Είναι τέλη των ’80ς. Τα κομπιούτερ έχουν αρχίσει και μπαίνουν στα σπίτια, η αυτοκρατορία των PCs ανατέλλει. Ένας φίλος, μου δίνει ένα modem, ανοιγω το pc μου, το βάζω μέσα και αρχίζω τα τηλέφωνα στην Αμερική. Compuserve, λογαριασμοί ΟΤΕ δυσθεώρητοι, μέχρι που κάποιος μου σφυράει: -Εχει ένα BBS στην Χαριλάου, λέγεται ROLU και το τηλέφωνο είναι 300170. Συνδέομαι και τότε ανοίγει μια νέα εποχή μπροστά μου. Νέοι φίλοι, νέες συνήθειες, δεν αργώ να κάνω και εγώ το δικό μου BBS, μάλιστα απο εικονοκλαστική διάθεση αντίθετα στα ηχηρά ονόματα της εποχής (Hypernet, ROLU, Twilight Zone) εγώ ονομάζω τη δική μου 3LB (three little birds). Μετά από λίγο, μπαίνει στο κύκλωμα και ένας με το DDLG-Disability Rag BBS, ο Νίκος ο Βουλγαρόπουλος.
Βρισκόμασταν τότε, κάθε Παρασκευή, σε μια ταβέρνα, ψηλά στη Συνδίκα, που λεγόταν ..τα Πουλάκια 🙂 Κάποια στιγμή, έρχεται και ο Βουλγαρόπουλος, που είναι ..ανάπηρος. Σε αμαξίδιο, ηλεκτρικό μέν, αλλά ..τετραπληγικός. Εκείνη την εποχή, ακόμα, οι ανάπηροι ζούσαν σε σκοτεινά δωμάτια. Εκεί μάθαμε και τι σημαίνει τετραπληγικός. Με πολλή προσπάθεια, προσαρμόζοντας στο δεξί χέρι ένα πλαστικό εξάρτημα, κατάφερνε να γράφει στον υπολογιστή. Στο αριστερό χέρι, μπορούσε ανάμεσα στον αντίχειρα και στην παλάμη να σφίξει το τσιγάρο και να το φέρει στο στόμα του. Πολλές φορές καιγόταν η σάρκα του, απο τη μυρωδιά το καταλάβαινε και έσβηνε το τσιγάρο. Μπροστά του, βάζαμε ποτήρια με νερό και καλαμάκια, για να μπορεί να πίνει νερό μοναχός του. Ο Νίκος ήταν μέλος της παρέας. Καταλαβαίνετε πως στα τέλη του ’80 ήταν άγνωστη έννοια η προσπελασιμότητα, αλλά κάπως καταφέρναμε να τον εχουμε μαζί μας. Και όταν γέμιζε το σακκουλάκι του καθετήρα, κάποιος αναλάμβανε να τον πάει στο κοντινότερο δέντρο και να το αδειάσει. Συνήθως ο Λιαλιαμπής, που ηταν και η αποκλειστική του νοσοκόμα, στις εξόδους μας.
Έχουμε αλλάξει δεκαετία, δειλά-δειλά μπαίνει το Internet στη ζωή μας, είμασταν τυχεροί που γνωρίζαμε τον Δημήτρη Χατζόπουλο, της Hypernet και είμασταν στους πρώτους 50, να μην πω 20, που απόκτησαν προσβαση στο ιντερνετ, στη Θεσσαλονίκη. Εκεί του έρχεται η ιδέα του Νίκου, να μεταφέρει την BBS του, στο Internet. Και έτσι γεννήθηκε το Disabled.gr, εγω του το εφτιαξα αυτος το γέμιζε περιεχόμενο, σε πολύ λίγο χρόνο είχε χιλιάδες άρθρα σχετικά με την αναπηρία, πολλά απο αυτά γραμμένα γράμμα προς γράμμα, κλίκ-κλίκ με το πλαστικό μαντζαφλάρι στο δεξί χέρι του Νίκου. Κατάφερε και συγκέντρωσε μια μεγάλη ομάδα εθελοντών γύρω του, πραγματικά μια υπέροχη προσπάθεια, με πολλή υπομονή και επιμονή. Σίγουρα ήρθαν στιγμές που το Disabled.gr είχε περισσότερο και ποιοτικότερο υλικό από διάφορα παρόμοια sites.
