Γράμμα στην Α.

Τώρα πια ξέρω τι θέλω, ξέρω που έκανα λάθος και τι κατέστρεψα με το μυαλό μου και τις πράξεις μου. Δεν ωφελεί αυτή η σκέψη και η γνώση όμως. Δεν είναι η γνώση που φέρνει την ολοκλήρωση. Ούτε η ευτυχία έρχεται από μόνη της, χωρίς μεγάλο και δύσκολο αγώνα.
Ακόμη και αν δεν ήσουν «παιδί» του Γ. ακούγοντας επιγραμματικά την ιστορία σου, δεν θα αισθανόμουν λιγότερο στεναχωρημένη.

Πρόσφατα μια γνωστή μας κοπέλα, έχοντας προβλήματα στο γάμο της, εκμυστηρεύτηκε, ή καλύτερα άρχισε να εκμυστηρεύεται τις σκέψεις και τα αισθήματα της στον Γ. Δεν πρόφταινε να τελειώσει τις φράσεις της, και ο Γ. ήξερε να της πει την συνέχεια…
Όλες λίγο πολύ αντιμετωπίζουμε προβλήματα στις σχέσεις μας. Πολύ συχνά παρόμοια προβλήματα που φαίνονται άλυτα. Για αυτό και οι σχέσεις έχουν γίνει τόσο δύσκολες.
Πόσο μάλλον ένας γάμος! Όσο καλά και αν ξέρεις τον άλλον, η καθημερινή συμβίωση μαζί του σε κάνει να πιστέψεις κάποιες στιγμές ότι ζεις με έναν άγνωστο. Προβλήματα καθημερινά παρουσιάζονται, ανακαλύπτεις πως τα πράγματα δεν είναι, ούτε γίνονται όπως ακριβώς τα θέλεις, και τελικά συνειδητοποιείς ότι σε καμιά περίπτωση δεν θα ζήσεις την ζωή που φαντάστηκες.
Φτάνεις να αναρωτηθείς «αυτό είναι ο γάμος;», «τι κάνω εγώ εδώ πέρα;», «πού είναι ο πραγματικός μου εαυτός;», «πού είναι η ευτυχία που περίμενα;»

Χιλιάδες ερωτήματα στροβιλίζονται στο μυαλό σου μη αφήνοντας σε να ησυχάσεις, και να ζήσεις τις όποιες στιγμές ευτυχίας μοιράζεσαι. Γιατί ευτυχισμένες στιγμές σίγουρα υπήρξαν και υπάρχουν. Ένα όμορφο πρωινό, ένα απρόσμενο χάδι, ένα βλέμμα αγάπης, συνεννόησης ή ενδιαφέροντος σίγουρα υπάρχουν και θα υπάρχουν. Όταν όμως επικρατεί ο θυμός γι αυτά που δεν πέτυχες, τότε δεν βλέπεις αυτά που κατάκτησες. Τα προσπερνάς, τα θεωρείς δευτερεύοντα, επουσιώδη. Και βουτάς στη μιζέρια, στο θυμό, στην αυτολύπηση εναλλάξ ή σε όλα ταυτόχρονα. Κλείνεις τα μάτια σε οτιδήποτε θετικό. Αρνιέσαι να δεις οτιδήποτε καλό. Δεν ικανοποιείσαι από καμιά κίνηση ή πράξη του. Ξεχνάς τι βρήκες πάνω στον άνθρωπο που διάλεξες να σε συντροφέψει στη ζωή σου, γιατί σίγουρα δεν σου έβαλε κανείς το μαχαίρι στο λαιμό να τον παντρευτείς. Ακόμη και αν δεν ήταν ο έρωτας της ζωής σου, ακόμα και αν δεν ήταν ποτέ ο λευκός ιππότης με την αστραφτερή πανοπλία, κάτι είχε, κάτι σημαντικό για να φτάσεις να ξεκινήσεις μια κοινή ζωή μαζί του.

