Στις μπάρες, εκεί που όλοι φαίνονται ωραίοι.
Εκεί που τα σωθικά σου κρέμονται, μέσα στη θολούρα του ημίφωτος
Εκεί που κάθε ελληνικός στίχος γίνεται αχινός μες’ το στομάχι σου
Εκεί που θεωρείς θηλυκό και το μπουκάλι του Ρόσσο Αντίκο
Εκεί που το φτερούγισμα στο στήθος σου πνίγεται σε αργές γουλιές,
συνοδεύοντας το χτύπημα του ποδιού στο ρυθμό της μουσικής.
Εκεί που κλαίς κάτω απο το προσωπείο του μόνου πότη.
Μόνος.
Ενώ δίπλα σου είναι δεκάδες άλλοι σαν κι εσένα.
Σουγιαδιασμένοι, πίνουν γουλιές που δεν τις αντέχει το κορμί τους.
και το ξύλινο πάτωμα ποτίζει με αίμα, που γράφει τη λέξη: “Γιατί;”
Το μεγάλο “Γιατί;” της μπάρας..