Δυστυχώς, ήρθε μια στιγμή που αποφάσισε να “κατεβάσει” το disabled.gr Οι λόγοι; άγνωστοι σε εμένα. Τον ρώτησα αλλά δεν πήρα σαφή απάντηση. Αυτός ήξερε καλύτερα. Καμμιά φορά, ρωτώντας τον για το πώς εξελίσσεται το κίνημα για την αναπηρία στην Ελλάδα, απαντούσε: -Αστους, ανάπηροι ειναι.. αναφερόμενος στην πολιτεία.
Το Νίκο ποτέ δεν τον είδαμε σαν ανάπηρο. Ποτέ δεν τον είδαμε σαν κάτι διαφορετικό. Και νομίζω πως κανένας που τον γνώρισε δεν τον αντιμετώπισε έτσι. Όπως επίσης πιστεύω πως διαμόρφωσε μια συνείδηση για τους ανθρώπους που σημερα αποκαλούμε ΑΜΕΑ, έχτισε μια ισοτιμία, με τον χαρακτήρα του, το ύφος του, την προσπάθεια του.. Ήταν ένας πολύ γλυκός άνθρωπος.
Δυό πράγματα θα θυμάμαι μια ζωή από τον Βουλγαρόπουλο. Είναι κάπου στο 2000+ και μου τηλεφωνει με πάσα σοβαρότητα, ζητώντας μου να του βρώ ..πουτάνες. -Τι τις θές τις πουτάνες ρε Νίκο; τον ρωτάω. Η κάβλα μου λέει, δεν φεύγει με την αναπηρία γιατί είναι μέσα στο μυαλό. Οπότε θέλω μερικές επαγγελματίες, για ανάπηρους που θέλουν να αγγίξουν, να νοιώσουν, να μυρίσουν.. Δεν είναι θέμα οργασμού, έλεγε, είναι θέμα κάβλας.. Δυστυχώς δεν είχα μπορέσει να τον εξυπηρετήσω.. 🙂
Το δεύτερο ήταν μια φορά, που καθομασταν ολοι μαζί σπίτι του και ζητά απο τον Νεκτάριο, έναν φίλο τυφλό εκ γενετής, να του ανάψει τσιγάρο. Ο Νεκτάριος επιανε το τσιγάρο με το ένα χέρι, τον αναπτήρα με το άλλο, και κατάφερνε να το ανάψει. Το ανάβει λοιπόν και το προτάσσει προς τον Νίκο, αλλά με την κάφτρα προς το πρόσωπο του. Ο Νίκος τρομάζει, φωνάζει -ω, ω, ω.. κάνει το joystick απο το αμαξίδιο προς τα πίσω, αλλά κολλά στον τοίχο, εντρομος βλέποντας το τσιγάρο να έρχεται προς τα μούτρα του. Τελικά το σώσαμε, αλλά το γέλιο που κάναμε μετά ηταν απερίγραπτο. Ο Νεκτάριος επέμενε να τον ταΐσει σούπα, γελάσαμε μέχρι δακρύων. Ο τετραπληγικός, ο τυφλός και οι ηλίθιοι.. 🙂
Νίκο μου, δεν ήσανε και πολύ της θρησκείας, οποτε ευχές για καλούς παράδεισους και τα λοιπά, ίσως να σου φαινόταν αστείες.. Θα είσαι όμως μέσα μας, όσο ζούμε και να ξέρεις πως εμείς που κάναμε παιδιά, κάτι τους είπαμε για το κουράγιο σου.. και θα συνεχίσουμε να λέμε τις ιστορίες σου, στις παρέες..
Μπορεί οι αναχωρήσεις να πληθαίνουν, αλλά πάντα θα είσαι ο λιγότερο ανάπηρος από ολους μας..