Κυνηγώντας όμως τους ανεμόμυλους του μυαλού σου, ψάχνοντας λύσεις εκεί που δεν υπάρχουν, κοιτάζοντας το ποτήρι πάντα μισοάδειο και καλύπτοντας τη σχέση σου με γκρίζα ομίχλη, δεν κάνεις κακό μόνον στην σχέση σου, κάνεις κακό και στον ίδιο σου τον εαυτό, γίνεσαι χειρότερος άνθρωπος.
Αρχίζεις την κριτική είτε αυτή γίνεται φανερά και φωναχτά, είτε γίνεται από μέσα σου. Και το βασικότερο, ξεχνάς της αυτοκριτική. Γίνεται αίτιος για όλα τα υπαρκτά και ανύπαρκτα προβλήματα ο άλλος. (είδες τι εύκολα έγινε «ο άλλος»;). Είτε για την συμπεριφορά του, είτε για την έλλειψη της, είτε για το ενδιαφέρον του, είτε για την αδιαφορία του, είτε γιατί αναπνέει.

Κρύβεσαι πίσω από κατηγορίες, βρίσκεις εμπόδια αξεπέραστα, δημιουργείς νοητικό και συναισθηματικό χάσμα σχεδόν αγεφύρωτο. Και ακόμη και αν κάνεις ένα βήμα, μια θετική προσπάθεια, πιάνεσαι από αυτή και λες: «εγώ ορίστε έκανα αυτό, εκείνος τι κάνει;»
Πολύ εύκολα ξεχνάς ότι δεν έχεις απέναντι σου τον πανομοιότυπο σου δίδυμο, αλλά έναν άνδρα με σάρκα και οστά, εντελώς διαφορετικό από σένα, και το κυριότερο, έναν άνθρωπο με μυαλό και καρδιά.

Αρχίζεις άθελα σου μάλλον, τον ανταγωνισμό. Στο μυαλό σου όπου φυσικά βγαίνεις πάντα η νικήτρια. Ό «άλλος» γίνεται λίγος, ανεπαρκής, κοινός, ελαττωματικός. Και αλλάζει το βλέμμα σου, η συμπεριφορά σου, η στάση σου απέναντι του. Και κρατώντας τις παρωπίδες κολλημένες στα μάτια σου, μη βλέποντας τα δικά σου λάθη, και το δικό σου φταίξιμο, φτάνεις στο σημείο να μην θέλεις να τον βλέπεις, να σου είναι απόλυτα αδιάφορος, να έχεις να πεις κάτι με οποιονδήποτε άλλον εκτός από αυτόν.
Μη έχοντας τα κότσια να δεις βαθειά μέσα σου, τα δικά σου λάθη και καθώς επαναπαύεσαι στα υπαρκτά πλέον προβλήματα, αρνείσαι ουσιαστικά να προσπαθήσεις. Να προσπαθήσεις όχι να λύσεις προβλήματα βουλώνοντας τρύπες, αλλά να προσπαθήσεις να παλέψεις για τη σχέση σου, και να την κερδίσεις. Όχι, κάτι τέτοιο ούτε περνάει από το μυαλό σου. Ίσως να πεις κιόλας «αυτή είμαι εγώ, αξίζω εγώ, αν με θέλει ας το αποδείξει».

Και νάτος ο μοναχικός δρόμος.. Αρχίζεις να μην μοιράζεσαι τα αισθήματα για τη δουλειά σου, για τους φίλους σου, για τα ενδιαφέροντα σου. Γιατί τα αισθήματα σου με εκείνον είναι προφανές ότι δεν τα μοιράζεσαι.
Ίσως ονειρεύεσαι τη στιγμή που όλα θα τελειώσουν μεταξύ σας, και πλάθεις στο μυαλό σου μια ιδανική εργένικη ζωή. Ίσως να ονειρεύεσαι ότι τον πετάς έξω από το σπίτι, όπου και κυριαρχείς. Ίσως ονειρεύεσαι ότι γυρίζεις τον κόσμο πλουτίζοντας τις εμπειρίες σου. Διάφορα σενάρια, άλλα πιθανά, άλλα απίθανα.

