Keep on socializing

Σάββατο πρωί, ώρα για μπουρδολογικές συγγραφές.. Πάσα ομοιότης είναι συμπτωματική..

Μερικές φορές αναρωτιέμαι τι σπρώχνει τους ανθρώπους να μπλέκονται ενεργά και δραστήρια σε διάφορες ομάδες..
Είχα έναν φίλο, τον Λάκη. Σχεδόν συνομήλικοι, εξαιρετικό παιδί. Φιλότιμος, καλοπροαίρετος, χαμογελαστός. Από τα 20 του, που τον ήξερα, είχε την ανάγκη να είναι ενταγμένος κάπου. Απόφευγε τα πολιτικά, οπότε η μόνη διέξοδος ήταν τα κοινωνικά.
Κάποια στιγμή, πριν καμμιά 10αριά χρόνια, είχαμε ξεκινήσει να φτιάξουμε ένα πρωτοποριακό δίκτυο υπολογιστών. Ψυχή τε και σώματι δοσμένος ο Λάκης. Ξενύχτια, τρέξιμο, δουλειά που αν πληρωνόταν θα είχε αγοράσει λιμουζίνα. Πολλές φορές εις βάρος της οικογένειας του, της τσέπης του, της ψυχολογίας του. Αλλά, εκεί.. βράχος.
Κάποια στιγμή το θέμα άρχισε να φθίνει, βαρέθηκα και εγώ (τι περίεργο) και εγκατέλειψα, τον έχασα για κανα χρόνο…
Τον ξανασυναντώ και μαθαίνω πως είχε μπλεχτεί σε μια άλλη κοινωνική ομάδα. Ταξίδια, συγκεντρώσεις.. Σπίτι του, πάντα μοναξιά.. Μια σχέση νεανική που κατέληξε σε γάμο, δρόμος χωρίς επιστροφή..

Η φίλη μου η Βίκυ είναι γύρω στα 50+. Στα νειάτα της πρέπει να ήταν όμορφη γυναίκα, από ότι βλέπω ακόμα και τώρα. Οικογένεια δεν έχει κάνει και ποτέ δεν μιλήσαμε για αυτό για να ξέρω κάτι παραπάνω. Μπλεγμένη σε κοινωνικές ομάδες από τότε που τη γνώρισα. Αυτή πάλι, έχει προσθέσει μιά εσάνς ανδρισμού και βαρβατίλας. Ορειβατικοί σύλλογοι, ομάδες διάσωσης, σκοπευτικοί σύλλογοι, ραδιοερασιτέχνες ασυρματιστές. Ενταγμένη πάντα σε μια ή περισσότερες ομάδες, πάντα όμως σε θέματα “ανδρικά”. Και με το άγχος να πρωτεύει.. Η γυναίκα πίσω απο το παντελόνι παραλλαγής και τα γυαλιά ρέιμπαν. Θαμμένη βαθιά..

Η Βάλια είναι λίγο πριν τα 30. Γυναίκα με τα όλα της. Κάτι σαν τοπική Μόνικα Μπελούτσι. Αεράτη, ψηλή, καμπυλωτή με καπούλια εξαιρετικά, μια φορά περπατούσα μαζί της στην Τσιμισκή και ο “δείκτης κεφαλογυρίσματος” χτύπησε κόκκινα. Καλώς ή κακώς, μια τέτοια γυναίκα επιθυμείς να τη βλέπεις να λειώνει απο κάτω σου. Νομίζω πως κανείς ποτέ δεν την πήρε σοβαρά. Εκείνο το “fuck me” που έχει γραμμένο στο μέτωπο της κάνει τους άνδρες να σκέφτονται μόνον την ανταλλαγή υγρών μαζί της. Σοβαρό συναισθηματικό έλλειμμα. Ανάγκη για αναγνώριση, η οποία δυστυχώς (για αυτήν) περνάει απο ιδρωμένα κρεβάτια. Μέσα της, παιδούλα. Ένα κοριτσάκι, φυλακισμένο στο κορμί μιας επιθυμητής γυναίκας. Προχτές με έψηνε να πάμε σε μια ακτιβιστική εκδήλωση.. Χρησιμοποιούσε πρώτο πληθυντικό.. “εμείς”.. “θα πάμε”.. Η ανάγκη της για ένταξη σε μια κοινωνική ομάδα, με έβαλε σε αυτές τις σκέψεις.

