Η πριγκήπισσα μου..

-αυτή εδώ την φωτογραφία αρέσκομαι. γιατι φαινεται η αλήθεια της. και εχει μια απίστευτη ηρεμία ύπαρξης. και απο την άλλη μοιάζετε τοσο μα τοσο πολυ, όχι τοσο εξωτερικα αλλα στην γευση που αφηνετε στη θωρια σας, αλλα ειναι και ταυτοχρονα τοσο διαφορετικη..

-γάμησες πάλι.. με το “θωριά” 🙂

-η κορη σου εχει αρχισει και μεγαλωνει, κανει πιο γυναικειο προσωπο. ειναι ακατεργαστη και αυτο ειναι που της δινει κατι διαφορετικο. ευχομαι να εχει τη σοφια να καταλαβει οτι πρεπει ετσι να μεινει:μοναδικη. και να μην προσπαθησει να μοιασει καπου.

Το κορίτσι μου είναι γεννημένο το 1998. Πλέον στην εφηβεία, αλλά πολλές φορές με μιά ωριμότητα απίστευτη. Σπάνια θα την δω να χαζολογάει σαν τα συνομήλικα της. Μου δίνει την εντύπωση πως χτίζει χαρακτήρα, σιωπηλά, ήρεμα, ερμηνεύοντας και αξιολογώντας.

Σχεδόν ποτέ δεν με ρώτησε κάτι. Τις μεγάλες τις απορίες τις κρατάει για τη μητέρα της. Αυτό την κάνει λίγο απόμακρη σαν παιδί, αλλά την ανεβάζει σε ισότιμο συνομιλητή. Πιστεύω πως κάποια μέρα θα αποκρυσταλλώσει τα μέσα της και θα τα δείξει σε όλους μας.

Ακόμα και έτσι όμως, είναι η σανίδα σωτηρίας μου. Είναι η απόδειξη (μαζί με τα αγόρια), πως κάτι κατάφερα να κάνω στη ζωή μου. Σήμερα ήμουν πολύ χάλια. Ξεκοιλιασμένος. Είδα κάτι το μεσημέρι, αναστατώθηκα και με 40C έξω, μια οικογενειακή υποχρέωση στο κεφάλι, δεν ήταν ώρα για μεταφυσικές σκέψεις. Ευτυχώς είχα τη σανίδα μου. Μια μικρή γυναίκα που μου έδινε χαρά και με έκανε να ξεχνάω το άλγος μου.

Καθόμασταν στην παραλία και μου μετέφερε κάτι από την αταραξία της. Μόνον όταν μπήκαμε μέσα στη θάλασσα και αρχίσαμε τα χαζά, έδειξε πως ήταν παιδί, δεν μπορούσε να συγκρατήσει τη χαρά που περνούσαμε ανέμελα κάποιες ώρες μαζί. Εκεί σκεφτόμουν την άδολη αγάπη ανάμεσα στους γονείς και τα παιδιά. Όταν ο γονιός δεν θέλει να χειραγωγήσει το παιδί του και θέλει να το αφήσει να ανθίσει μόνο του, μαθαίνοντας απο τα λάθη του. Όταν το παιδί δεν εκμεταλλεύεται την αγάπη του γονιού για να κερδίσει κάτι.

Λυπήθηκα όταν σκέφτηκα τα παιδιά που μεγαλώνουν ή μεγάλωσαν χωρίς γονείς. Χωρίς έναν “γέρο” να τον πιτσιλάνε στη θάλασσα. Λυπήθηκα για όλα όσα προκαλούν την φυσική ή τεχνητή έλλειψη των γονέων. Αλλά δεν μελαγχόλησα, γιατί είχα την “πριγκήπισσα” μου, εκεί, ζωντανή να μου δίνει χαρά. Και κίνητρο να την ακολουθώ και να την στηρίζω σιωπηλά και διακριτικά σε ότι κάνει.