Έτσι φαντάζομαι πέρασε ο 1ος χρόνος του γάμου σου. Και όταν δεν ήταν πια ικανοποιητικά τα σενάρια, έγινε και το μεγάλο βήμα. To Mundial. Φαντάζομαι πως σε βοήθησε να αισθανθείς ζωντανή, ξανά γυναίκα, ποθητή, επιθυμητή. Και επειδή και αυτό τελείωσε, είναι προφανές ότι ούτε αυτό σου έδωσε αυτό που ζητάς.
Τι ζητάς όμως στην πραγματικότητα; Αν το μόνο που ήθελες ήταν να φύγεις, θα είχες φύγει. Αν κοίταζες πραγματικά μέσα στον εαυτό σου και έλεγες «δεν τον θέλω άλλο», θα είχες πάρει το καπελάκι σου. Όμως αυτό που κάνεις είναι να χρονίζεις μια άσχημη κατάσταση, μη προσπαθώντας να τη λύσεις, και περιμένοντας να βρεθεί λύση από μόνη της. Προκάλεσες ήδη την τύχη σου με το Mundial. Δεν ξέρω αν αισθάνεσαι τύψεις, ή είναι τόσος ο θυμός σου και η υποκρισία σου που θεωρείς ότι δεν πάει καλά ο γάμος σου, άρα δεν υπάρχουν και τύψεις.

Εσύ είσαι όμως που ορκίστηκες ότι θα προσπαθήσεις για αυτό το γάμο, στα εύκολα και στα δύσκολα.
Και δεν τον πάλεψες. Τον παράτησες. Τον έφτυσες.

Αποκλείεται το sex του Mundial να ήταν καλύτερο από αυτό του σπιτιού σου. Γιατί αν ήταν, θα ήταν ολέθριο ήδη για τον γάμο. Και όπως λέει ο «πατέρας» σου, η ποιότητα πάντα συνοδεύει την οικειότητα. Πάντα. Αν ζητάς αφορμή για να φύγεις από το γάμο, σημαίνει πως δεν έχεις ουσιαστική αιτία. Την πλάθεις. Κοιτάξου λοιπόν στον καθρέφτη. Κοίταξε βαθειά μέσα σε εσένα, να βρεις τα δικά σου λάθη, τόσο σε πράξεις όσο και σε σκέψεις. Επέμενε μέχρι να τα βρεις. Και μόλις τα βρεις, ούρλιαξε δυνατά για να σε ακούσεις. Η αυτογνωσία είναι το πρώτο σκαλοπάτι προς την αυτοσυγχώρεση και την ευτυχία. Αν ξέρεις τι σκέφτεσαι λάθος, αν ξέρεις και τι θέλεις, πολύ απλά προχωράς προς τα εκεί. Αν πιστέψεις πως κάτι αξίζει η σκέψη σου, πολεμάς για αυτή. Δεν σκέφτεσαι τα άσχημα που ζεις, ή που νομίζεις ότι ζεις, απλά προσπαθείς να κερδίσεις τα όμορφα. Προσπαθείς να τον κερδίσεις πίσω. Κερδίζοντας ταυτόχρονα το ενδιαφέρον σου για αυτόν. Κερδίζοντας στιγμές ευτυχίας. Και το κυριότερο, κερδίζοντας έναν καλύτερο εαυτό. Δεν είναι εύκολο στην αρχή. Είναι σχεδόν ακατόρθωτο. Εδώ όμως ξεχωρίζει ο άνθρωπος που ζει, από τον άνθρωπο που απλά αναπνέει. Οφείλεις στον εαυτό σου να ζήσεις.
Να πάρεις τη ζωή σου στα χέρια σου. Να πάψεις να κρύβεσαι. Και να μην ξεχάσεις από εδώ και πέρα πως είσαι για πάντα υπόλογη. Ήδη τον πρόδωσες. Κι αυτό είναι από μόνο του αφορμή και αιτία για να διαλύσετε ότι έχετε. Κρύβοντας το, ποιόν κοροϊδεύεις, τον εαυτό σου; Δεν σου χρειάζονται αφορμές. Τις έχεις δώσει ήδη. Εσύ. Δεν έχει σημασία που εκείνος δεν το ξέρει. Που είναι λοιπόν το κορίτσι των 20 χρόνων; Που με τα μάτια καθαρά δεν θα δεχόταν με τίποτε μια εξωσυζυγική σχέση; Που την έχασε στην πορεία του και πως σκοτείνιασε και γέμισε σκουπίδια η ψυχή; Αυτά να ψάξεις να βρεις και άσε τις αφορμές για να φύγεις.