Θα ήθελα.. (αγανακτισμένοι)

Θα ήθελα περισσότερους απο 10-15.000 παρευρισκόμενους σε μιά πόλη του 1.2 εκατομμυρίου κατοίκων και 80.000 φοιτητών.
Θα ήθελα να μην κλείσει ο δρόμος, ταλαιπωρώντας οδηγούς και επιβάτες λεωφορείων.
Θα ήθελα να μην ακουστεί ο Εθνικός Ύμνος ή το Μακεδονία Ξακουστή.
Θα ήθελα να πληροφορηθώ εκεί, αν θα ξαναγίνει, πότε και που.
Θα ήθελα να φύγω, έχοντας πάρει κάτι, κάτι παραπάνω από τις υπέροχες εικόνες που είδα.
Θα ήθελα μουσικές, φιγούρες, χρώματα, ευωδίες, θα ήθελα την Τέχνη και τον Πολιτισμό, εκεί, ανάμεσα, ζωντανό.

Οι μαθητές είχαν τελειώσει τις πανελλήνιες. Η εξεταστική δεν άρχισε ακόμα για τους φοιτητές. Ζω σε μιά πόλη μαζί με άλλους 1.2 εκατομμύρια ανθρώπους. Πού ήταν αυτοί; Δεν είναι δυνατόν να μην τους έχει αγγίξει η οικονομική κρίση.

Στις εφτά παρά, είχε δημιουργηθεί συνωστισμός. Ο κόσμος είχε μαζευτεί στο πλάι του Λευκού Πύργου και απέναντι από το Κρατικό. Ήταν θέμα χρόνου το πότε θα έκλειναν οι δρόμοι. Οπαδική συνήθεια. Τι έφταιγαν όμως οι οδηγοί αυτοκινήτων στην Λ. Νίκης και στην Π. Μελά; Τι έφταιγαν οι επιβάτες των λεωφορείων;

Αποβραδίς ήμουν εκεί με τον Γιάννη, τον Μελέτη, τον Νίκο και τον Γιώργο, τους πρωτεργάτες/εμπνευστές/υποκινητές της συγκέντρωσης. Κύριο μέλημα τους ήταν το πως θα μείνει απολιτίκ η συγκέντρωση. Δεν ήθελαν πανώ, πλακάτ, κόμματα, τίποτε. Είναι όμως δυνατόν μια κατεξοχήν πολιτική εκδήλωση να την βάψεις απολιτίκ; Οι προθέσεις τους άριστες. Ο αυθορμητισμός τους αδιάψευστος. Μια καθαρή, παλλαική συγκέντρωση, ενάντια στην πολιτική της εξαθλίωσης. Πως κατέληξε; Στα κανάλια φιγουράριζε ένα πανώ που έλεγε “ΑΦΗΣΤΕ ΜΑΣ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ, ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΣΑΣ…”. Κάποια στιγμή ο κόσμος με Ελληνικές Σημαίες τραγουδούσε τον Εθνικό Ύμνο. Μετά τι; Μήπως σε τέτοια “απολιτίκ” πεδία βρίσκει καταφύγιο ο υφέρπων εθνικισμός, η ξενοφοβία, ο φασισμός ; Το αυγό του φιδιού;

Φεύγοντας και εγώ και όλοι οι παρευρισκόμενοι, θέλαμε να ξέρουμε αν θα ξαναγίνει και πότε. Δυστυχώς έπρεπε να γυρίσουμε σπίτια μας και αργά το βράδυ να πληροφορηθούμε πότε θα ξαναγίνει.. Κρίμα. Όταν διοργανώνεις κάτι, την προηγουμένη αποφασίζεις το επόμενο βήμα. Ο κόσμος φεύγοντας έπρεπε να ξέρει τι μέλλει γενέσθαι..

