Δεν ξέρω αν τον συμπαθούσα ή όχι…
Το πράσινο βλέμμα του μόυβγαζε μιά πονηριά, και αυτό μου τον έκανε απωθητικό..
Απόδειξη πως μιά φορά όλο και ολο βγήκαμε μαζί.. και είχαμε πάει στον Σαββόπουλο.
Τον είχα γνωρίσει το 86 μάλλον.. στον πειρατικό σταθμό των Κανάκη, Κομνηνού, Πορτοκάλογλου, τις 16 ώρες θεσσαλονίκη.. έβγαινε σαν «Πάνος Μαυρολέων».
Όταν ξεκίνησε το ελεύθερο ραδιόφωνο, είχε πάει με τον Στάθη στο σταθμό της έκθεσης, τον 105. Με αρχηγό τον Κογκαλίδη.. Τους αποκαλούσαμε κογκαλόπαιδα τότε.. ήταν και ο Σαατζόγλου και ο Μαριόλας και άλλοι εκεί..
Ο Πάνος ήταν πάντα ήρεμος.. είχε αναλάβει το ελληνικό ρεπερτόριο και ήταν πάντα πόπ.. ο Στάθης είχε το ξένο και απορούσα πως κατάφερναν να συνεργαστούν.. ο ένας ήταν ενθουσιώδης και χαβαλετζής και ο άλλος οργανωτικός και πράος.
Η μοίρα μας έφερε συνεργάτες στον Α103.. Καλά τα πήγαμε.. ήταν πάντα συνεπής, και θα θυμάμαι μέχρι να πεθάνω το μόττο του…
Εγώ πάντα ξενυχτούσα, και πήγαινα αργά στον σταθμό.. ο Πάνος ήταν εκεί από το πρωί.. και έλεγε «το πρωινό πουλί πιάνει το σκουλήκι..»
Ήταν και ΠΑΟΚτσής.. πηγαίναμε και στο γήπεδο μαζί..
Τον είδα στις αρχές του χρόνου, σε μια Αγροτική Τράπεζα, με τον γιό του, ένα παλικαράκι 10-12 χρονών..
Μου είπε πως ασχολείται με κτηματομεσιτικά, είχε παχύνει και λιγάκι..
Ένα βράδυ συζητούσαμε με τον Κατανάκη για αυτόν..
Την επόμενη έμαθα πως πέθανε απο εγκεφαλικό.. πήγε να παίξει ποδόσφαιρο με τον γιό του και δεν γύρισε ποτέ..
Κρίμα και για αυτόν και για την οικογένεια του..
Τώρα πιά ξέρω πως τελικά τον συμπαθούσα.. απλά δεν ταιριάζαμε..
Καλό ταξείδι, Πάνο..
