Τύψεις

Δεν μπορώ να ξεφύγω, ή μήπως δεν θέλω;
Μήπως κρύβομαι πίσω απο τό δαχτυλό μου νομίζοντας πως ένα μυστικό που το ξέρουν δύο είναι επτασφράγιστο;

Νοιώθω τύψεις.
Βασανίζομαι, μέσα στο λεωφορείο, όταν οδηγάω, όταν ξαπλώνω να κοιμηθώ.
Στο μπάνιο, όταν σαπουνίζω τον λαιμό μου, αναρωτιέμαι. Λές να ξέρει;

Οι τύψεις μου είναι σιωπηλή παραδοχή της αμαρτίας, μια προσωρινή υποταγή.
Ποιές συνέπειες θα ειναι σοβαρότερες; Αρνούμαι να ζυγίσω, αρνούμαι να το σκεφτώ και όμως αυτές είναι πάντα εκεί. Σαν την αγάπη, τον έρωτα, τις χαρές της ζωής.

Και τι δεν θάδινα να ξέρω το μέλλον. Αν ήξερα.. Μόνον αν ήξερα θα έπαιρνα την σωστή απόφαση. Τώρα θα μου πείς, πήρες την σωστή απόφαση και έχεις τώρα τύψεις;

Σβήνει το παρελθόν; Προσπαθώ, αλλά μάταια.. Ξεθωριάζει σαν το παλιό τατουάζ στο μπράτσο του, πρασινίζει, αλλά δεν σβήνει. Πρασινίζει σαν τα χορτάρια που στοιχειώνουν την ψυχή μου.

Θάθελα, αλλά φοβάμαι. Και ο φόβος είναι κρύος, είναι μόνος, είναι μαύρος.
Δεν αντέχω το κρύο, την μοναξιά, την μαυρίλα. Ακόμα και αν ξέρω πως ανοίγοντας την πόρτα της αλήθειας θα ελευθερωθώ, δεν θέλω. Δεν μπορώ. Δεν θέλω. Δεν μπορώ. Ούτε αυτό δεν μπορώ να αποφασίσω.
Αγωνιώ. Πνίγομαι.

Υπάρχει η πόρτα της αλήθειας; Πιστεύω πως ναι, μου τοχει πει, αλλά φοβάμαι. Φοβάμαι, φοβάμαι, φοβάμαι. ΔΕΝ ΘΕΛΩ !!

Δεν θέλω και κάνω τα ίδια λάθη συνέχεια. Κάτι με σπρώχνει σε αυτό. Αυτοκαταστροφικές τάσεις θα έλεγα πριν καιρό και θα παινευόμουν για αυτό.
Όταν όμως είναι αλήθεια και το παραδέχεσαι στον εαυτό σου, τότε δεν είναι το ίδιο.
Άλλο οι άλλοι και άλλο εγώ.
Θέλω να είμαι δυνατή, θέλω να είμαι απτόητη αλλά μέρα με τη μέρα από μέσα μου σκουριάζω. Και το ξέρω μόνον εγώ. Θα με βοηθούσε να το ξέρει και ο άλλος, αλλά ο εγωισμός μου δεν μου επιτρέπει. Καλή η αγκαλιά, αλλά ορισμένα πράγματα δεν τα παραδεχόμαστε. Ούτε στον ίδιο μας τον εαυτό..