Σύνδεση με το προηγούμενο..
Μα εγώ μ’ ένα άγριο περήφανο χορό
σαν αετός πάνω απ’ τις λύπες θα πετάξω…
Αητός μπορεί, αλλά χωρίς φτερά..
Λίγη γραμματική..
Επίθετο είναι το μέρος του λόγου που δείχνει ένα χαρακτηριστικό, μια ιδιότητα ή μια ποιότητα στο ουσιαστικό της πρότασης (πχ το μεγαλο σπιτι, η σπασμένη πόρτα, ο λατρευτός άνθρωπος)
Η (ρηματική) παθητική μετοχή φανερώνει ότι η ενέργεια του ρήματος έχει επηρεάσει το υποκείμενο σε παρελθόντα χρόνο, και είναι κλιτή με τρία γένη (αρσενικό, θηλυκό, ουδέτερο) και δύο αριθμούς (ενικό, πληθυντικό). Έχει κατάληξη (για το αρσενικό γένος): συνήθως, -μένος, π.χ. φοβισμένος, κοιμισμένος, λατρεμένος.
Τι έκανε την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου να γράψει:
Σαν τον αετό είχα φτερά
και πέταγα
και πέταγα πολύ ψηλά
μα ένα χέρι λατρεμένο
ένα χέρι λατρευτό
μου τα κόβει τα φτερά μου
για να μη ψηλά πετώ
Τι την έκανε την κ. Παπαγιαννοπούλου να βάλει στο ίδιο τραγούδι, στην ίδια στροφή, την ίδια έννοια -ουσιαστικά- και σαν επίθετο και σαν ρηματική μετοχή;
Δεν σας κομματιάζει αυτή η περιγραφή;
Πόσες φορές έχουμε ζήσει τη στιγμή, που το χέρι το λατρεμένο, το χέρι το λατρευτό, μας κόβει τα φτερά;
Γιατί δεν είναι ο εχθρός, ο αντίπαλος, ο απέναντι, ο μισήτός;
Γιατί ειναι ο λατρεμένος ΚΑΙ λατρευτός, δικός μας άνθρωπος;
Η απάντηση έρχεται λίγο μετά:
Το χέρι αυτό το λατρευτό
μες στη ζωή
μες στη ζωή θα τ’ αγαπώ
ό, τι και να μου ’χει κάνει
όλα του τα συγχωρώ
με φτερούγες τσακισμένες
πάντα εγώ θα τ’ αγαπώ
Γιατί, αυτό το χέρι, χρήζει συγχώρεσης και αγάπης.
Γιατί η συγχώρεση και η αγάπη είναι πάνω από όλα.
Κάτι που όλοι το ξέρουμε, αλλά λίγοι το καταφέρνουμε.
Γιαυτό δεν μπορώ να χορέψω ζεϊμπέκικο…
η πρώτη εκτέλεση:
η καλύτερη:
έτσι όπως το μάθαμε από τον σεμνό κύριο Λιούγκο:
