Ένα σιγοψιθύρισμα στ’ αυτί,
στίχων μοναδικών και άγνωστων,
μιάν αγκαλιά για να κρυφτείς και να κουρνιάσεις,
πρώτη φορά τις αλήθειες σου να πείς και να ακούσεις,
με μυρωδιά απλόχερα να θρέψεις τα σεντόνια,
δεν ήταν αρκετά.
Κάτι απλό και όμορφο,
σαν της αυγής το χρώμα,
από μπροστά μας πέρασε,
χαμένο στο σκοτάδι,
διακύβευμα αρετής και γνώσης,
όλκιμο και ελατό.
παρόλα αυτά,
ποτέ ένα χάδι στο λαιμό δεν ήταν αρκετό..
