον που καταφέρνει να καταγράψει το άλγος του στο φίλμ κάνοντας με να λύνομαι και να ταυτίζομαι, σε εκείνον που γράφει μια μουσική που με κάνει και κλαίω, σε εκείνον που χωρίς να τον ξέρω με βγάζει απο το σιδηρούν προσωπείο και μου φανερώνει το αληθινό μου πρόσωπο. Στην πρωταγωνίστρια του Μπλέ, που μου δίνει παραδείγματα στη ζωή μου με την μεγαλωσύνη της, κάνοντας με να ξεχάσω όλους αυτούς που με πλήγωσαν και να τους συγχωρέσω. Σε αυτόν που μου δείχνει το ταλέντο του, απαλύνοντας τον πόνο μου, όταν είμαι κουλουριασμένος στο κρύο του πάτωμα.

Πιστεύω ακόμα και σε αυτόν που μου παίρνει την ψυχή, σε αυτόν που με ποδοπατάει, σε αυτόν που γοητεύει και κλέβει το κορίτσι μου, σε αυτόν που αλόγιστα με μαστιγώνει με τα λόγια του κάθε μέρα. Είναι λίγο «πάτερ, άφες αυτοίς, ου γάρ οίδασι τι ποιούσι..» αυτο; Μήπως περιμένω την μετάνοια; Δεν με απασχολεί και δεν με λυπεί τόσο το αν κάποιος δεν τα καταφέρει και αμαρτήσει. Εκείνο που με λυπεί είναι όταν ο Ανθρωπος δεν θέλει να μετανοήσει. Το θεωρώ μεγάλη απόγνωση και βλασφημία, από Άνθρωπο σε Άνθρωπο.

Ξανά απο την αρχή, διερευνώντας το ερώτημα του ακροατή μου…

Νομίζω πως πιστεύοντας στον Άνθρωπο, που λέει την αλήθεια, μετανοεί, μπορεί να αγαπήσει ανιδιοτελώς, χαίρεται με την χαρά μου, λυπάται με την λύπη μου, ίσως και να πιστεύω σε έναν κάποιον Θεό..

Κάποιον Agnus Dei..