Είδα φοβερές εικόνες. Εκατοντάδες πολύχρωμους ποδηλάτες να έχουν στοιβάξει τα ποδήλατα τους και να είναι ξαπλωμένοι στα γρασίδια. Είδα μητέρες με τα παιδιά τους, παππούδες με τις γιαγιές, νεολαία χέρι-χέρι. Είδα πηγαδάκια ανάμεσα σε αγνώστους που συζητούσαν και ζυμωνόταν. Είδα κόσμο που κάτω από άλλες συνθήκες ποτέ δεν θα μαζευόταν έξω, σε μια τέτοια εκδήλωση. Πήρα μια γρανίτα φράουλα, παιδική ανάμνηση, κάθησα σε ένα πεζούλι και χάζευα την πανσπερμία φυσιογνωμιών. Ο ήλιος έπεφτε στον Θερμαικό, το σύμβολο από πάνω μας, λαός πολύς με αγωνία στο πρόσωπο του. Αλλά έφυγα χωρίς το κάτι παραπάνω. Δεν αισθάνθηκα πως το θέμα έκανε ένα βήμα μπροστά. Ίσως φταίει το ότι είμαι γέρος και δεν θέλω να αφήνω ανοιχτά μέτωπα. Ήθελα κάτι παραπάνω απο μιά γλυκειά αίσθηση ενός όμορφου απογεύματος.

Άκουσα μουσική απο τις καντίνες. Heart fm η μία, κάτι λαικό η άλλη.. Άκουσα τον ήχο απο τις γεννήτριες. Μύρισα λουκάνικα (και έφαγα, πρέπει να ομολογήσω). Θα ήθελα άλλες μουσικές, πολύχρωμες, διαφορετικές. Παρέες με τις κιθάρες τους και γύρω το ανώνυμο κοινό. Τόσα μικρά γκρουπάκια έχει αυτή η πόλη, θα μπορούσαν να είναι διάσπαρτα στα πάρκα. Ελληνική, ξένη, γρήγορη, ερωτική, πολλή μουσική. Κλασσική, γιατί όχι; Θα ήθελα σε μια πρασινάδα ένα κουαρτέτο εγχόρδων με τα βιολιά και τα τσέλα τους. Θα ήθελα να βολτάρω και να ευφραίνονται τα αυτιά μου απο τις μουσικές. Θα ήθελα να μυρίζω γιασεμιά και πασχαλιές αντί για τα σουβλάκια και τις παντσέτες. Θα ήθελα τις θεατρικές και χορευτικές ομάδες της πόλης να δίνουν παραστάσεις μπροστά στο ανυποψίαστο κοινό. Δυστυχώς όμως, περισσότερο έμοιαζε με το πανηγύρι του Αγίου Μάμαντος (μεγάλη η χάρη του), παρά με μιά έκρηξη πολιτισμού και τέχνης.

Δεν θα ήθελα να πάω για να ακούσω τον Αγγελάκα ή τον Παυλίδη (ιερά τέρατα και οι δύο) ή τον Vassilis (αυτός απλά τέρας), αλλά θα ήθελα τα σταγονίδια πολιτισμού, την ψιχάλα, τη βροχή που θα γίνουν χείμαρρος και θα μας παρασύρουν για να καταλήξουμε στη θάλασσα της Τέχνης. Τα παιδιά του διπλανού διαμερίσματος που αγωνίζονται να βγάλουν 2 ακκόρντα, την Πόπη της Κρατικής με το βιολί της και την παρέα της, τον Αλέξανδρο και τους χορευτές του, την Νάσια και το εργαστήρι της.

Για την φτώχεια δεν μπορώ να κάνω πολλά. Αλλά για την πνευματική φτώχεια, σίγουρα, μπορώ να κάνω πολλά.. Και εγώ και όλοι.. Κάναμε όλοι μαζί μια καλή αρχή. Μπράβο μας. Ας μην την αφήσουμε στη μέση.. Για μας, για τους επόμενους και για την πόλη μας..