το κεφάλι στην άμμο..
Μου αρέσει πολύ να βάζω το κεφάλι στην άμμο..
Ξεχνάω τα πάντα, παρελθόν, παρόν, μέλλον. Λυτρώνομαι. Προσωρινή υποταγή στο μηδέν μου. Τι καλά ειναι να βλέπω τις αξίες μου άθικτες, παγωμένες, αθάνατες. Ονειρεύομαι..
Ονειρεύομαι, τι καλά θα ήταν να υπήρχε πλήκτρο “rewind”. Το βρίσκω και το πατάω. Πάω πίσω στο χρόνο, αλλάζω τα λάθη μου, φτιάχνω το μέλλον μου. Συναίσθημα γλυκό, σαν το ξύπνημα κάτω απο το πάπλωμα, με ένα ζεστό κορμί δίπλα μου, τον κρύο Χειμώνα. Ευφραίνομαι.. (και φί και ρό και νί σαν το φρένο).
Όσο πιο συχνά το κάνω, τόσο πιο δυνατός και σκληρός γίνομαι. Τόσο μεγαλύτερα ψέμματα μπορώ να ξεστομίσω. Τόσες περισσότερες αλήθειες μπορώ να κρύψω. Τόσο καλύτερα στέκομαι στα πήλινα πόδια μου, ψηλώνω τόσο πολύ που φαίνομαι από μακρυά..
Και όμως υπάρχει η “κοσμική δικαιοσύνη”, η “κοσμική νομοτέλεια” με αδυσώπητο φρουρο της την Ειμαρμένη που διατηρεί τις ισορροπίες και καθορίζει τα πάντα. Τότε έρχεται η στιγμή να βγει το κεφάλι απο την άμμο.. Την φοβάμαι. Φοβάμαι να βγω έξω απο το σφαιρικό, αδιατάραχτο, επίπλαστο όνειρο μου. Γιατί να το κάνω εξάλλου; Καλά δεν είμαι και έτσι;
Γιατί να φτάσω στην ύστατη στιγμή της αλήθειας, όπου πρέπει να σταθώ γυμνός απέναντι στους αδικηθέντες και να εξομολογηθώ; ΔΕΝ ΘΕΛΩ ! δεν μπορώ.. και δεν θέλω.. άπελθε απ’ εμού το ποτήριον τούτο. Ποιός είμαι εγω που θα μαρτυρήσω για τα όσο γίνονται γύρω μου; Ένας απλός άνθρωπος που βάζει το κεφάλι του στην άμμο είμαι. Τίποτε παραπάνω και τίποτε λιγότερο. Καλά είμαι και έτσι. Γιατί να καταντήσω σαν τον Οντίν, να βλέπω μελαγχολικά τα άδεια δώματα του ανακτόρου μου; Θέλω ζωή, χαμόγελα, γυναίκες, ευτυχία. Θέλω την Βαλχάλλα μου να σφύζει από αγάπη, έρωτα, χωρίς τις ανησυχίες που ενσπείρουν οι τύψεις. (βάζω Βάγκνερ στο ipod και τα ακουστικά στα αυτιά μου)
Με πιάνουν τα νεύρα μου. Χτυπάω το πληκτρολόγιο. Όχι ! Όχι εγώ! Αντιστέκομαι. Χρειάζομαι ένα Έπος, όχι ένα Δράμα. ΔΕΝ ! ΌΧΙ ! ΜΗ ! Γυρίζουν όλα, περιστρέφονται και στο τέλος έρχεται η φωνή της κοντράλτο. η Λύτρωση μου….
ΘΕΛΩ ! ΚΑΙ ΜΠΟΡΩ ΓΑΜΩΤΟ ΜΟΥ !!
* “Εκείνον που θέλει, οι Μοίρες τον οδηγούν, εκείνον που δεν θέλει, τον σύρουν”
M’αρέσει και ΄μένα να βάζω το κεφάλι μου στην άμμο,αλλά μ’ αρέσει πιο πολύ όταν το βγάζω απο εκεί και κοιτάω μπροστά μου και μερικές φορές καταφέρνω να ρίξω και μια ματιά επάνω..οι άνθρωποι που περπατούν σκυφτοί χάνουν ωραία ηλιοβασιλέματα..και εσύ δεν είσαι ένας απο αυτούς..ο φόβος φρενάρει μα κάπου έχουμε κρυμμένο και ένα γκάζι..που όταν το πατάμε προσπερνάει το φόβο..και τα λάθη..