είμαι δεκαεξάρης, σας γαμώ τα Λύκεια..

δύο διαφορετικά πλάνα..

Ήταν ξαπλωμένη δίπλα του, αποκαμωμένη, διαγώνια στο κρεβάτι. Την χάιδεψε με το βλέμμα του και ψιθύρισε..
-θάθελα να ήμουν δεκαπέντε χρόνια νεότερος…
-γιατί; τον ρώτησε αυτή
-για να μπορέσω να ζήσω δεκαπέντε χρόνια περισσότερα μαζί σου, είπε, σκεφτόμενος τη διαφορά ηλικίας και το πόσα του στερούσε αυτή.
δεν μίλησε αυτή, αλλά εκ των υστέρων έμαθε πως το εξέλαβε, ότι πως εξ’ αιτίας των δεκαπέντε χρόνων διαφοράς, δεν θα μπορούσε να ζήσει τίποτε μαζί της..

μιλούσαν στο FB..
-Είμαι εκατό χρονών, κουράστηκα είπε αυτός.. θέλω να κάνω πλέον πράγματα που μου αρέσουν και μόνον..
-Δεν είσαι εκατό είπε αυτή, είσαι μόνον πενήντα.. έχεις χρόνο για πολλά..
-Δεν έχω χρόνο, βιάζομαι να τελειώνω πράγματα, απάντησε αυτός..
-Αν χρειάζεσαι χρόνια, να σου δανείσω.. έχω! απάντησε αυτή..

στο πρώτο πλάνο, αισθάνθηκε γέρος, πολύ γέρος..
στο δεύτερο πλάνο, αισθάνθηκε πιο νέος παρά ποτέ..
είμαι δεκαεξάρης, σας γαμώ τα Λύκεια, που θάλεγε και ο Διονύσης..

ο καθένας θεωρεί το χρόνο διαφορετικά, παράδοξα, με παράμετρο τον εαυτό του και τα όσα προσλαμβάνει απο τους λατρευτούς του..
κάτι σαν το Παράδοξο των διδύμων..

Όταν κατεβαίνω την Αγίου Νικολάου,
σκέφτομαι πόσα ορφανά άφησε ο Άη-Νικόλας,
συμμαθητές, παιδιά ψαράδων,
που έκλαιγαν στο όνομα του,
περιμένοντας να γυρίσει ο πατέρας.

Όταν κατεβαίνω την Αγίου Νικολάου,
βλέπω το φεγγάρι,
που ήμουν μπροστά στην τηλεόραση
όταν ανθρώπου πόδι το πάτησε,
και ήθελα να το πατήσω και εγώ,
αλλά ακόμα ψάχνω την παρέα..
(ίσως κάποια Παρασκευή)

ναι, ακόμα μεθάω με τεκίλα..
αλλά το κτήμα ήταν ότι σου χάιδεψα τα μαλλιά, πίσω από το στόρι που έκρυβε τη θάλασσα..