Θα μπορούσα να καταγράψω δεκάδες παρόμοιες περιπτώσεις φίλων με παρόμοιες συμπεριφορές, που εχω καταφέρει να αποκωδικοποιήσω.
Ο παρονομαστής παραμένει ίδιος. Ένα έλλειμμα προσωπικό, κάτι που το ξεχάσαμε με τα χρόνια, κάτι που προκαλεί μια εσωτερική ανισορροπία. Μια προσωπική μορφή μοναξιάς, που ωθεί στην ανάγκη για κοινωνικοποίηση, στην επιθυμία για αναγνώριση μέσα απο μια ομάδα.

Πολλές φορές υψώνουμε ένα τείχος γύρω απο την ψυχή μας. Η δικαιολογία είναι “για να μην πληγωθούμε”. Οσο περισσότερο πληγωνόμαστε, τόσο ψηλότερο γίνεται το τείχος. Και όσο ψηλότερο γίνεται, τόσο κρύβει τον ήλιο απο την ψυχή μας. Οσο λιγότερους αφήνουμε να μας πλησιάσουν, τόσο στενότερο γίνεται.. Σαν σβησμένη καμινάδα.. Και έρχεται η στιγμή, που ο ζωοδότης ήλιος δεν βλέπει την ψυχή μας, η οποία καταδικάζεται σε μαρασμό. Η συμμετοχή σε κοινωνικές ομάδες δεν είναι αντίδοτο, είναι ο αιθέρας που μας ζαλίζει και δεν μας αφήνει να δούμε τον εαυτό μας να σβήνει.

Ο Λάκης που ζει μια σιωπή στο σπίτι του, η Βίκυ που μέσα στο τείχος της έχει μόνον την ηλικιωμένη μαμά της, η Βάλια που θέλει να αγαπηθεί..

Κάγγελα παντού και τα μυαλά στα κάγγελα του αόρατου εχθρού…

Έρχονται στιγμές, που βρίσκομαι σε τέτοιο περιβάλλον και αισθάνομαι πως περιτριγυρίζομαι απο φιγούρες του Γαίτη. Όλες ίδιες, ακίνητες, από φελιζόλ.. Αισθάνομαι πως αν πλησιάσω το τσιγάρο μου σέ κάποιον, θα του κάνω μια μικρή τρυπουλα, χωρίς να αντιδράσει. Το ξέρουμε όλοι πως αυτή η μοναξιά αυτή ειναι η χειρότερη.

Από την άλλη, υποθέτουμε πως το παίζεις Σπαρτιάτης. Η αρχαία Λακεδαίμων και μετέπειτα η Σπάρτη δεν είχαν τείχη. Λίγο η υπερεκπαίδευση της βαρβατίλας, λίγο η εθνικιστική τους έπαρση, λίγο το ότι η περιοχή ήταν στην άκρη της Ελλάδας, είχαν υιοθετήσει το μότο “αν σας βαστάει, ελάτε”.
Σκεφτείτε το λίγο… Εσωτερική ισορροπία, αυτογνωσία, εσωτερική δύναμη, χωρίς τείχη.
Πατούσαν στα πόδια τους, γερά. Και απολάμβαναν τον “ήλιο” που τους έδινε δύναμη όταν γύμναζαν τα κορμιά και το μυαλό τους.

Πριν λίγα χρόνια, επισκέφθηκα τα μέρη εκείνα. Μού έκαναν εντύπωση οι άνθρωποι εκεί. Ανοιχτόκαρδοι, φιλόξενοι. Και ταυτόχρονα σκληροί.