Κάποια στιγμή, πριν χρόνια, έβλεπα αποκαμωμένος μια νεαρή κοπέλα στο κρεβάτι μου και σκέφτηκα.
-Γιατί να μην είμαι νεότερος, 15 χρόνια, για να ζήσουμε περισσότερο μαζί, να σε απολαύσω περισσότερο..
Το σκεπτικό μου ήταν τα 15 χρόνια διαφοράς, που σήμαιναν πως θα έφευγα νωρίτερα, άρα ο χρόνος θα μου την στερούσε, χωρίς να της δώσω ότι μπορούσα σε μεγαλύτερη μονάδα χρόνου.
Αυτή κατάλαβε πως εφόσον έχουμε 15 χρόνια διαφορά, υπάρχει ένα χάσμα, άρα δεν επρόκειτο να πάρει ποτέ αυτά που θα ήθελε.. Δεν ζήτησε εξηγήσεις τότε για την κουβέντα μου, δίχως να εχει καταλάβει το σκεπτικό μου. Και έμεινε μιά πίκρα.

Στην Πριγκήπισσα μου έχω πει, πως επειδή έχουμε μεγάλη διαφορά ηλικίας, αν δεν καταλαβαίνει κάτι στην συμπεριφορά μου ή στα λόγια μου, να με ρωτάει. Η μή-κατανόηση οδηγεί σε παρεξηγήσεις και μέχρι στιγμής το κάνει… και την ευχαριστώ για αυτό.. παρά τα 14 της χρόνια..

Έπρεπε να την κάνω νεότερος, για να την χαρώ περισσότερο…
Όπως και την νεαρή κοπέλλα, έπρεπε να την γνωρίσω νεότερος…



4 Comments

  1. DonJovanni

    Φίλε κάτι κάνεις λάθος..
    ίσως θάπρεπε να το ξεκαθαρίσεις καλύτερα, ή η “νεαρή κοπέλλα” που λές ήταν κατινούλα του θανάτου..

    όσο για την Νεφέλη σου, μακάρι να πάρει απο την κληρονομιά σου, μόνον ότι της χρειάζεται για να πορευθεί..
    και η Νεφέλη και η κάθε Νεφέλη που περνά απο τη ζωή σου…

    Reply
  2. cldvet

    Ο τρόπος που περιγράφεις την πριγκήπισσα σου με εξέπληξε ευχάριστα γιατί πραγματικά μου θύμισε πολλά στοιχεία του χαρακτήρα μου ως έφηβη (“Σπάνια θα την δω να χαζολογάει σαν τα συνομήλικα της. Μου δίνει την εντύπωση πως χτίζει χαρακτήρα, σιωπηλά, ήρεμα, ερμηνεύοντας και αξιολογώντας.”, “Πιστεύω πως κάποια μέρα θα αποκρυσταλλώσει τα μέσα της και θα τα δείξει σε όλους μας.”). Το ξέρω ότι μπορεί να ακούγεται λίγο σαν να περιαυτολογώ αλλά δεν είχα τέτοια πρόθεση, και το ξέρεις. Έτσι το ένιωσα κι έτσι ήθελα να το γράφω. Επίσης, οι παραπάνω φράσεις μου θυμίζουν λίγο φράσεις που είχε πει κάποτε η μάνα μου αναφερόμενη σε εμένα και πραγματικά δεν περίμενα να τις ακούσω από εκείνη.

