Μου λεν αν φύγω από τον κύκλο θα χαθώ
Στα όρια του μοναχά να γύρω φέρνω
Και πως ο κόσμος είναι ανήμερο θεριό
Και όταν δαγκώνει εγώ καλά είναι να σωπαίνω
Και όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ
Μου λεν να πάω κρυφά κάπου να κλάψω
Και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό
Είμαι μικρός πολύ μικρός για να τα αλλάξω
Μα εγώ με ένα άγριο περήφανο χορό
Σαν αετός πάνω απ’ τις λύπες θα πετάξω
Σιγά μην κλάψω σιγά μη φοβηθώ
Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό
Θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω
Σιγά μην κλάψω σιγά μη φοβηθώ
Τι έχει δει και τι έχει νιώσει ο Αγγελάκας για να τα γράφει αυτά;
Τι κρύβει η ψυχή του, τι έχει στο μυαλό του; Πόσα αναπάντητα διλήμματα το λεπτό καλείται να απαντήσει ;
Και ο ήχος ; η μουσική ; Σαν το Καθαρτήριο του Δάντη, χιλιάδες ψυχές που ουρλιάζουν προς τον ουρανό, με τα χέρια ψηλά, καίγονται στην πίσσα και προσδοκούν την λύτρωση από τον ολοκληρωτικό θάνατο κάτω από τους ήχους του μανιασμένου μπαγλαμά..
Πες μου πως γίνεται η αγάπη
να ζει απ’ τη λέξη εχθρός
και πως θα βρω τη σωτηρία σκυμμένος και βουβός
κι αν πάλι αυτό το τραγουδάκι σου μοιάζει αιρετικό
διάολε φύγε από μπροστά μου, μου κρύβεις το Θεό
Τον είδα χτες στον Αρμενιστή, ήμουν με τον Γιάννη και διάφορα άλλα Μέγιστα Μαντρόσκυλα (ΜΜΕ, ΜΜΝ, ΜΜΦ2, ΜΜΚ, κλπ). Ήταν η πρώτη καλοκαιρινή απόδραση από την καταδίκη της οικογενειακής ζωής, 2 μαντρόσκυλα μόνα τους στο πιο in (my ass) camping της Χαλκιδικής.
Δράττομαι της ευκαιρίας να πω πως η απόλυτη δικαιολογία του κώλου ήταν: «Μα ήταν η ημέρα του Πατέρα, και έπρεπε να το γιορτάσουμε..» Κάπως έτσι το σκάσαμε… Το ζουμί όμως ήταν ο Αγγελάκας..
Βλέποντας τον, άρχισα να αποκωδικοποιώ αρκετά πράγματα.. Θυμάμαι πίσω στα ‘80s όταν απέκτησα τον πρώτο δίσκο των Τρυπών.. Βινύλιο, Άσπρη ετικέτα, πρόμο.. Πειρατικός σταθμός, και τον έλιωσα..
Λονδίνο, Άμστερνταμ ή Βερολίνο..
έχεις ξεχάσει που ακριβώς θέλεις να πάς..
Θυμάμαι στα ‘90s που πήρα το «Υπέροχο Τίποτα» και έβαλα τον ΜΜΚ (Μέγα Μαντρόσκυλο Κώστα) να το ακούσει.. ήταν πιτσιρικάς και κάτι άλλαξε μέσα του.. νομίζω πως ο στίχος έγινε ποίηση, το περιστέρι έγινε αετός, ο ουρανός μαύρισε και ο έφηβος έγινε άνδρας.. που αργότερα έπεσε.. 😉
(εγώ πρόλαβα να κάνω ευχή και μάλλον έπιασε..)
Είδα έναν άνδρα να πέφτει
όμως δεν πρόλαβα να κάνω ευχή
Βλέποντας χτες το κοινό, οι περισσότεροι πιτσιρικάδες, να ανεβαίνουν στην σκηνή και να πηδάνε λες και ήταν σε συναυλία των Anthrax, τις νεαρές “I wannabe Paris Hilton” ξανθούλες να κουνάνε τις λαγόνες τους στον έξαλλο ρυθμό των Επισκεπτών, τους λίγο μεγαλύτερους με ένα μπουκάλι Absolut απο το super market του Αρμενιστή και πλαστικό ποτήρι στο χέρι, να είναι ντίρλα απο τις 11, κατάλαβα κάτι…
Η σχέση του Αγγελάκα είναι καθαρά τοπολογία αστέρος… Αυτός στη μέση και χιλιάδες ακροατές που έχουν φτιάξει την δική τους προσωπική σχέση μαζί του… άλλος γουστάρει την μουσική, άλλος το στίχο, άλλος τη λέξη, άλλος την ανάσα.. Και όλοι μαζί τον Γιάννη… γιαυτό που είναι, γιαυτό που κάνει, και που φαίνεται να τον πονάει πολύ…
Συμπάσχουμε; Αρχίδια.. το αποτέλεσμα μας αρέσει.. Εμένα μούφαγε 25+ χρόνια για να αναρωτηθώ «τι έχει ζήσει ρε μαλάκα, ο Αγγελάκας..»
Και κατέληξα στην παραλία του Αρμενιστή, ένας 45άρης δραπέτης, με έναν συνοδοιπόρο 40άρη δραπέτη, να βλέπουμε έναν σχεδόν συνομήλικο Δραπέτη (με Δ κεφαλαίο), με μόνη διαφορά πως εμείς δραπετεύσαμε από τα Διαβατά και αυτός από το Αλκατράζ…
Μην γκρινιάζεις που δε σου ‘ρθε η ζαριά
Τζογάρισε στο όνειρο κι είσαι έτοιμος για όλα
Το λέει κι ένα τραγούδι που μας μάθαιναν παληά
Ο χαμένος τα παίρνει όλα
Άντε να δούμε ρε συ Γιαννη, πόσο δίκιο έχεις….
Υ.γ. Ένα ευχαριστώ στον Παπάρα για την «συντροφιά» και στις Ευγενία, NoName, Κώστα, Πέτρο, Παντελή, Βασίλη (ράστα-βράστα) για την παρέα…
Επίσης ένα ευχαριστώ στην Λουτσία που ακόμα μιά φορά απόδειξε πως κάτι πάει λάθος στο πρωτόκολλο επικοινωνίας.. I’m working on it..
με ένα sms τα χαράματα χάρισα την βραδυά στο “τοιχάκι”, που πραγματικά έπρεπε νάναι εκεί…