Μιά κυρία, σχεδόν 80 χρονών, 60+ χρόνια παντρεμένη με παιδιά και εγγόνια. Φιλόξενη, να με κεράσει δροσερή χειροποίητη βισυνάδα μέσα στο καλοκαίρι. Ο περιηγητής ειναι πάντα καλοδεχούμενος. Δυο χρόνια πριν, ο άνδρας της είχε πέσει απο το γαιδούρι, χτύπησε στο κεφάλι και τα έχασε. Άρχισε να τη χτυπάει. Πριν περάσω στο καθιστικό της, πέρασα από ένα σκοτεινό δωμάτιο. Σε ένα μεταλλικό κρεβάτι τον είχε δεμένο με σκοινιά. Μετά απο 60 χρόνια γάμου, εξακολουθούσε να τον φροντίζει, να του μαγειρευει, να τον ταίζει και να τον ξεσκατώνει, αλλά δεμένο με σχοινιά για να μην μπορεί να την χτυπήσει. Η φάση ήταν σουρρεάλ, θύμιζε κάτι ρακένδυτους τρελλούς που μας έδειχναν πριν χρόνια στο ψυχιατρειο της Λέρου, δεμένους με αλυσίδες.

Η κυρία Πόπη, πιστή στην υπόσχεση που είχε δώσει στα νειάτα της, τρυφερά φρόντιζε τον σύζυγο της. Αλλά, σκληρή ταυτόχρονα τον είχε δεμένο για να μην της κάνει κακό. Απίστευτη ισορροπία, δεδομένης της κατάστασης.

Η φίλη μου η Ολυμπία, ισοπεδώνει τα πάντα, λέγοντας πως οι άνθρωποι χωρίζονται σε 2 κατηγορίες. Οπως λέει, όλοι έχουμε πληγωθεί, όλοι έχουμε πονέσει. Υπάρχουν αυτοί, λοιπον, που το ξεπερνάνε χωρίς εγωισμούς, προωρούν και ξαναστέκονται στα πόδια τους.
Υπάρχουν και αυτοί που δεν το ξεπερνούν, χτίζουν ένα τείχος, και κρύβονται πίσω απο αυτό. Κατά την Ολυμπία, αυτοί ειναι οι “Κότες”.
Άρα η ισοπεδωτική καταχώριση γίνεται σε 2 κατηγορίες. Στους ανθρώπους και στις “κότες”.

Λάκης, Βίκυ, Βάλια, κυρία Πόπη, Ολυμπία, αυτός ειναι ο άνθρωπος. Πολλές φορές θα βρούμε κραματα, μείγματα, αμαλγάματα χαρακτήρων που θα μας θυμίζουν κάποιον άλλον ή ένα κομμάτι του εαυτού μας.

Νομίζω πως στο διάβα μας από αυτή τη ζωή, πρέπει να είμαστε λίγο πιο προσεκτικοί στην παρατήρηση της συμπεριφοράς των άλλων. Να προσπαθούμε να δούμε τι κρύβεται απο πίσω, χωρίς βέβαια να γινόμαστε αδιάκριτοι. Δεν χρειάζεται να τα τραβήξουμε όλα και εμείς για να μάθουμε. Μπορούμε να μάθουμε πολλά, απο τους άλλους..

Μέχρι τότε, keep on socializing.. παρατηρώντας όμως 🙂

όπως λέει και ο Αγγελάκας :

Το ξες πως είναι κερδισμένος τελικά
όποιος χαμογελάει μπροστά στην καρμανιόλα.

Δεν πειράζει που δε σου ‘ρθε η ζαριά
τζογάρισες στο όνειρο κι είσαι έτοιμος για όλα
Το λέει κι ένα τραγούδι που μας μάθαιναν παλιά…
Ο χαμένος τα παίρνει όλα.

υ.γ. στην Κ. που πάτησε τη σκανδάλη για αυτό το κείμενο