    Η ανάγνωση του κειμένου σου με έκανε να σκεφτώ τη σχέση μου με τους δικούς μου γονείς κι ιδιαίτερα με τη μητέρα μου. Μου θύμισε αρκετά αυτό που περιέγραψες… όχι στη διαφορά ηλικίας αλλά στο ρόλο που παίζει ο γονιός στην διαμόρφωση του χαρακτήρα του παιδιού του( και λογικό νομίζω). Όπως επίσης και στο τι νιώθει ο γονιός όταν είναι μαζί με το παιδί του. Αυτά τα 5 χρόνια που είμαι μακριά από το νησί, κατάλαβα τι σημαίνουν οι γονείς μου για εμένα και τι εγώ για εκείνους. Όλοι οι τσακωμοί, οι συγκρούσεις, οι διαφωνίες που κάποτε αντιμετωπίσαμε έπαιξαν μεγάλο ρόλο στο τι είμαστε τώρα. Αλλάζουμε εμείς αλλά αλλάζεται κι εσείς.

    Οι γονείς παίζουν το σπουδαιότερο ρόλο στη διαμόρφωση του χαρακτήρας μας κι αυτό έρχεται η στιγμή που το εισπράττουν. Θα έρθει εκείνη η στιγμή που αυτή η πριγκηπισσα θα αρχίσει να σε συμβουλεύει, να σου προτείνει λύσεις που εσύ δεν μπορούσες να σκεφτείς, να σε “διορθώνει” ενδεχομένως…. Κι όλα αυτά που θα σου λέει θα σου θυμίζουν τόσο πολύ εσένα που θα εκπλαγείς. Αυτό νομίζω συμβαίνει στους περισσότερους γονιούς κάποια στιγμή.

    Στη συνέχεια αυτό το άλλο “εσύ” θα προσθέσει και θα αφαιρέσει πράγματα στο χαρακτήρα του και θα γίνει ένα ακόμα πιο βελτιωμένο “εσύ” που θα καμαρώνεις. Στην πορεία αυτή όμως να εξοπλιστείς με πολύ κουράγιο και υπομονή διότι θα υπάρξουν και συγκρούσεις, οι οποίες πιστεύω ότι είναι και απαραίτητες.

    Κάπου σε αυτό το σημείο, νομίζω, ότι συνειδητοποιεί κανείς γιατί αξίζει να γίνει γονιός. Βλέπει στην πράξη ότι μέσα από αυτόν μπορεί να γεννηθεί κάτι καλύτερο. Και με αυτό τον τρόπο ο κάθε γονιός νιώθει ότι κατάφερε με κάποιον ουσιαστικό τρόπο να επηρεάσει θετικά τούτο τον κόσμο (κάπου εκεί ίσως να βρίσκεται και το νόημα της ύπαρξής μας…:P).

    Το ξέρω ότι δεν είπα και καμιά μεγάλη σοφία τώρα αλλά ο ενθουσιασμός μου από την περιγραφή σου με έκανε να θέλω να γράψω κι εγώ, τσάτρα πάτρα, κάτι. Κι αφού επέμενες να το γράψω…καλά να πάθεις! 😉

    Reply
  3. OLGA STAMATOPOULOU

    Η απάντηση από την άλλη όχθη:
    Η δική μου η πριγκίπισσα ήρθε στα 25 μου χρόνια!
    Η σχέση μου με τον μπαμπά της μετρούσε μόλις 9 μήνες!!
    Πάνω στις γκάβλες μας!(σίγουρα παιδί έρωτα γι αυτό και τόσο όμορφη:) )
    Μόλις είχα τελειώσει με τις βασικές μου σπουδές και ήμουν έτοιμη να ανοίξω τα -ήδη ανοιγμένα- φτερά μου χωρίς καμία όμως πλέον υποχρέωση να με κρατάει πίσω!
    Μιλάμε για έναν άνθρωπο με πλήρη άγνοια κινδύνου,
    απίστευτα δοτικό όμως με πλήρη συνειδητή έλλειψη σημείων αναφοράς,
    έτοιμο να φάει τον κόσμο. Και λόγω ηλικίας και λόγω του ότι μεγάλωσα μόνη μου. Και εφόσον είχα μαζέψει τα ουσιαστικά
    κατ’ εμέ εφόδια, αλλά και τα τυπικά για τον κόσμο πτυχία,
    είχε έρθει η ώρα να απολαύσω τους καρπούς μου κάνοντας τα όνειρα μου πραγματικότητα!
    και τότε ήρθε η μικρή μου!!!

    [Σ’αυτό το σημείο θέλω να επισημάνω πως ποτέ δεν ήμουν θρήσκος άνθρωπος αλλά από εκείνη την στιγμή άρχισα να πιστεύω σοβαρά ότι κάτι υπάρχει εκεί επάνω,δεν ξέρω πως το λένε,ούτε και με ενδιαφέρει,πάντως σίγουρα έχει πολύ χιούμορ και μάλιστα καυστικό!!!]

    Από την ώρα που μάθαμε για την ύπαρξη της δεχτήκαμε απίστευτο πόλεμο από πολύ “δικούς” μας ανθρώπους,όλη η εγκυμοσύνη πέρασε με πόνο, δάκρυα και στενοχώριες!κι εκείνη από την ώρα που βγήκε δεν έχει σταματήσει να χαμογελάει!μου φαίνεται ήδη τόσο πιο ώριμη όλων μας απέναντι στις διάφορες καταστάσεις!κι ας είναι μόλις 9 μηνών!!!
    Μπορεί ο ερχομός της να μην ήταν συνειδητή επιλογή όμως η απόφαση να δημιουργήσουμε οικογένεια ήταν σίγουρα!
    Δεν μπορώ να υποσχεθώ σε κανέναν ότι θα είναι όλα τέλεια, άλλωστε δεν θα έχει και νόημα, όμως σίγουρα ξέρω ότι θέλω να προσπαθήσω!
    Χαίρομαι που έχουμε μικρή διαφορά ηλικίας γιατί έχεις σίγουρα άλλες αντοχές και ψυχικές και σωματικές.Όμως φοβάμαι καμιά φορά μήπως έπρεπε να είχα ζήσει κι άλλα πράγματα πριν έρθει για να έχω να της δώσω περισσότερα, όχι μόνο υλικά αλλά κυρίως ως γονιός!Και αν γινόταν έτσι όμως ποιος μου λέει ότι τότε δεν θα μου έλειπε κάποιο προτέρημα που έχω τώρα?

    Στην τελική ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος πότε είναι η κατάλληλη στιγμή!Άλλωστε τα πράγματα στην ζωή μας μπορούν να αλλάξουν δραματικά πολύ ακόμα και με μια διαφορετική λεπτομέρεια,το φαινόμενο της πεταλούδας φαντάζομαι το ξέρεις!
    Άρα είναι άτοπο να χρησιμοποιείς υποθετικά συνθήκες και γεγονότα που έχουν ήδη υπάρξει ως παραδείγματα αφού δεν ξέρεις πραγματικά ποια θα ήταν η ροή των πραγμάτων, αν κάτι ήταν αλλιώς αφού θα επηρεαζόταν κι άλλα δεδομένα που τώρα τα έχεις σίγουρα!!

    Όπως έλεγε και ο Ρένος Χαραλαμπίδης στα “Φτηνά Τσιγάρα”
    ” Η ζωή ξέρει.Κι εγώ την εμπιστεύομαι”
    (όχι μοιρολατρικά..)

    Κι εγώ απλά υποσχέθηκα στο κορίτσι μου αν ποτέ το ξαναστεναχωρήσω να είναι από δικά μου λάθη κι όχι άλλων!

    Ήθελα σίγουρα να σου πω κι άλλα.Δεν ξέρω αν βγάζεις νόημα από τα παραπάνω.Μάλλον δεν ήταν από τις καλύτερες συγγραφικές μου απόπειρες.Πάντως ευχαριστώ για τα συναισθήματα και τις εικόνες που μου δημιούργησες και μοιράστηκες!
    Να έχεις μια όμορφη μέρα

    Reply
  4. Pingback: Χαρμολύπη.. | "Ye Olde's" blog corner

Leave a Comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *